Να νοσταλγώ τα βράδια στο Παλατάκι! Ο Νίκος Μοσχοβίτης κοιτάζει και πάλι τη μεγάλη εικόνα

Όπως και να το κάνουμε, όταν φτάνεις σε έναν ευρωπαϊκό τελικό, αυτό που μένει, είναι το αποτέλεσμα. Σε όλα τα μεγάλα παιχνίδια συμβαίνει αυτό, το ίδιο ισχύει και τώρα. Σε μερικά χρόνια, ελάχιστοι θα θυμόμαστε πως ξεκίνησε αυτή η χρονιά για τον ΠΑΟΚ και πως εξελίχθηκε. Οι περισσότεροι θα θυμούνται το γεγονός ότι χάθηκε ένας ευρωπαϊκός τίτλος στην έδρα του. Το κλισέ για τον προορισμό και το ταξίδι, σε αυτήν την περίπτωση, συνήθως δεν επαληθεύεται. Για τη μεγαλύτερη μερίδα, το συναίσθημα που φέρνει ο εκάστοτε «προορισμός», έχει περισσότερη σημασία από το «ταξίδι». Έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα ‘ναι. Κι ας διαφωνούμε…

Όσοι ακολουθείτε συχνά τη στήλη αυτήν εδώ και χρόνια στο PAOK24, έχετε καταλάβει την αλλεργία που βγάζουμε στην παρελθοντολαγνεία. Ό,τι κι αν έχει συμβεί στο παρελθόν, μακρινό ή κοντινό, η ζωή πάντα προχωρά και ίσως να είναι και λίγο μίζερο, να γυρνάς διαρκώς το μυαλό σου σε παλιές αναμνήσεις, καλές ή κακές.

Προφανώς και όταν είσαι μακριά από έναν τίτλο 26 χρόνια, όταν μετά από μία δεκαετία μεγάλων επιτυχιών όπως εκείνη του 1990, με την ομάδα σου πρωταγωνίστρια τότε, θα αναπολείς κάποιες από εκείνες τις μεγάλες στιγμές. Απλά πάντα θα μας κάνει εντύπωση, πως είναι δυνατόν κάθε μα κάθε φορά που η κουβέντα πάει στο μπασκετικό ΠΑΟΚ, για οποιοδήποτε ζήτημα, οι περισσότεροι να γυρνούν το χρόνο πίσω σχεδόν 30 χρόνια. Δεν το καταλάβαμε ποτέ, δεν το καταλαβαίνουμε και τώρα, που εμείς εδώ επιμένουμε, ότι ο κύκλος των πέτρινων χρόνων του ΠΑΟΚ, σταδιακά φτάνει στην ολοκλήρωσή του.

Και φτάνει στην ολοκλήρωση του, γιατί αυτοί που είναι εκεί κάθε μέρα, δίνουν καθημερινά τον καλύτερο τους εαυτό, ό,τι κι αν γίνεται σε κάθε παιχνίδι. Είτε αυτό είναι με το Λαύριο με 1000 άτομα στο γήπεδο, είτε αυτό είναι με τη Μπιλμπάο σε ευρωπαϊκό τελικό, με 10.000 κόσμο στο γήπεδο. Αυτοί έχουν δώσει πραγματικά μεγάλες μάχες καθημερινά, προκειμένου η ομάδα αυτή, να υπάρχει σε πρώτη φάση και σταδιακά, λύνοντας προβλήματα ετών, να την κάνουν να φτάσει ξανά σε ένα πρωταγωνιστικό επίπεδο. Όσο μπορεί να έχει κάποιος πρωταγωνιστικό ρόλο στο ελληνικό μπάσκετ, με τον τρόπο που λειτουργούν Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός εδώ και περίπου 30 χρόνια.

