Αργύρης Δαρέλας στο Gazzetta: «Ο Γκαρσία με έμαθε να μην τα παρατάω ποτέ, ο ΠΑΟΚ διδάσκει τη νοοτροπία νικητή στις ακαδημίες»

Τον περασμένο Νοέμβρη, η Εθνική Ελπίδων έκανε την υπέρβαση και επικράτησε με 2-1 επί των Πορτογάλων στο «Θ. Κολοκοτρώνης» έχοντας ως πρωταγωνιστή έναν 20χρονο χαφ από την Αλεξανδρούπολη. Τον Αργύρη Δαρέλα ο οποίος, φορώντας το «22» στην πλάτη, έκανε άπαντες να αναρωτηθούν για το ποιος είναι αυτός ο ποδοσφαιριστής.

Ωστόσο η... λάμψη του Έλληνα ποδοσφαιριστή δεν φάνηκε για πρώτη φορά σε εκείνο το ματς αλλά και στη συνολική παρουσία του τόσο στην Κ19 όσο και στη Β' ομάδα του ΠΑΟΚ, πρωταγωνιστώντας στη Superleague 2 και παίζοντας σημαντικό ρόλο στην εξαιρετική πορεία της ομάδας του. Με βάση τη γεμάτη πρώτη του σεζόν στις επαγγελματικές κατηγορίες (22 συμμετοχές με 6 γκολ και 3 ασίστ), ο ταλαντούχος μεσοεπιθετικός «σάρωσε» τόσο με την Κ21 της Ελλάδας όσο και με τον Δικέφαλο στη δεύτερη κατηγορία της χώρας.

Έπαιξε συνολικά 29 ματς, βρίσκοντας 9 φορές τα αντίπαλα δίχτυα και μοιράζοντας 8 ασίστ, έχοντας παράλληλα 5 τέρματα που χάρισαν τη νίκη σε πέντε διαφορετικές αναμετρήσεις (!). Αυτά ήταν αρκετά για να δούμε τον Αργύρη Δαρέλα με το βραβείο του Καλύτερου Νεαρού Ποδοσφαιριστή στον Βόρειο Όμιλο της Superleague 2 αλλά και στην πρώτη του έξοδο από την χώρα.

Συγκεκριμένα, το καλοκαίρι που μας πέρασε, η Ναϊμέγκεν από την πρώτη κατηγορία της Ολλανδίας ήταν εκείνη που έπεισε τον 20χρονο ποδοσφαιριστή και εκείνος αποφάσισε να μαζέψει τις βαλίτσες του και να εγκατασταθεί στη χώρα της τουλίπας ώστε να αγωνιστεί με τους Ολλανδούς.

Ο ίδιος, για πρώτη φορά μετά από αυτή τη μεταγραφή, άνοιξε την καρδιά του στο Gazzetta και μοιράστηκε όλα όσα έζησε στη ζωή του, τις δυσκολίες για να φτάσει εκεί που είναι σήμερα αλλά και τα όσα πέρασε με τον ΠΑΟΚ, μεταφέροντας και το δικό του... απωθημένο.

«Έφτιαχνα μπάλες από χαρτί για να παίζω με τον παππού μου, έμεινα... παγωτό όταν με δέχθηκαν στον ΠΑΟΚ»

- Πάμε να τα πιάσουμε από την αρχή. Πότε ξεκίνησες ποδόσφαιρο και ποιον είχες ως είδωλό σου;

«Θυμάμαι ξεκίνησα όταν ήμουν πέντε χρονών περίπου. Η πρώτη μου ομάδα λεγόταν «Πράσινη Ακαδημία» και ήταν μια ομάδα στο διπλανό χωριό, γιατί ακόμα δεν υπήρχε Ακαδημία στο χωριό μου. Αργότερα, μετά από ενάμιση χρόνο, δημιουργήθηκε μια ομάδα στο χωριό μου και την ίδια στιγμή διαλύθηκε εκείνη η ομάδα που πήγαινα, η «Πράσινη Ακαδημία», επειδή ο ιδιοκτήτης ήθελε να σταματήσει. Ουσιαστικά εκεί ήμουν μέχρι την Κ13. Μετά, επειδή διαλύθηκε και η ομάδα στο χωριό μου, πήγα στον Εθνικό Αλεξανδρούπολης για δύο χρόνια.

Ήταν δύο χρόνια υπέροχα, εκπληκτικά. Εκεί έκανα και πολλούς φίλους και μετά ένα χρόνο επέστρεψα στην αντρική ομάδα του χωριού μου. Έπαιξα ένα χρόνο στο Β' τοπικό και από εκεί, ενώ έπαιζα και στην μικτή ομάδα, με είδε ο ΠΑΟΚ όπου έκανα τα δοκιμαστικά και με πήραν. Με κάλεσαν και με πήραν. Τώρα ως είδωλο, δεν είχα κάποιον. Απλά θαύμαζα σαν παίκτες τους ο Μέσι, ο Ροναλντίνιο και ο Τζέραρντ. Από Έλληνες μου άρεσε ο Καραγκούνης πολύ και ο Χατζηπαναγής. Να σου πω την αλήθεια, σαν είδωλο έχω τους γονείς μου».

- Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια;

«Γενικά η ζωή στο χωριό ήταν πολύ απλή. Πήγαινα σχολείο. Τελείωνε το σχολείο, παίζαμε μπάλα. Πηγαίναμε σπίτι για μεσημεριανό, διαβάζαμε και περιμέναμε να πάει πέντε η ώρα για να βγούμε πάλι στην πλατεία, για να παίξουμε μπάλα, κρυφτό και τέτοια διάφορα παιχνίδια».

- Με την μπάλα ήσουν κολλημένος από μικρός;

«Ναι, ναι, θυμάμαι οι γονείς μου να μου παίρνουν παιχνίδια, playmobil οτιδήποτε. Εγώ έπαιζα, ας πούμε, μία μέρα και μετά το άφηνα στην άκρη και έπαιζα με την μπάλα. Μία ζωή μπάλα και θυμάμαι να παίζω στο κέντρο. Μία ζωή. Από την πρώτη μέρα που ξεκίνησα το ποδόσφαιρο, παίζω στο κέντρο».

- Γεννημένος για εκεί δηλαδή;

«Ναι, ναι, μία ζωή στο κέντρο (γέλια)».

- Πάμε στο κεφάλαιο του ΠΑΟΚ. Αρχικά πες μου όλο το story της προσέγγισης και τι θυμάσαι από εκείνη τη στιγμή

«Θα σου εξηγήσω. Αρχικά, πρώτα απ' όλα κάνουμε μία πολύ καλή πορεία με την μικτή ομάδα που ήμουν και φτάνουμε μέχρι τους καλύτερους οκτώ και χάνουμε εκεί από τις Σέρρες και στην πορεία γενικά και στα παιχνίδια που παίζουμε υπάρχουν πολλές ομάδες και φυσικά ο ΠΑΟΚ ανάμεσα σε αυτές. Από τον ΠΑΟΚ, τέλος πάντων, με βλέπουν εκεί και μετά πήραν τηλέφωνο βρίσκοντας τον πατέρα μου για να μου κάνουν δοκιμαστικά το καλοκαίρι. Πάω εγώ δοκιμαστικά, κάθομαι αρχικά μία εβδομάδα και σε εκείνα τα δοκιμαστικά υπήρχαν 1000 παιδιά. Κάνω τα δοκιμαστικά, περνάει μια βδομάδα και την επόμενη εβδομάδα ήμουν ανάμεσα στα 15 παιδιά που πήραν. Έμεινα εκεί με κάποια άλλα παιδιά, κάνω άλλη μια εβδομάδα δοκιμαστικά. Παίζω και ένα φιλικό όπου έκανα πολύ καλό παιχνίδι. Ήταν το μοναδικό φιλικό που έπαιξα και ήταν το κλειδί για να με πάρουν».

- Όταν έμαθες ότι σε πήραν, πώς αντέδρασες;

«Λοιπόν, πρώτα πήραν τους γονείς μου τηλέφωνο για να τους ενημερώσουν ότι θα με κρατήσουν στην ομάδα. Μετά από πέντε λεπτά ήρθαν και σε εμένα και μου είπαν ότι τους αρέσω και θα με κρατήσουν στον ΠΑΟΚ. Εκείνη την στιγμή απλά... άστο (γέλια). Έμεινα "παγωτό" με ένα πλατύ χαμόγελο και τον κοιτούσα. Τα μάτια μου γυάλιζαν, δεν είχα κάποια αντίδραση γιατί δεν ήξερα τι να κάνω (γέλια). Θυμάμαι απλά να του λέω "τέλεια, τέλεια" και εκείνος μου είπε "κοίτα να το απολαύσεις, αύριο ξεκινάμε προπόνηση". Μόλις έφυγα και πήγαινα προς το ξενοδοχείο, θυμάμαι να κάνω σαν... χαζό και κατευθείαν πήρα τους γονείς μου για να τους το πω. Ήταν πολύ υπερήφανοι για εμένα. Ο πατέρας μου δεν είχε παίξει ποτέ ποδόσφαιρο αλλά είδε την εξέλιξη μου».

- Έβλεπε πόσο το αγαπούσες...

«Οι γονείς μου δεν είχαν σκεφτεί να με πάνε να παίζω ποδόσφαιρο. Απλώς ήθελαν να κάνω κάποιο άθλημα, να υπάρχει ο αθλητισμός στον τρόπο ζωής μου. Εγώ τους έστρεψα στο να με πάνε ποδόσφαιρο γιατί μία ζωή είμαι με μία μπάλα στα πόδια. Στην αυλή του σπιτιού μου έπαιζα ποδόσφαιρο, στον παππού μου το ίδιο και όταν είχε κρύο, έπαιζα μέσα στο σπίτι. Καταλαβαίνεις, πάνε τα βάζα (γέλια). Έφτιαχνα δικές μου μπάλες από χαρτί κουζίνας που το έκανα σε σχήμα μπάλας και το έδινα στον παππού μου για να μου το πετάει και να σουτάρω».

