Δέκα ποδοσφαιριστές και ένας ογκώδης μεν, κώνος δε. Στην Τούμπα ο ΠΑΟΚ ηττήθηκε, σε 10-v-11 επί 45 λεπτά. Στο Βουκουρέστι ηττήθηκε, σε 10-v-11 επί 55 λεπτά. Γράφει ο Αλέξης Σπυρόπουλος...

Το πιο πολύ που ζήλεψα στην πρόκριση της FCSB, ήταν οι οκτώ Ρουμάνοι στην ενδεκάδα. Ο πρόεδρος της ρουμανικής ομοσπονδίας, ο Ραζβάν Μπουρλεάνου, που τον έδειξε κάποια στιγμή η tv στις θέσεις των vip δίπλα στον Μίρτσεα Λουτσέσκου, παιδεύτηκε πολύ με αυτό. Αλλά, φαίνεται πως κάτι έχει καταφέρει. Ο Μπουρλεάνου και, φυσικά, η προθυμία των κλαμπ της χώρας να συντονιστούν σε μια τέτοια "εθνική πολιτική". Αμα πεις στον Ηλία Χαραλάμπους, τον προπονητή της FCSB, τι σημαίνει δυσκολία στην κατάρτιση της ευρωπαϊκής λίστας, θα του ακουστεί εντελώς κινέζικο.

     Στην Τούμπα ο ΠΑΟΚ ηττήθηκε, σε 10-v-11 επί 45 λεπτά. Στο Βουκουρέστι ηττήθηκε, σε 10-v-11 επί 55 λεπτά. Ο ενδέκατος παίκτης ήταν ένας, ογκώδης μεν κώνος δε. Είναι άλλο το δεν έπαιξα καλά, δεν ήμουν σε καλή μέρα, δεν μου βγήκε το παιγνίδι, τα έκαναν οι άλλοι καλύτερα και έσβησαν την απόδοσή μου. Και άλλο, δεν ήμουν στον αγωνιστικό χώρο. Ο Μεϊτέ έμοιαζε ένας, αδύναμος να (παρ)ακολουθήσει ο,τιδήποτε συνέβαινε, μεταΜπακαγιοκό. Ο Οζντόιεφ έπρεπε να βγάζει, πανικόβλητος, δουλειά για δύο. Η σύγκριση με τα εβδομήντα λεπτά του Κίρικες, 35 ετών στα 36, ήταν να κλαις. Σε αντίθεση με τον Οζντόιεφ ο Σουτ, δίπλα στον Κίρικες, φαινόταν ένας ευτυχισμένος παρτενέρ.

     Ελαφρών βαρών στην πλειονότητα, ευέλικτοι, άμεσοι και γρήγοροι στα φίφτι-φίφτι, συγκεντρωμένοι, ορμητικοί εναντίον των αντίπαλων κατοχών, οι Ρουμάνοι (και οι συνεργαζόμενες δυνάμεις) έπαιρναν σχεδόν όλες τις δεύτερες μπάλες. Εμπαιναν με αυτές, εύκολα και επανειλημμένα, κι έκοβαν βόλτες στην περιοχή. Πρώτο ημίχρονο, οι επαφές στην περιοχή ήταν 24-9. Οι πάσες της FCSB στο λεγόμενο "επιθετικό τρίτο", δηλαδή οι πιο δύσκολες θεωρητικά, έγιναν με ευστοχία 78%. Ανευ ανασχέσεως, πες. Ο ΠΑΟΚ υπέφερε, κι έκανε τα πάντα στα τυφλά. Η FCSB, ελάχιστα πράγματα χρειάστηκε να κάνει στα τυφλά.

     Από τους άλλους δέκα, ας αφήσουμε τον κώνο, μόλις δύο μπορούν να πουν ότι κράτησαν το επίπεδό τους στο ύψος που αρμόζει. Οι σέντερ-μπακ. Οι καλύτεροι στο αμυντικό σκέλος, οι καλύτεροι...και στο επιθετικό. Είναι ό,τι αρκεί να γνωρίζουμε, εάν δεν είδαμε τον αγώνα, για να τα κατανοήσουμε όλα. Ας εξάρουμε εδώ, δεν είναι ωραίο η αρνητικότητα να συμπαρασέρνει τα πάντα, μία στιγμή του Κωνσταντέλια δευτερόλεπτα μετά το ένα-μηδέν. Του βγάζει από πίσω, φανταστική πάσα ο Μιχαηλίδης στην πλάτη του δεξιού μπακ. Ελέγχει τη μπάλα ο Κωνσταντέλιας, στην έξοδο-αυτοκτονία του τερματοφύλακα. Δεν επιδιώκει την επαφή, μολονότι ο πειρασμός είναι ακαταμάχητος, για να πάρει πέναλτι. Αποφεύγει τον τερματοφύλακα, και συνεχίζει να παίζει. Ευχή, μες από την καρδιά. Να "συνεχίσει να παίζει" έτσι ο Γιάννης, με αυτοσεβασμό, σε ολόκληρο το ταξίδι του.

