Το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πάντα λίγο πριν την αυγή. Αν η απόκτηση του Δημήτρη Πέλκα είναι μία διαδικασία παράδοσης-παραλαβής, η διαφαινόμενη του Μεϊτέ είναι σημάδι επιστροφής. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…

Στα δικά μου μάτια ήταν, είναι και θα είναι το πιο σημαντικό γκολ στην ιστορία του ΠΑΟΚ. 

Εκείνη η στιγμή που τέμνει το «πριν», με το «μετά». 

Αν δεν υπήρχε αυτό, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι δεν θα είχε επακολουθήσει τίποτα από τα υπόλοιπα.

Δεν θα υπήρχε η πίστη, η εμμονή, ο ενθουσιασμός, η αποφασιστικότητα, η μανία να γίνουν όσα επακολούθησαν.

Αυτό το γκολ έβγαλε όλη την αγανάκτηση και την καταπίεση ετών, δεκαετιών ο τρόπος που πανηγυρίστηκε ήταν συμβολικός. Το δεξί πόδι του Αντρέ γεμάτο θυμό τρύπησε την διαφημιστική πινακίδα, ο ΠΑΟΚ είχε βρει τρόπο να σκίσει όλα τα εμπόδια που είχαν μπει στο διάβα του και του είχαν στερήσει ένα δικό του πρωτάθλημα.

Αυτό το γκολ δεν θα μπορούσε να μπει από κανέναν άλλον. 

Ήταν αυτός που μπορούσε περισσότερο από κάθε έναν που φορούσε ασπρόμαυρη φανέλα εκείνο το βράδυ, να νιώσει με απόλυτη ακρίβεια τι ακριβώς σημαίνει, τι αντιπροσωπεύει.

Εκείνο το βράδυ, σε εκείνη την στιγμή, εκείνο το δευτερόλεπτο, σε αυτό το καρέ θαρρεί κανείς ότι ενώθηκαν τρεις διαφορετικές εποχές.

Κανείς άλλος δεν διανοήθηκε να φύγει στο ταρτάν του ΟΑΚΑ -πιθανώς να φοβήθηκαν την κίτρινη κάρτα.

Λες και μία αόρατη δύναμη τους άφησε να χαρούν εκείνη την στιγμή, μόνο οι τρεις τους. Να ενώσουν με μία αγκαλιά τρεις διαφορετικές εποχές του συλλόγου.

Το χθες, το σήμερα και το αύριο.

Το βλέμμα πετάει φλόγες.

Το λαρύγγι είναι έτοιμο να ξεριζωθεί.

Ουρλιαχτά.

Τότε, η μικρή εικόνα έμοιαζε ξεκάθαρη, ήταν μία διαδικασία παράδοσης - παραλαβής, από τον Στέλιο Μαλεζά στον Αντρέ Βιεϊρίνια.

Μα, τώρα η μεγάλη εικόνα είναι πολύ πιο ξεκάθαρη.

Εκείνη η αγκαλιά δεν ήταν ένας απλός πανηγυρισμός, αλλά μία υπόσχεση για το μέλλον, μία αυτοεκπληρούμενη προφητεία.

Η επιστροφή του Δημήτρη Πέλκα σημειολογικά μοιάζει με μία ακόμα τελετή παράδοσης - παραλαβής.

Ο Αντρέ βαδίζει στο λυκόφως της καριέρας του, κάποιος πρέπει να αναλάβει το χρίσμα. Κάποιος που να ξέρει. Κάποιος που να νιώθει. 

Ήρθε στον ΠΑΟΚ ως Δημητράκης, έγινε Δημήτρης και τώρα επιστρέφει με το βαρύ φορτίο να είναι ο επόμενος που θα αναλάβει το βαρύ φορτίο στις πλάτες του.

Η μεταγραφή του Πέλκα δεν έχει μόνο αγωνιστικό πρόσημο. Δεν πρέπει να κριθεί με την ηλικία, το βιογραφικό, το αν έπαιζε ή δεν έπαιζε φέτος, αλλά με βαθύτερα κριτήρια.

Έρχεται για να καλύψει ένα σημαντικό ιδεολογικό κενό που έμοιαζε να διογκώνεται με τον καιρό, ήρθε για να κλείσει με τον ιδανικό τρόπο έναν ολόκληρο κύκλο -όπως πρέπει να γίνεται και με κάθε παιδί του συλλόγου, που επιστρέφει από τον μισεμό.

Διότι, πέρα από τις επιτυχίες, τις νίκες, τα τρόπαια, ο ΠΑΟΚ έχει ανάγκη να συνδεθεί με τις ρίζες του, έχει ένα βαθύ ιδεολογικό χρέος, μία αποστολή. 

Αν η απόκτηση του Δημήτρη Πέλκα είναι μία διαδικασία παράδοσης-παραλαβής, η διαφαινόμενη του Μεϊτέ, μοιάζει με σημάδι επιστροφής.

Αίφνης, μέσα σε μερικές ημέρες, ο Δικέφαλος δείχνει ότι επιστρέφει. Σαν κάτι να άλλαξε. Κάτι να ξεκλείδωσε. Κάτι να ξεμπλόκαρε.

Περιπτώσεις που κακοφόρμιζαν για μέρες, εβδομάδες, μήνες, χρόνια, ξαφνικά λύνονται μέσα σε πέντε λεπτά. Με ένα τηλέφωνο. Όπως, παλιά.

Εκεί που όλα έμοιαζαν μαύρα, αίφνης όλα δείχνουν φωτεινά. Από την μαυρίλα, στο απόλυτο λευκό, όπως τα χρώματα με τα οποία έχει ταυτίσει την ιστορική του διαδρομή όλος ο σύλλογος.

Το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πάντα λίγο πριν την αυγή.

Η υπομονή είναι πικρή, αλλά ο καρπός της είναι γλυκός...

https://www.sdna.gr/podosfairo/1276229_pio-bathy-skotadi-einai-panta-ligo-prin-tin-aygi