«Ο ίδιος προπονητής στον ΠΑΟΚ που μου είπε ότι είμαι 8η επιλογή για το κέντρο, με είχε βασικό στην επόμενη χρονιά»

 - Τι θυμάσαι από τις πρώτες σου μέρες στον ΠΑΟΚ; Τι σου είχε κάνει εντύπωση;

«Αρχικά πήγα στην K17, δηλαδή πήγα αργά στον ΠΑΟΚ γιατί οι ηλικίες ήταν 2003-2004. Το επίπεδο ήταν πολύ διαφορετικό. Δηλαδή αν σκεφτείς ότι την προηγούμενη χρονιά έπαιζα στο Β' τοπικό και βρέθηκα να είμαι στην K17 του ΠΑΟΚ... Το βήμα ήταν τεράστιο. Είναι κάτι ανάλογο σε αυτό που έχω κάνει τώρα που από τη Β' Εθνική, βρέθηκα στην πρώτη κατηγορία της Ολλανδίας. Ήταν εύκολο για εμένα γιατί έμενα σε ξενώνα και ήμουν με όλα τα παιδιά, κάτι που μας έφερε πολύ κοντά. Και κάθε μέρα μαζί, χτίζαμε, χτίζαμε, χτίζαμε καθημερινά τις σχέσεις μας και ήταν εύκολο, γιατί κάθε μέρα με τα ίδια παιδιά στο ξενώνα, αρχίζεις να νιώθεις πιο άνετα. Από εκεί και πέρα, όσον αφορά στο αγωνιστικό σκέλος, θυμάμαι ότι η πρώτη μου χρονιά ήταν κάπως περίεργη.

Ξεκίνησε η χρονιά και δεν είχα χρόνο συμμετοχής και έπαιζα, αντί να παίζω στο πρωτάθλημα της Super League, έπαιζα στο πρωτάθλημα της ΕΠΣ. Στη Super League K17 ήταν η βασική ομάδα και οι υπόλοιποι κάναμε φιλικά παιχνίδια μέχρι να βρούμε το ρυθμό μου. Τέλος πάντων, επειδή ήταν το επίπεδο διαφορετικό, έκανα περίπου δύο χρόνια για να πω ότι είμαι βασικός. Δηλαδή K17 και στην πρώτη χρονιά της K19 δεν έπαιξα σχεδόν καθόλου. Είχα 350 λεπτά στο σύνολο. Παρ' όλα αυτά κατάφερα να βάλω τρία κολ και να κάνω και τρεις ασιστ αλλά είχα τόσο λίγα λεπτά. Στην τρίτη μου χρονιά στον ΠΑΟΚ, είχα προπονητή Στέλιο Μαλεζά και τότε ήταν που πραγματικά έγινα βασικός και ακολούθησε και η Β' ομάδα. Ήτανε δύο χρόνια που πήρα παραστάσεις».

- Είχες απογοητευτεί στην αρχή; Έκανες δεύτερες σκέψεις για το ποδόσφαιρο;

«Τη δεύτερη χρονιά φαντάσου, ήταν που έδινα και πανελλήνιες. Εγώ γενικά ήθελα να παίξω ποδόσφαιρο από πάντα. Δεν ήθελα να δώσω πανελλήνιες ή να κάνω κάτι άλλο αλλά και να έδινα, θα το έκανα για να μείνω στην πόλη και να μην έχω τις μετακινήσεις. Άλλοι το συνδυάζουν αλλά εγώ ήθελα να έχω ένα πλάνο και να είμαι focus σε αυτό. Τότε δεν έπαιζα και με κοιτούσαν σαν... τρελό. Έλεγαν ότι αυτός δεν παίζει, δεν διαβάζει κιόλας, τι θα κάνει;. Εγώ πάντα είχα πίστη στον εαυτό μου και μόλις μου δώσουν την ευκαιρία μου, δεν θα ξαναμείνω εκτός. Αν δεν πιστέψεις στον εαυτό σου, δεν θα το κάνει κανείς. Είχα τόσο αγάπη για το ποδόσφαιρο που παρότι δεν έπαιζα στους αγώνες, έδινα τα πάντα στις προπονήσεις. Με έπιανε μία στεναχώρια που δεν έπαιζα αλλά στην προπόνηση πάντα είχα όρεξη».

- Πότε κατάλαβες ότι μπορεί να εξελιχθεί επαγγελματικά η καριέρα σου;

«Ήμουν από τα 14 στα 15. Στην Αλεξανδρούπολη ακουγόμουν επειδή ξεχώριζα. Ήμουν κοντούλης τότε και δεν είχα το ιδανικότερο σώμα. Ήμουν ο κοντός και οι άλλοι οι ψηλοί (γέλια). Καθόλου μυική μάζα προφανώς και εγώ πίστευα ότι το ποδόσφαιρο είναι ταλέντο και προπόνηση. Δεν είχα ιδέα για την ενδυνάμωση. Τότε παίξαμε ένα φιλικό και ήταν ένας σκάουτ έξω, με είδε, του άρεσα αλλά έλεγε πως χρειάζομαι ενδυνάμωση και μυική μάζα και διατροφή. Το πήρα πιο σοβαρά και ξεκίνησα κανονικά να τα κάνω όλα, οπότε το είδα πιο επαγγελματικά. Δεν φαντάστηκα ότι θα φτάσω 1,88 (γέλια) αλλά κάτι πήγε καλά, έγινε δουλίτσα».

