Ποτέ μην υποτιμάς την καρδιά του πρωταθλητή.Ο ΠΑΟΚ απέδειξε σε όλους, μα πρώτιστα στον εαυτό του, ότι δεν ξόφλησε, είναι ακόμα εδώ. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος...

Μπορεί φέτος να έχει αρρυθμίες όλη την χρονιά. Μπορεί να υπολειτουργεί. Μπορεί ο χτύπος της να είναι ακανόνιστος -άλλοτε νευρικός και άλλοτε βραδύς.

Ωστόσο, διάολε, είναι η καρδιά των πρωταθλητών. Και σύμφωνα με την διαχρονική ρήση του Ρούντι Τομζάνοβιτς, «ποτέ κανείς δεν πρέπει να υποτιμά την καρδιά των πρωταθλητών».

Μπορεί να είναι απλώς μια αναλαμπή. Μία έκλαμψη. Μπορεί στο τέλος της χρονιάς αυτή η ανατροπή να μην χρησιμεύσει πουθενά.

Μπορεί, όμως, από την άλλη να είναι μία κρύα, ωμή, στυγνή ρεβάνς.

Όπως η ΑΕΚ στάθηκε αφορμή -έμμεσα ή άμεσα- για να δηλητηριαστεί η σεζόν του ΠΑΟΚ με την τιμωρία του Ραζβάν Λουτσέσκου και τον αποκλεισμό στο κύπελλο, έτσι και οι ασπρόμαυροι ενδεχομένως να πάτησαν το κουμπί που θα προκαλέσει ανάφλεξη.

Παλιά γραμμάτια που εξοφλήθηκαν.

Κι όλο αυτό με τον πιο… ΠΑΟΚ τρόπο.

Μέχρι εκείνη την στιγμή που ο Γιάννης Μιχαηλίδης οραματίζεται αυτή την 40άρα μπαλιά ακριβείας και ο Γιάννης Κωνσταντέλιας κάνει την μπάλα κομπολόι, αναγκάζοντας κάποιους στην OPAP Arena να χειροκροτήσουν δειλά, ο ΠΑΟΚ μοιάζει με ναυαγό στην μέση του ωκεανού που ψάχνει από κάπου να πιαστεί.

Φτηνά, ερασιτεχνικά λάθη, δύο ανεπίτρεπτα εύκολα «δώρα» που προσφέρουν έτοιμα ισάριθμα γκολ στον αντίπαλο, επιπολαιότητες, ασυνεννοησίες, ραθυμία, εικόνα ομάδας που έδειχνε ότι παίζει για πρώτη φορά μαζί και το μόνο που σκέφτεται είναι οι καλοκαιρινές διακοπές.

Για περίπου μία ώρα, η ΑΕΚ του φαινόταν ψηλή, επειδή εκείνος την κοιτούσε γονατιστός. Μόλις στάθηκε στα πόδια του, μόλις την κοίταξε στα μάτια, μόλις της έριξε το πρώτο χτύπημα κατάλαβε ότι ήταν πολύ πιο εύθραυστη πνευματικά από ότι εκείνος.

Κι όταν το αντιλήφθηκε την χτύπησε ανελέητα εκεί που πονούσε. Όλα τα γκολ του ΠΑΟΚ, ακόμα και η μεγάλη χαμένη ευκαιρία του Τσάλοφ είναι προϊόν στόχευσης. Οι παίκτες του Λουτσέσκου διάβασαν σε πραγματικό χρόνο, ποιος πατάει καλά στα πόδια του και ποιος όχι και χτύπησαν σαν κομάντο.

Σημειολογικά, μία ανάλογη ανατροπή στο ίδιο γήπεδο, από 2-0, σε 2-2 ήταν ένα ανάλογο κλαδί σωτηρίας. Δίχως εκείνη την επιστροφή στο πρωτάθλημα θα είχε μπει κιτρινόμαυρη κορδέλα.

Θαρρεί κανείς ότι το ‘χει χούι σε αυτό το γήπεδο ο ΠΑΟΚ, πρώτα να δέχεται δύο γκολ και μετά να ξεκινάει να παίζει. Μία παράξενη, σχεδόν ανεξήγητη συνθήκη.

Θα ήταν οξύμωρο, εντελώς παρά φύσει να τελειώσει η σεζόν και η ομάδα του Λουτσέσκου να μην έχει πάρει ντέρμπι. Στην πραγματικότητα, θα έπρεπε ήδη να έχει πάρει κάποιο και να έχει αποτινάξει αυτό το βάρος πολύ νωρίτερα.

Ο ΠΑΟΚ έχει πολλά ακόμα να διορθώσει, σε όλα τα επίπεδα, δεν έγινε ομαδάρα σε ένα βράδυ.

Εξακολουθεί να είναι τέταρτος και πιθανώς, όχι άδικα. Ωστόσο, για ένα βράδυ μπορεί να απολαύσει την γαλήνη μιας σημαντικής νίκης και να δει την εσωστρέφεια και την φαγωμάρα να φωλιάζει σε άλλα στρατόπεδα και όχι στο δικό του.

Η αγκαλιά στο κέντρο του γηπέδου από παίκτες και τεχνικό επιτελείο αμέσως μετά το τελευταίο σφύριγμα, έδειξε ότι υπάρχει ακόμα σφυγμός. Η καρδιά του πρωταθλητή χτυπάει ακόμα.

Μπορεί να το κάνει ακανόνιστα ακόμα, αλλά για ένα βράδυ οι παλμοί θα είναι και πάλι φυσιολογικοί, ο βραδινός ύπνος θα είναι γλυκός και ήρεμος.