     Αργότερα, στην Αθήνα, μία απογοήτευση από τον Ρούι Βιτόρια ακριβώς επειδή είναι ο Ρούι Βιτόρια. Η απογοήτευση, με τον Φίκαϊ. Ενόσω όλοι οι άλλοι στόπερ ήταν off, Ιβηρας προπονητής που δεν θα έβαζε δίπλα στον Ινγκασον τον Φίκαϊ (...επειδή ο μικρός είναι μικρός, και το διακύβευμα μεγάλο) "δεν υπάρχει". Τότε, ποιος ο λόγος ύπαρξης του μικρού στο ρόστερ; Ας πάει καλύτερα, για παρεάκι του Κάτρη στη Λιβαδειά. Προσέξτε, δεν εννοώ ότι δεν έχει εύλογη εξήγηση η προτίμηση του Ρούι Βιτόρια στον Μακσίμοβιτς. Εχει ποδοσφαιρική εξήγηση, και είναι πολύ εύκολη.

     Ο προπονητής ήθελε δίπλα στον Ινγκασον, ένα πλέι-μέικερ να δίνει με ασφάλεια την πρώτη πάσα. Οπότε, να μη χρειάζεται να έρθει χαφ ανάμεσα στους σέντερ-μπακ για να γίνεται αυτή η δουλειά. Συνεπώς, έτσι κερδίζεις ένα παίκτη. Ζυγίζοντας τη συνθήκη, ο Ρούι Βιτόρια πρόβλεψε ότι δεν θα είχε τόση ανάγκη τον "αμυντικό" Μακσίμοβιτς, όση τον Μακσίμοβιτς ως πόλο εκκίνησης του build-up. Η πρόβλεψη πράγματι επιβεβαιώθηκε, στο δεύτερο ημίχρονο. Οι Ισλανδοί που ως ένα σημείο το πήγαν εκεί που ήθελαν, πολύ σώμα-σώμα, "κρέμασαν" από ενέργεια. Η απόστασή τους από τον Ντραγκόφσκι, άνοιξε σαν χάσμα. Δεν απειλούσαν πια, μόνον απειλούνταν. Δύο πράσινοι σέντερ-φορ δε, αντί για ένα, τους το έκαναν ακόμη πιο δύσκολο.      

     Στο πρώτο ημίχρονο όμως, μετά το δεκαπεντάλεπτο, εκεί που η Βίκινγκουρ άρχισε να βάζει στη σειρά τις πρώτες παρατεταμένες κατοχές, να σπάζει την πίεση και να προσπερνά, να παίρνει αυτοπεποίθηση κι από τις κατοχές να μεταβαίνει στις ευκαιρίες, δηλαδή εκεί που το πράγμα επέβαλλε να υπάρχει ένας αληθινός οπισθοφύλακας με ένστικτο οπισθοφύλακα, ο Μακσίμοβιτς έγινε ο νούμερο-ένα λόγος ότι οι φιλοξενούμενοι απείλησαν "για θάνατο". Ενα μάλλον ασύμμετρο, ασχέτως εάν δεν πληρώθηκε, ρίσκο. Δεν έχω ιδέα πώς θα έβγαινε, εάν έπεφτε εκεί μέσα, ο Παναθηναϊκός. Εδώ, και που δεν έπεσε, πάλι το σωτήριο ένα-μηδέν ήρθε με σουτ-πυροτέχνημα σε φάση αλάνας.

     Οι Ισλανδοί εστίασαν εκατό-μηδέν, στον Τετέ. Σου λέει, άμα έχει φίλο τον Ρομάριο καλός θα είναι! Οχι, αστειεύομαι. Και στα σοβαρά ωστόσο, όντως συγκέντρωσαν την προσοχή στον Τετέ (καθόλου λιγότερο από) όσο θα το έκαναν εάν επρόκειτο να παίξουν εναντίον του Κριστιάνο Ρονάλντο. Δεν είχαν άδικο, εδώ που τα λέμε. Οι συμπαίκτες, με πρώτο τον Ουναχί, στοχευμένα έβαζαν ή πάσχιζαν να βάζουν τον Τετέ με τη μπάλα μες στην περιοχή. Ο ίδιος ο Τετέ επίσης, το περίμενε. Το ζητούσε, το προκαλούσε με κινήσεις μακρυά από τη μπάλα. Ηταν η πλέον υποσχόμενη πιθανότητα του Παναθηναϊκού. Ως συνήθως στο ποδόσφαιρο, ό,τι περισσότερο προσέχεις, στο τέλος από αυτό την πατάς.

     Τα συζητάμε σήμερα, και ο μοναδικός λόγος είναι ότι ο Παναθηναϊκός τον Αύγουστο έβγαλε νοκ-άουτ τη Λανς, ειδάλλως σήμερα δεν θα συζητούσαμε τίποτα για Παναθηναϊκό και Ευρώπη. Η κλήρωση με τη Φιορεντίνα τώρα, είναι ευχής έργο. Ευχής, κυριολεκτικά. Πόσοι δεν το ευχήθηκαν, προτού συμβεί, κιόλας από τις πρώτες ώρες της Παρασκευής; Μία αντίστοιχη πανστρατιά όπως εκείνη το καλοκαίρι, επιπλέον η διαθεσιμότητα όλων των λύσεων πρώτης ποιότητας που ο Παναθηναϊκός διαθέτει και στις τρεις γραμμές, είναι πρόκριση. Η πρόκριση, είναι διάνοιξη λεωφόρου μετά.

https://www.sdna.gr/podosfairo/1286482_deka-podosfairistes-kai-enas-ogkodis-men-konos-de