- Υπήρξε κάτι που σε έριξε ψυχολογικά τα πρώτα χρόνια στον ΠΑΟΚ;

«Όταν πήγα στον ΠΑΟΚ στην αρχή, στην Κ17, όταν ήμασταν 8 άτομα για το κέντρο, είχα ρωτήσει γιατί δεν παίζω και δεν έχω χρόνο συμμετοχής. Όταν το ρώτησα, η απάντηση ήταν "είσαι η 8η επιλογή για το κέντρο". Αυτό με είχε τσακίσει πραγματικά, me είχε διαλύσει. Από εκείνη τη μέρα που το είπαν, κατάφερα να τους προσπεράσω όλους και να γίνω βασικός. Ο ίδιος προπονητής που μου το είπε, ο ίδιος με έβαλε βασικό μέσα σε ένα χρόνο. Τη δεύτερη χρονιά στον ΠΑΟΚ ήμουν τελευταία επιλογή και με το πείσμα μου, την επόμενη σεζόν μπήκα βασικός».

- Σε ποια ματς είχε κάνει ball boy;

«Αρχικά θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγα στην Τούμπα ως παίκτης του ΠΑΟΚ, ήταν όταν υπέγραψα και πήγα κατευθείαν στο γήπεδο. Τότε ο ΠΑΟΚ έπαιζε με τον Άγιαξ προκριματικά. Ήμουν ball boy σε ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός αλλά και στο ευρωπαϊκό κόντρα στην Τσέλσι. Σε ματσάρες (γέλια). Ο ξενώνας ήταν μακριά από την Τούμπα. Θυμάμαι έντονα το παιχνίδι με την Μαρσέιγ, όπου δεν ήμουν ball boy αλλά δεν θα ξεχάσω το γκολ του Παγιέ. Ήταν αδιανόητο αυτό που είδα»

- Πώς σου φάνηκε η πορεία σου στη Β’ ομάδα του ΠΑΟΚ και πώς αυτή σε βοήθησε στην εξέλιξή σου;

«Τα δύο χρόνια στη Β’ ομάδα του ΠΑΟΚ ήταν εξαιρετικά για μένα. Ειδικά αν τα συνδυάσεις με την καλή πορεία στην Εθνική ομάδα, αυτά τα χρόνια αποτέλεσαν για μένα ένα σημαντικό σκαλοπάτι για την εξέλιξή μου. Η Β’ Εθνική είναι ένα πολύ σκληρό πρωτάθλημα, με άλλες απαιτήσεις σε σχέση με το ηλικιακό ποδόσφαιρο, και μου έδωσε τη δυνατότητα να αναπτυχθώ τόσο αγωνιστικά όσο και νοητικά.

Η προσαρμογή ήταν δύσκολη στην αρχή, γιατί τα γήπεδα και οι συνθήκες δεν είναι πάντα οι καλύτερες, οι αντίπαλες ομάδες είναι πιο έμπειρες και οι παίκτες έχουν πολύ μεγαλύτερη φυσική δύναμη. Όλα αυτά με βοήθησαν να ωριμάσω, να δυναμώσω και να βελτιώσω το παιχνίδι μου, προσφέροντας μου πολύτιμες εμπειρίες. Η διαφορά από το παιδικό ποδόσφαιρο είναι τεράστια, και το να παίζεις στην Β’ Εθνική σου μαθαίνει να έχεις υπομονή και να δουλεύεις με πειθαρχία.»

«Ο Γκαρσία με έμαθε να μην τα παρατάω ποτέ, ο ΠΑΟΚ έχει νοοτροπία νικητή και τη διδάσκει στις ακαδημίες»

 Ποιες ήταν οι σημαντικότερες επιρροές που είχε πάνω σου ο Πάμπλο Γκαρσία, και πώς τον βίωσες ως προπονητή και άνθρωπο;

«Ο Πάμπλο Γκαρσία είναι ένας φανταστικός άνθρωπος και προπονητής. Αν και μπορεί να φαίνεται αυστηρός προς τα έξω, ήταν εξαιρετικά υποστηρικτικός και κατανοητός. Το πιο σημαντικό ήταν ότι μας δίδαξε να δουλεύουμε σκληρά και να μην τα παρατάμε ποτέ. Είχε πολύ καλή σχέση με όλους μας, και αυτό φαινόταν και από την ομάδα των συνεργατών του.

Η αρχή ήταν δύσκολη, γιατί μπήκα στην πρώτη ομάδα από την Κ19 και ήθελα λίγο χρόνο για να προσαρμοστώ. Στην αρχή έπαιζα λίγο, αλλά με την πάροδο του χρόνου, ο Πάμπλο με είδε να βελτιώνομαι και με εμπιστεύτηκε όλο και περισσότερο. Σιγά-σιγά, έπαιξα σε περισσότερα παιχνίδια και κατάφερα να δείξω τι μπορώ να κάνω. Μου έδινε την ευκαιρία να δείξω τη δουλειά μου και με έκανε να πιστέψω στον εαυτό μου.»

