Τα κουρέλια τραγουδούν ακόμα… Στο ποδόσφαιρο είσαι υποχρεωμένος να ζεις και να πεθαίνεις με τις ιδέες σου. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος...

Τι δημιουργεί τους νικητές; Τι φτιάχνει τις ομάδες που κερδίζουν; Η ρουτίνα. Η επαναληπτικότητα. Το ίδιο, το ίδιο και το ίδιο.

Αυτό που σιχαίνεται κάθε απλός πολίτης στην δική του ζωή, είναι το οξυγόνο που δυναμώνει τα κύτταρα όσων κάνουν πρωταθλητισμό. 

Η οργάνωση και της παραμικρής λεπτομέρειας. Η στρατιωτική πειθαρχεία. Ο σταθερός βηματισμός.

Οτιδήποτε τους βγάζει από τις συνήθειες, από τις νόρμες, από τις σταθερές είναι ικανό να τους αποσυντονίσει. Αν το μυαλό χαλάσει, το σώμα είναι αδύνατον να υπακούσει, το παιχνίδι χάθηκε.

Η ΑΕΚ έχασε πριν παίξει, πριν κατέβει στο γήπεδο. Έχασε, γιατί μέσα της ηττήθηκε πνευματικά.  Πολύ πριν από το πρώτο σφύριγμα, ομολόγησε την κατωτερότητα της απέναντι στον αντίπαλο που είχε να αντιμετωπίσει.

Απαρνήθηκε τις αρχές της, το ποδόσφαιρο της, την φιλοσοφία της, αυτό που ο Ματίας Αλμέιδα υπερασπιζόταν μέχρι τελευταίας ρανίδας -ανεξαρτήτως αποτελέσματος.

Αυτό το υβριδικό σύστημα με τρεις κεντρικούς αμυντικούς, κανένα εξάρι κι ένα βαρύ φορ σαν την καλαμιά στον κάμπο, οι ατελείωτες γιόμες, ο φόβος, η εγκράτεια δεν ήταν ΑΕΚ.

Πολύ περισσότερο δεν ήταν ΑΕΚ του Αλμέιδα. Ήταν κάτι άλλο.

Αυτή η συνθηκολόγηση του «πελάδο», έμοιαζε με δικό του τελευταίο χαρτί σε μία παρτίδα χαμένη στο δικό του μυαλό.

Όταν πειράζεις τις δομές, τις λειτουργίες, τους αυτοματισμούς μιας μηχανής που τρέχει κοντά τρία χρόνια με τις ίδιες εργοστασιακές ρυθμίσεις είναι πολύ πιο πιθανό να βραχυκυκλώσεις την δική σου ομάδα και όχι τον αντίπαλο.

Δεν έχει να κάνει με το γκολ του Τσικίνιο στο τέλος, ούτε με την ήττα. 

Η ΑΕΚ θα είχε «χάσει» ακόμα κι αν έμενε το 0-0. Διότι, μέσα της ενδεχομένως να πίστευε ότι έκανε το σωστό. Ενώ, έκανε το λάθος.

Ο ψυχικά διαλυμένος από το 6-0 της Τετάρτης «πελάδο» πήγε να σώσει οτιδήποτε μπορούσε να σωθεί, μόνο που φαίνεται πως είναι εξαιρετικά πιθανό να έχασε τα πάντα. 

Το πρωτάθλημα, τον κόσμο, πιθανώς και την ίδια του την ομάδα.

Ο Αργεντινός πρόδωσε το ποδόσφαιρο του και το ποδόσφαιρο τον τιμώρησε σκληρά στο τέλος, τον έκανε να νιώθει «σκατά» όπως με περίσσια ειλικρίνεια ομολόγησε στο flash interview.  Μέσα του, ενδεχομένως να έχει μετανιώσει. Μα, στο αληθινό ποδόσφαιρο δεν έχει quit / load, κάθε επιλογή γίνεται save για πάντα.

Οι προπονητικές εμμονές, μία καραμέλα τόσο βαρετή και προβλέψιμη, δεν είναι κάτι απαραίτητα κακό. Κάθε προπονητής οφείλει να ζει και να πεθαίνει με τις ιδέες του. Ειδάλλως, δεν κοουτσάρει. Υπακούει στα «θέλω» του κόσμου.

Αυτές οι εμμονές του «Μέντι» έχουν φτιάξει έναν Ολυμπιακό που κερδίζει αυτόματα, από συνήθεια, από κεκτημένη ταχύτητα.

Αυτές οι εμμονές του Λουτσέσκου είναι αυτές που έχουν δημιουργήσει μία ομάδα με απολύτως αναγνωρίσιμη ποδοσφαιρική ταυτότητα, με συγκεκριμένα καλά και συγκεκριμένα κουσούρια.

Αυτές οι εμμονές κράτησαν όρθιο ένα ανθρώπινο κουρέλι τον Άλι Σαμάτα και ένα δεύτερο, τον Τάισον. 

Και τα κουρέλια τραγουδούν ακόμα…

https://www.sdna.gr/podosfairo/1289527_ta-koyrelia-tragoydoyn-akoma