Ένα πρώτο δείγμα παίρνουμε φέτος και η «δίψα» του κόσμου εμφανίστηκε ξανά. Η εικόνα με το γεμάτο Παλατάκι, σε προημιτελικό, ημιτελικό και τελικό του FIBA Europe Cup, έχει κάνει το γύρο της Ευρώπης, το τι έχουμε διαβάσει και ακούσει δεξιά κι αριστερά τον τελευταίο 1,5 μήνα περίπου για το μπασκετικό ΠΑΟΚ, δεν περιγράφεται, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα. Πάντα θα υπάρχουν οι Ο.Φ.Α. (Όπου Φυσάει ο Άνεμος) που βλέποντας τι «πουλάει», μεταφέρουν… άποψη και γνώση, συνήθως από μία απόσταση 500 χλμ. Εκείνοι κι αν δε θέλουν GPS για να βρουν που είναι το Παλατάκι, αλλά τι τα θες τι τα σκαλίζεις τώρα…

Ανεξαρτήτως του τι έγινε χθες, τι ΘΑ γινόταν αν ο Φρέι δεν έβαζε το τρίποντο στο 81-77, αν ο ΠΑΟΚ ήταν πιο εύστοχος έξω από τα 6.75 και οποιοδήποτε «αν» μπορεί να σκεφτεί κάποιος, επιμένουμε ότι η «ασπρόμαυρη» ΚΑΕ, έχει πολλές περισσότερες πιθανότητες για καλύτερες μέρες μπροστά της, σε σχέση με αυτά που έχει περάσει την τελευταία 25ετία. Και επειδή και ο μπασκετικός ευρωπαϊκός χάρτης, δε θα είναι ίδιος τα επόμενα χρόνια, επειδή σταδιακά και το μπάσκετ στην Ευρώπη, θα αρχίσει να γίνεται μία κερδοφόρα επιχείρηση, όπως είναι το ποδόσφαιρο, εμείς αισιοδοξούμε ότι ο ΠΑΟΚ θα είναι εκεί που πρέπει να είναι. Και μπορεί τα λάβαρα στην οροφή του «PAOK Sports Arena» να έμειναν 7, αλλά οι βάσεις έχουν μπει και είναι στέρεες, για να αυξηθεί τα επόμενα χρόνια αυτός ο αριθμός.

Και ίσως φτάσουμε στο σημείο να πάψουμε να νοσταλγούμε τα βράδια στο Παλέ, όπως λέει και το γνωστό σύνθημα. Και να φτάσουμε να ζούμε βράδια στο Παλατάκι. Όπως αυτό που ζήσαμε χθες κι αςν μην ήρθε ο τίτλος.

Υ.Γ.: Όπως το είπε ο κόουτς Καντσελιέρι (στους γνωστούς 4-5 που είναι πάντα εκεί) στη συνέντευξη Τύπου.. «It is what it is». Ο ΠΑΟΚ δεν ήταν καλύτερος από τη Μπιλμπάο και στους δύο τελικούς, οι Βάσκοι δίκαια κατέκτησαν τον τίτλο.

Υ.Γ.2: Το cube, οι κορδέλες, τα φώτα, τα led όπου υπήρχαν, οι πάγκοι χωρίς πλέξι-γκλας από πίσω. Μερικές μόνο από τις όμορφες εικόνες που είχε το Παλατάκι χθες. Και που θα πρέπει να βρεθεί τρόπος να μονιμοποιηθούν στην επόμενη μέρα.

Υ.Γ.3: Όταν έχεις να δεις χαρά (να μην πω που) αμέτρητα χρόνια, χαίρεσαι με τη λύπη του απέναντι. Γνωστό σκηνικό παραδοσιακά στην Ελλάδα, στη Θεσσαλονίκη δε, ανεπτυγμένο από μία μικρή μερίδα της πόλης. Τουλάχιστον κάνουν καμία… μεταγραφή και χαμογελούν.

Υ.Γ.4: Μπορεί αυτή η ομάδα, έτσι όπως τους βλέπαμε όλους χθες, να πάει την Κυριακή στην έδρα της ΑΕΚ και να παίξει για την πρόκριση στα ημιτελικά του πρωταθλήματος; Δεν αισιοδοξούμε, αλλά δε θα μας κάνει εντύπωση αν το πετύχουν κι αυτό.

Υ.Γ.5: Δύο αγωνιστικοί αστερίσκοι για χθες σε λεπτομέρειες. Το τάιμ-άουτ που δεν ήρθε μετά το τρίποντο του Φρέι, με 1 λεπτό να παραμένει και ο Γκράντισον που έμεινε στον πάγκο, παρότι χθες μαζί με τον Κρούζερ, ήταν οι καλύτεροι του ΠΑΟΚ.

https://www.paok24.com/mpasket/556134/na-nostalgo-ta-vradia-sto-palataki/