- Ποιο ήταν το μυστικό για την επιτυχία της φουρνιάς του ΠΑΟΚ στην οποία ανήκες;

«Πέρα από το ταλέντο, το μυστικό για την επιτυχία της φουρνιάς του ΠΑΟΚ ήταν η νοοτροπία που μας καλλιεργήθηκε από την αρχή. Ο ΠΑΟΚ έχει μια νοοτροπία νικητή, που ξεκινάει από τις ακαδημίες και φτάνει στην πρώτη ομάδα. Μας μάθαιναν από μικρή ηλικία ότι πρέπει να κερδίζουμε, ανεξάρτητα από τις συνθήκες του παιχνιδιού. Αυτό μας έκανε να έχουμε πάντα στόχο τη νίκη και να μην επαναπαυόμαστε ποτέ.

Οι ακαδημίες του ΠΑΟΚ βγάζουν συνεχώς παίκτες που πετυχαίνουν στην πρώτη ομάδα, όπως ο Τζόλης, ο Κουτσιάς και ο Τζίμας. Όλοι μας, από την ώρα που μπήκαμε στην ακαδημία, είχαμε το όνειρο να παίξουμε στην πρώτη ομάδα. Ο ΠΑΟΚ χτίζει τη βάση για την πρώτη ομάδα μέσα από το μυαλό και την εκπαίδευση των παιδιών του, και αυτό είναι το πιο σημαντικό στοιχείο.»

- Ποια ήταν η πιο ξεχωριστή στιγμή σου στον ΠΑΟΚ και πώς βίωσες την πρώτη ομάδα;

«Η καλύτερη στιγμή στον ΠΑΟΚ ήταν αναμφίβολα τα δύο χρόνια που πέρασα στη Β’ ομάδα. Εκεί άρχισα να γίνομαι γνωστός και να αποκτώ μεγαλύτερο ρόλο στην ομάδα. Ήταν τα χρόνια που με βοήθησαν να βελτιωθώ και να καταλάβω τι χρειάζεται για να προχωρήσεις στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο.

Όταν η ομάδα πήγε για προετοιμασία στην Ολλανδία, αρρώστησα και έμεινα πίσω για δύο εβδομάδες λόγω γαστρεντερίτιδας. Έτσι δεν κατάφερα να πάω μαζί τους. Το ήθελα πολύ να ζήσω την εμπειρία της πρώτης ομάδας, να δω τη δουλειά τους, να μάθω πώς λειτουργούν οι επαγγελματίες. Παρ' όλα αυτά, το γεγονός ότι έκανα τη δουλειά μου στη Β’ ομάδα και άρχισα να ανεβαίνω, με έκανε να νιώθω ότι είμαι σε καλό δρόμο.»

- Ποιο ήταν το αγαπημένο σου γκολ και ποια στιγμή θυμάσαι πιο έντονα από τα παιχνίδια σου στη Β’ ομάδα;

«Αγαπημένα γκολ μου είναι δύο που θυμάμαι ιδιαίτερα. Το πρώτο ήταν με τον Μακεδονικό, όπου έβαλα μία κεφαλιά από σέντρα του Σελιμάι. Θυμάμαι ότι έπαιζα αριστερό εξτρέμ και, μόλις η μπάλα ήρθε στην περιοχή, την έβαλα με μία ωραία κεφαλιά στα δίχτυα. Το δεύτερο γκολ ήταν κόντρα στην Κοζάνη, όταν παλεύαμε για τα play-offs. Ήταν πολύ σημαντικό γιατί μας έδωσε τη νίκη και τις ελπίδες για την πρόκριση στα play-offs»

- Είχες και ένα σερί με γκολ...

«Τα play-out ήταν για μένα μία καταπληκτική εμπειρία, γιατί κατάφερα να σκοράρω σε συνεχόμενα παιχνίδια και να βοηθήσω την ομάδα μου να έχει καλό ρυθμό. Θυμάμαι ότι με τον βοηθό προπονητή, τον κ. Τερζή, όταν ξεκινούσε το ζέσταμα και έκανα πάσες με το αριστερό μπακ ως αριστερός εξτρέμ, πριν ξεκινήσω, έπαιζα 1-2 με τον βοηθό προπονητή για γούρι (γέλια) για να σκοράρω και να κερδίσουμε. Και έπιανε! (γέλια). Αυτό ήταν ένα από τα μυστικά μου εκείνη την περίοδο. Το γεγονός ότι ήμουν πάντα έτοιμος, με έκανε να βρω τις ευκαιρίες και να σκοράρω ακόμα και σε δύσκολες φάσεις»

- Ποιες είναι οι συμβουλές που πήρες και τις ακολουθείς μέχρι και σήμερα;

«Ο μάνατζερ μου, Βασίλης Βαλάνης μου έδωσε πολλές χρήσιμες συμβουλές, ειδικά γύρω από την περιοχή και την αναγκαιότητα να δουλέψω πιο πολύ στην τακτική του σκοραρίσματος. Εγώ ήμουν πάντα από τους ρομαντικούς, μου άρεσε η ντρίπλα και η κάθετη πάσα, αλλά μου είπε ότι πρέπει να δουλέψω περισσότερο στο να βρίσκομαι στην περιοχή και να εκμεταλλεύομαι τις στιγμές που μου δίνονται. Όταν βρίσκεσαι στη σωστή θέση, η μπάλα θα σου έρθει και πρέπει να είσαι έτοιμος να σκοράρεις».

