Τι μένει τώρα στον ΠΑΟΚ: Διάκριση στο Europa League και αξιοπρεπής παρουσία στα πλέι οφ της πρώτης τετράδας (αφού περάσει βέβαια...). Στέλιος Γρηγοριάδης
Nα λοιπόν που οι επτά βαθμοί από την κορυφή έγιναν δέκα. Καμία έκπληξη για τους ρεαλιστές. Απλά προσγειώνονται και οι αιθεροβάμονες για να κατανοήσουν επιτέλους τη σκληρή πραγματικότητα. Ο ΠΑΟΚ δεν μπορεί να διεκδικήσει τον τίτλο. Πάρα πολύ δύσκολα θα διεκδικήσει και τη δεύτερη θέση. Και, φυσικά, είναι υποχρεωμένος να παλέψει για να εξασφαλίσει το πλασάρισμά του στην τετράδα, διότι ο ίδιος “κατάφερε” να μην είναι πλέον αυτονόητο με τρεις μόνο βαθμούς διαφορά από τον Αρη. Προσωπικά, πιστεύω ότι αυτός είναι ο μοναδικός εφικτός στόχος για τον ΠΑΟΚ. Και στα πλέι οφ ό,τι καλύτερο ήθελε προκύψει. Αν και κατά βάθος φοβάμαι μην τυχόν περιφέρεται ανόρεκτα και άσκοπα στα έξι συνεχόμενα ντέρμπι, παίζοντας τον ρόλο ενός θλιβερού κομπάρσου.
Προφανώς δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για την καταγραφή των πάρα πολλών λαθών που έγιναν από το περασμένο καλοκαίρι από τη διοίκηση, από τον προπονητή και από τους παίκτες. Και δεν ξέρω αν θα έχει νόημα να επισημανθούν συνολικά αυτά τα λάθη ακόμη και μετά τη λήξη της σεζόν, διότι είμαι βέβαιος ότι κανείς από αυτούς που τα έκαναν δεν θα γίνει σοφότερος για να μην τα επαναλάβει. Το κορυφαίο λάθος, που είναι η αποδυνάμωση της ομάδας αντί για την ενίσχυσή της, γίνεται σταθερά κάθε καλοκαίρι μετά τον θρίαμβο του 2019. Οπότε, στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα...
Είναι, όμως, στιγμή να σοβαρευτούν άπαντες στην ομάδα, να σηκώσουν κεφάλι και να στρωθούν στη δουλειά για να τερματίσουν το Πρωτάθλημα με τη μεγαλύτερη δυνατή αξιοπρέπεια. Αυτήν που ταιριάζει στο όνομα του ΠΑΟΚ. Αυτήν για την οποία στο ελληνικό ποδόσφαιρο μιλάμε πάντα για το Βig 4 και ποτέ δεν μιλήσαμε για Big 3. Τρέμω με τη σκέψη ότι μπορεί ο ΠΑΟΚ να γίνει στα πλέι οφ σάκος του μποξ για τους τρεις της Αθήνας και ανατριχιάζω με τη σκέψη ότι μπορεί να μην μπει καν στα πλέι οφρ της πρώτης τετράδας, οπότε θα παίζει για μια θέση στα προκριματικά του επόμενου Κόνφερενς Λιγκ με Αστέρα, Ατρόμητο, ΟΦΗ, ή δεν ξέρω με ποιον άλλο.
Κάποια στιγμή αγανάκτισα στο ματς με την ΑΕΚ βλέποντας την μπάλα να κάνει όλα τα χατήρια στους παίκτες της ΑΕΚ και να βασανίζει αλύπητα τους παίκτες του ΠΑΟΚ. Και δεν ήταν αυτή η πρώτη φορά. Ο φετινός ΠΑΟΚ παλεύει μονίμως όχι μόνο με τις αγωνιστικές αδυναμίες του αλλά και με την κακοδαιμονία που τον δέρνει. Βλέπεις τον Ολυμπιακό να κερδίζει τον Λεβαδειακό με γκολ καραμπόλα, βλέπεις τον Παναθηναικό να έχει... ακατάσχετη ρέντα και να κάνει παρέλαση με τα μισό-μηδέν, βλέπεις την ΑΕΚ να βάζει στην Τούμπα ένα γκολ που δεν ξαναμπαίνει και ένα ακόμη από καραμπόλα, βλέπεις και τον ΠΑΟΚ να μην μπορεί να σκοράρει επειδή ο τερματοφύλακας της ΑΕΚ αποκρούει τα εξ επαφής άχαστα εντελώς συμπτωματικά με πόδια, με χέρια και με πωπό. Ναι ο φετινός ΠΑΟΚ είναι μέγας γκαντέμης και για να πάρεις Πρωτάθλημα χρειάζεσαι ρέντα, όχι γκαντεμιά. Ρέντα όπως η περσινή, Θυμηθείτε τι έγινε στο ΑΕΚ-ΠΑΟΚ 2-2, θυμηθείτε τι έγινε και στο ΠΑΟΚ-ΑΕΚ 3-2, διότι τελικά αυτά ήταν τα δύο ματς που τον έβγαλαν πρωταθλητή. Θυμηθείτε τι έγινε και στο τελευταίο ματς στο Χαριλάου με τον Αρη. Νίκη που σφράγισε την κατάκτηση του τίτλου με δύο γκολ σε δύο τελικές...
Ε, λοιπόν, φέτος άλλος θα είναι αυτός που θα πανηγυρίσει. Θα είναι ο λιγότερο κακός από τους τέσσερις μεγάλους και ο πιο τυχερός. Ο ΠΑΟΚ δεν είναι μόνο ο πιο άτυχος, δυστυχώς είναι και ο χειρότερος. Και του φταίει περισσότερο όχι η κακοδαιμονία, αλλά οι αγωνιστικές αδυναμίες που από την αρχή της σεζόν δεν μπορεί να ξεπεράσει, με υπαίτιους και τη διοίκηση και τον Λουτσέσκου, αλλά και τους παίκτες που βρίσκονταν και στο περσινό ρόστερ. Μόνο αυτοί που αποκτήθηκαν το καλοκαίρι δεν έχουν ευθύνη διότι δεν μπήκαν με το ζόρι στον ΠΑΟΚ. Κάποιοι τους έφεραν.
Εύχομαι, λοιπόν, να πάρουμε έστω μία χαρά φέτος από το Europa League και να δούμε έναν καλό ΠΑΟΚ στα πλέι οφ της τετράδας, όπου θα κερδίσει επιτέλους κάποια ντέρμπι, μην τυχόν και τερματίσει δεύτερος. Προσωπικά, θα ικανοποιηθώ αν ξεπεράσει στο τέλος έστω και έναν από τους τρεις της Αθήνας. Ετσι, για το γαμώτο...