Δεν μπλέκεις! Καμία ΔΕΑΒ, καμία ΕΠΟ, κανένας Εισαγγελέας δεν μπορεί να προσφέρει περισσότερα από μία συμφωνία εκεχειρίας. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος.

Τελευταία φορά τις «έπαιξα» στα 21 μου, δεν έχει σημασία ούτε το που ούτε το γιατί. Το αίμα έβραζε, η αδρεναλίνη ήταν στο κόκκινο, τα «χέρια» ήταν συχνά τότε. 

Ήταν σαν να είχα βγει από το σώμα μου. Είχαν μαυρίσει όλα. Νόμιζα πως κάποιος άλλος είχε εισβάλλει μέσα μου, κάποιος άλλος είχε εμπλακεί σε αυτό -όχι εγώ.

Συνέβη όμως. Και ήταν η τελευταία φορά που συνέβη, παρότι στην πορεία υπήρξαν πολλές ακόμα αφορμές να «λυθούν» έτσι διαφορές. Δεν το επέτρεψα ποτέ ξανά. Διότι τίποτα δεν μπορεί να λυθεί έτσι -τίποτα δεν μπορεί να γίνει καλύτερο με χέρια. Έκτοτε, σε κάθε κατάσταση θυμού, οργής, έκρηξης, τα χέρια παραμένουν «δεμένα» πίσω από την μέση. Νόμος απαράβατος.

Θα πρέπει να αναπτύξεις μηχανισμούς άμυνας και να έχεις απόλυτο πνευματικό έλεγχο, όπως οι γκουρού στο Θιβέτ, να χτίσεις μία γενικότερη φιλοσοφία ζεν, όπου τίποτα δεν είναι ικανό να διαταράξει την εσωτερική γαλήνη -πράγμα πρακτικά αδύνατον αν ζεις σε μία χώρα που σε κάθε φανάρι, όλο και κάποια πόρτα θα δεις να ανοίγει για να κατέβει κάποιος να ζητήσει τα ρέστα -συχνά κρατώντας και κάτι στα χέρια του για προστασίααχχαχα.

Κι αφού φτάσαμε εκεί, πάμε στην πρώτη εντολή που δίνουν όλοι όσοι βάζουν την αυτοάμυνα, την ασφάλεια και την προστασία πάνω από όλα. 

Για κανέναν λόγο δεν κατεβαίνεις από το αυτοκίνητο για να τσακωθείς! 

Για κανέναν λόγο δεν ανοίγει η πόρτα! 

Αν δεν υπάρχει αντικειμενικός λόγος που επιβάλλει να κατέβεις, ένα τρακάρισμα φερ’ ειπείν, «καταπίνεις» τον θυμό σου, βάζεις πρώτη και φεύγεις.

Ποτέ δεν ξέρεις ποιος είναι απέναντι σου. Ποτέ δεν ξέρεις τι ξέρει, τι δεν ξέρει, πως ξύπνησε, τα όρια του, που μπορεί να φτάσει, πως μπορεί να φύγεις μετά από αυτό.

Κοινώς; Δεν μπλέκεις!

Για να το μεταφέρουμε στα του οίκου μας, για κανέναν λόγο δεν κατεβαίνεις από το πούλμαν. Τίποτα δεν μπορεί να γίνει καλύτερο αν κατέβεις τις σκάλες. Αν το κάνεις, μόνο χειρότερα πράγματα μπορεί να συμβούν, ακόμα κι αν νιώθεις ότι εκείνη την ώρα πρέπει πάση θυσία να υπερασπιστείς την τιμή σου.

Το leaked βίντεο που κυκλοφορεί τις τελευταίες ώρες σε όλα τα Μέσα από το πάρκινγκ της OPAP Arena (εντυπωσιακή αν μη τι άλλο η διαρροή ενός τέτοιου απόρρητου υλικού και η δημοσιοποίηση του πριν αποφανθεί τελεσίδικα η αθλητική δικαιοσύνη) δείχνει μία σειρά από παθογένειες του ελληνικού ποδοσφαίρου, μία έλλειψη από πρωτόκολλα ασφαλείας και μία γενικότερη ανημπορία να τηρηθούν στοιχειώδεις κανόνες, που θα μπορούσαν να είχαν αποτρέψει όλα αυτά τα σκηνικά.

Το τρίτο ημίχρονο από τον πρώτο προημιτελικό της ΑΕΚ με τον ΠΑΟΚ είναι ένα τόσο μεγάλο μωσαϊκό με τόσες κουκκίδες, που αν τις πιάσεις μεμονωμένα κινδυνεύεις να χάσεις το αληθινό νόημα.