- Πες μου για τον Χρήστο Τζόλη...

«Δεν είχαμε παίξει συμπαίκτες στον ΠΑΟΚ. Εγώ ήμουν Κ17, αυτός ήταν Κ19. Πήγαινε... τρένο θυμάμαι και όταν μπήκα Κ19, εκείνος πήγε στην πρώτη ομάδα. Μόνο στην Εθνική έχουμε παίξει μαζί. Απίστευτα ταπεινό παιδί δεδομένου τα όσα έχει πετύχει, εξαιρετικός χαρακτήρας. Έδειχνε από μικρός ότι θα πάει ψηλά. Στην Εθνική μου έλυνε τα... χέρια. Έκανε τις κατάλληλες κινήσεις για να μπορέσω να τον βρω με πάσες εγώ».

- Υπήρξες όμως συμπαίκτης με τον Στέφανο Τζίμα...

«Απίστευτο παιδί! Ταπεινό παιδί και απλός. Πάντα με το χαμόγελο, δεν λέει κακή κουβέντα, δεν γκρινιάζει, είναι παιχταράς. Έχουμε τρομερή σχέση με τον Στέφανο και χαίρομαι πάρα πολύ που πάει τόσο καλά στη Γερμανία. Στην Β' ομάδα του ΠΑΟΚ είτε του έχω δώσει ασίστ, είτε εκείνος, οπότε και εντός γηπέδου είχαμε άριστη συνεργασία. Περίμενα ότι θα κάνει το... μπαμ».

- Τι είχες ξεχωρίσει σε εκείνον;

«Θυμάμαι, πριν τον μάθουν όλοι, έπρεπε, ηλικιακά να είναι στην Κ16 όμως προς το τέλος της σεζόν, ήρθε για προπονήσεις μαζί μας στην Κ19. Εκεί κάναμε παιχνίδια τακτικής και έκανε τρομερά πράγματα. Έπαιρνε την μπάλα, δεν μπορούσαν να τον μαρκάρουν οι αμυντικοί παρότι ήταν 3-4 χρόνια μικρότερος. Είχα εντυπωσιαστεί με το τρόπο που βάζει το κορμί του και στη συνέχεια ανεβήκαμε στην Β' ομάδα».

- Ακόμα μία περίπτωση ταλέντου που τον είδες από κοντά στις ακαδημίες του ΠΑΟΚ, ήταν και ο Γιάννης Κωνσταντέλιας.

«Το καλό με τα παιδιά του ΠΑΟΚ είναι ότι ο καθένας θα μπει στο γήπεδο και θα έχει αυτή την καλή έπαρση, το θράσος αλλά εκτός γηπέδου όλοι είναι εξαιρετικοί. Ο Κωνσταντέλιας ήταν με το χαμόγελο, με τα αστεία του. Μιλήσαμε και τώρα στα βραβεία του ΠΣΑΠΠ».

- Πες μου την γνώμη σου για την Τούμπα...

«Έπαθα πλάκα με την Τούμπα. Σαγηνεύτηκα με την ατμόσφαιρα. Μπορεί να μην έπαιξα ποτέ στην πρώτη ομάδα αλλά στα παιχνίδια που είδα από κοντά, αυτό που έβλεπα στο γήπεδο ήταν μοναδικό. Έλεγα ότι θα ήθελα να είμαι μέσα στο γήπεδο να παίξω με αυτή την ατμόσφαιρα».

- Θα επέστρεφες στον ΠΑΟΚ;

«Εμένα στόχος μου είναι να κάνω όσο το δυνατόν καλύτερη καριέρα στο εξωτερικό αλλά προφανώς, αν υπάρξει ενδιαφέρον από την πρώτη ομάδα του ΠΑΟΚ, δεν γίνεται να αρνηθείς. Θα ήθελα να παίξω στην πρώτη ομάδα του ΠΑΟΚ κάποια στιγμή αλλά το ιδανικότερο είναι να κάνω μία καλή πορεία στην Ευρώπη και έπειτα να επιστρέψω στον ΠΑΟΚ. Είναι ένα... απωθημένο να παίξω με τον Δικέφαλο».

- Θα γυρνούσες στην Ελλάδα για άλλη ομάδα πέρα του ΠΑΟΚ;

«Δεν ξέρεις πως τα φέρνει η καριέρα και το μέλλον σου. Το κάθε παιδί που ξεκινάει το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, θα ήθελε να βρεθεί στο Big-4».

- Τι σημαίνει για εσένα ο ΠΑΟΚ;

«Ο ΠΑΟΚ για εμένα είναι οικογένεια. Με πίστεψαν όταν καμία άλλη ομάδα δεν το έκανε. Μου έδωσε την ευκαιρία να βρεθώ σε μία από τις καλύτερες ακαδημίες αν όχι στην καλύτερη στην Ελλάδα. Εκτιμώ πάρα πολύ τα όσα έκαναν για εμένα. Από τις καθαρίστριες και τους υπεύθυνους του ξενώνα και τους φύλακες μέχρι τους προπονητές, όλοι με βοήθησαν πάρα πολύ στην εξέλιξη μου».

«Από την αρχή εντυπωσιάστηκα με τον Τζίμα, απωθημένο μου να παίξω στην πρώτη ομάδα του ΠΑΟΚ»

«Παντελονάτος ο Νίκος Παπαδόπουλος, ευχαριστιέσαι το ποδόσφαιρο στην Ολλανδία»

- Η εξέλιξη σου φάνηκε και από την πρώτη κλήση στην Εθνική Ελπίδων. Τι έγινε και άλλαξε τόσο η εικόνα της ομάδας. Τη μία χρονιά έχασε με 4-0 από την Πορτογαλία και την άλλη την κέρδισε για παράδειγμα.

«Αρχικά, ευχαριστώ πάρα πολύ τον κ. Παπαδόπουλο που μου έδωσε την ευκαιρία να βρεθώ και να τιμήσω την χώρα μου. Είναι ένας πολύ δίκαιος προπονητής, με προσωπικότητα, με "καρύδια" για να το πω έτσι, παντελονάτος. Έτσι ξεκίνησε και η πορεία μου στην Ελλάδα. Θυμάμαι ότι ήμουν στις κλήσεις με Νησιά Φερόε και Πορτογαλία. Το παιδί που ήταν στη θέση μου είχε τραυματιστεί και έτσι πήρα την ευκαιρία μου, έπαιξα καλά και μπήκα βασικός.

Όσον αφορά την αλλαγή που σημείωσε η Εθνική Ελπίδων, με την πορεία της προς τα τελικά του Euro, ήταν πραγματικά μια φάση μεταμόρφωσης, και το ότι καταφέραμε να κερδίσουμε την Πορτογαλία μετά από μια κακή πορεία στο παρελθόν δείχνει πολλά. Νομίζω ότι είναι η συνέπεια του σφιχτού ομαδικού πνεύματος που υπήρχε και που έφερε αποτελέσματα, πέρα από την ατομική ποιότητα. Όπως είπες κι εσύ, το σημαντικό είναι ότι όλοι στην ομάδα ήταν έτοιμοι να πάρουν την ευκαιρία τους και να παίξουν με πάθος.

Είναι σίγουρα και θέμα σωστού προγραμματισμού και δουλειάς στην Εθνική για να περάσει αυτή η αλλαγή νοοτροπίας, και το ότι οι παίκτες είχαν πλέον τη διάθεση και την πίστη να δείξουν ότι μπορούσαν να κερδίσουν ομάδες όπως η Πορτογαλία, αποδεικνύει το πόσο προοδευτική και με βάση το μέλλον ήταν αυτή η γενιά».

- Ο Νίκος Παπαδόπουλος είχε αναφερθεί ουκ ολίγες φορές στο θέμα του κόσμου που δεν στηρίζει την Εθνική Ελπίδων. Σας είχε επηρεάσει ως ομάδα αυτό;

«Προφανώς είναι πιο ωραίο το γήπεδο όταν είναι γεμάτο. Έχεις ένα έξτρα κίνητρο όταν κουράζεσαι, ή πριν βγεις στο γήπεδο. Αλλά ήμασταν τόσο συγκεντρωμένοι να νικήσουμε το κάθε παιχνίδι, που δεν αφήναμε να μας επηρεάσει τίποτα».

- Είναι στόχος η Εθνική Ανδρών;

«Όνειρο ζωής για εμένα να βρεθώ στην Εθνική Ανδρών αλλά αυτή τη στιγμή, πρώτος στόχος είναι να καθιερωθώ και να παίξω στη Ναϊμέγκεν».

- Πάμε στο κομμάτι της Ναϊμέγκεν. Αρχικά είχες άλλες προτάσεις στα χέρια σου;

«Είχα κάποιες προτάσεις από Ελλάδα αλλά είχα επικεντρωθεί στο εξωτερικό. Με ήθελε ένα κλαμπ από την Ιταλία και ένα από το Σουηδία αλλά μόλις ήρθε η πρόταση από τη Ναϊμέγκεν, που είναι μία καλή ομάδα στην Ολλανδία, δεν γινόταν να αρνηθώ. Ήρθα εδώ χωρίς δεύτερη σκέψη, δεν μπήκα σε διαπραγματεύσεις. Θυμάμαι ήμουν στο σπίτι μου, ήταν λίγο πριν ξεκινήσει η προετοιμασία με την Β' ομάδα του ΠΑΟΚ, έμαθα για την Ολλανδία και απλά ανυπομονούσα να πάω».

- Όταν ήρθε η πρόταση της Ναϊμέγκεν, πώς ένιωσες;

«Άστο (γέλια). Άστραψαν τα μάτια μου πάλι (γέλια). Όπως αυτό που σου είπα γιατί είναι βήμα-βήμα. Μπήκα στις ακαδημίες του ΠΑΟΚ, πήγα στη Β' ομάδα και να πρωταγωνιστώ και μετά έκανα το επόμενο βήμα να πάω στην Ολλανδία για να εξελιχθώ».