Ας βρούμε ένα ελάχιστο κοινό πολλαπλάσιο συναίνεσης. Αυτό όλο, είναι μία άσχημη εικόνα. Μία δυσάρεστη εικόνα. Δεν τιμά κανέναν από όσους βρίσκονται εκεί.

Κι αφού (ελπίζω να) συμφωνούμε ότι για κανέναν λόγο δεν κατεβαίνεις από το πούλμαν, πόσω μάλλον όταν έχεις και έναν θεσμικό ρόλο, ας διυλίσουμε και τον κώνωπα.

Το βίντεο εμφανίζει ένα δυσλειτουργικό σχέδιο προστασίας / αποχώρησης μιας αποστολής. 

Τα αστυνομικά μέτρα σε τέτοιες περιπτώσεις λέγονται προληπτικά, διότι ο στόχος τους είναι να προλαμβάνουν, όχι να καταστέλλουν. 

Διαχρονικά, η ασφαλέστερη μέθοδος πρόληψης είναι η δημιουργία μιας νεκρής ζώνης -όλοι το ξέρουν αυτό. 

Κι εδώ, προκύπτει ξεκάθαρα μία αστοχία των μέτρων ασφαλείας, είναι παράλογο να επιτρέπεται στον οποιοδήποτε να πλησιάζει σε τόσο κοντινή ακτίνα ένα πούλμαν φιλοξενουμένων -ειδικά σε ένα ζευγάρι με τόσο «θερμό» και τεταμένο παρελθόν, διότι καμιά φορά αρκεί μία σπίθα για να συμβεί η έκρηξη.

Θα ήταν σοκαριστικά απλό, να υπάρχει μία ζώνη ασφαλείας, ώστε τίποτα από όλα αυτά να μην έχει συμβεί.

Μία ξεκάθαρη στιγμή ολιγωρίας, ο αιφνιδιασμός των αστυνομικών δυνάμεων φαίνεται και από την δυσκολία να επιβάλουν την τάξη και να «σβήσουν» την ένταση.

Κι αφού προσθέσω για μία ακόμα φορά ότι για κανέναν λόγο δεν κατεβαίνεις από το πούλμαν, αδυνατώ να βρω τι ικανοποίηση μπορεί να προσφέρει σε κάποιον πατέρα να πάρει τα παιδιά του και να στηθεί έξω από ένα πούλμαν εργαζομένων που μόλις έχουν τελειώσει την «βάρδια» τους, πικάροντας ανώνυμα όσους είναι μέσα. Δεν βγάζει νόημα. Δεν έχει λογική.

Καμία ποινή -όσο αυστηρή κι αν είναι αυτή- δεν μπορεί να σβήσει μία φωτιά που σιγοκαίει χρόνια. Καμία τιμωρία κεκλεισμένων των θυρών, κανένα πρόστιμο, κανένας ημερολογιακός αποκλεισμός, καμία απαγόρευση εισόδου στους αγωνιστικούς χώρους δεν πρόκειται να λειτουργήσει σωφρονιστικά αυτή την στιγμή.

Διότι η συλλογική / οπαδική / φίλαθλη μνήμη έχει την τάση να συγκρίνει. 

Γιατί τόσα εκείνος τότε και τόσα εμείς τώρα; Γιατί ο άλλος την έβγαλε καθαρή και την πληρώσαμε εμείς; Ένα whataboutism που μοιάζει με φαύλο κύκλο.

Η ιστορία έχει διδάξει ότι σε τέτοιες περιπτώσεις η κατάπαυση πυρός επιτυγχάνεται μόνο όταν οι μεγάλες προσωπικότητες βγαίνουν μπροστά. Καμία ΔΕΑΒ, καμία ΕΠΟ, κανένας Εισαγγελέας δεν μπορεί να προσφέρει περισσότερα από δύο-τρεις κουβέντες από αυτούς που χαράζουν τις στρατηγικές. Τον Ιβάν Σαββίδη, τον Μάριο Ηλιόπουλο, τον Ραζβάν Λουτσέσκου, τον Ματίας Αλμέιδα, όλοι τους -λίγο έως πολύ- άφησαν τα συναισθήματα να νικήσει την λογική τους στο παρελθόν.

Μία ομολογία ότι όλο αυτό δεν οδηγεί πουθενά, μία παραδοχή λαθών, ευθυνών και μία υπόσχεση για εκεχειρία. Δικαίωμα στο λάθος έχουν όλοι, η μετάνοια είναι λυτρωτική για όλους…

https://www.sdna.gr/podosfairo/1268703_den-mplekeis