- Στην Ολλανδία συνάντησες δυσκολίες ως προς την προσαρμογή σου και τι είναι αυτό που σου έκανε εντύπωση;

«Αν και τον ΠΑΟΚ είναι πολύ καλές οι εγκαταστάσεις, εδώ είναι άλλο πράγμα. Τι να σου λέω τώρα. Σε όποιο γήπεδο κάνουμε προπόνηση ή παίζουμε ματς, την επόμενη μέρα είναι ακόμα καλύτερο. Η οργάνωση είναι τρομερή, τα γήπεδα όλα είναι sold out. Είναι γιορτή το ποδόσφαιρο, δημιουργούν δυναμική ατμόσφαιρα, το ευχαριστιέσαι. Δεν ακούς μπινελίκια (γέλια). Είναι και μερικά γήπεδα που έχει τόσο κόσμο και είναι τόσο δυνατή η ατμόσφαιρα που πραγματικά... τρίζουν τα γήπεδα».

- Ποια ομάδα;

«Η Μπρέντα. Οι οπαδοί της είναι τρελοί. Δεν έχει σημασία που βρίσκεται η ομάδα. Οι οπαδοί αγαπούν την ομάδα. Σαν γήπεδο με εντυπωσίασε της PSV ήταν σαν... ξενοδοχείο. Ήταν απίστευτο».

- Έχεις ως συμπαίκτη και τον Λύρατζη. Πόσο σε έχει βοηθήσει στην Ολλανδία;

«Εδώ γνωριστήκαμε γιατί στον ΠΑΟΚ δεν είχαμε υπάρξει μαζί. Έχουμε δημιουργήσει μία δυνατή σχέση, θα βγούμε για καφέ μαζί, θα πάμε και για φαγητό σε ένα ελληνικό εστιατόριο που έχουμε βρει. Με βοηθάει πολύ με την εμπειρία σε αρκετά πράγματα και το γεγονός μιλάμε ελληνικά, είναι σημαντικό για την προσαρμογή μου εδώ».

«Δεν περίμενα στα 21 μου να παίζω στο εξωτερικό»

- Ποιον παίκτη έχεις δει από κοντά και έχεις πει... ουάου;

«Θα σου πω δύο συμπαίκτες μου στην Κ17 του ΠΑΟΚ όταν είχα έρθει. Είναι ο Σμυρλής και ο Καλόγηρος που είναι στην Β' ομάδα, ο Χατζηστραβός που τώρα είναι στον Πανσερραϊκό και μετά στην Κ19, ήμασταν συμπαίκτες με τον Κωνσταντέλια και κατάλαβες. Έλεγα «ουάου» με αυτά που έκανε αυτό το παιδί. Με εντυπωσίασαν τα συγκεκριμένα παιδιά σε μεγάλο βαθμό. Πάντα θαύμαζα τον Πέλκα, τον Τάισον και τον Κοτάρσκι στην πρώτη ομάδα του ΠΑΟΚ».

- Αναδείχθηκες κορυφαίος Νέος ποδοσφαιριστής στον Βόρειο Όμιλο της Superleague 2. Ποια είνια τα συναισθήματα σου;

«Είμαι πολύ χαρούμενος για το βραβείο γιατί έκανα μεγάλη προσπάθεια την περασμένη σεζόν. Δεν το είχα στο μυαλό μου αλλά προς το τέλος της χρονιάς, είχα αρχίσει να στοχεύω σε αυτό. Ήθελα να το πάρω αυτό το βραβείο και να δείξω και αξίζω. Το πήρα και από τον Ντέμη Νικολαϊδη, που είναι θρύλος του ελληνικού ποδοσφαίρου και είναι και από την Αλεξανδρούπολη».

- Τι σου είπε ο Ντέμης Νικολαϊδης;

«Προφανώς είπε συγχαρητήρια και τα λοιπά αλλά θυμάμαι τη στιγμή που πήγα να πάρω το βραβείο και του έδωσα το χέρι, χαμογελούσαμε και οι δύο, σαν να γνωριζόμαστε χρόνια ενώ δεν είχαμε μιλήσει ποτέ».

- Που το αφιερώνεις;

«Όπως είπα και εκείνη τη στιγμή, το αφιερώνω στην οικογένεια μου, στους γονείς μου, στην κοπέλα μου και σε τέσσερις σημαντικούς ανθρώπους. Τον Γιώργο Μαλασίδη, τον Κώστα Νικολαϊδη και τους δύο ατζέντηδες μου. Τον Βασίλη Γαλάνη και Νίκο Ρεκλείτη».

- Αν ο 8χρονος Αργύρης κοιτούσε τον 21χρονο Αργυρή, θα ήταν υπερήφανος; Θα το πίστευε ότι βρίσκεται στο εξωτερικό σε τέτοια ηλικία;

«Να σου πω την αλήθεια δεν το φανταζόμουν. Πάντα πίστευα στον εαυτό μου και πάντα έλεγα ότι θέλω να παίξω στο εξωτερικό. Μεγάλωσα ως οπαδός της Λίβερπουλ και έλεγα ότι θέλω να παίξω εκεί, κάτι που είναι ακόμα μεγαλύτερο όνειρο. Το ότι θα βρεθώ στην Α' Ολλανδίας στα 21 μου, δεν το περίμενα. Είναι τεράστιο βήμα».

https://www.gazzetta.gr/specials/2406971/argyris-darelas-sto-gazzetta