«Θέλω να φύγω κάνοντας… πάταγο»: Η υπόσχεση του Χολτ και ο ΠΑΟΚ. Γνωρίζοντας καλύτερα τον Αμερικανό κεντρικό που έχει συγκεντρώσει τα βλέμματα του Δικεφάλου
Μεγαλώνοντας στο Σινσινάτι, σε ένα περιβάλλον όπου το βόλεϊ δεν είχε ποτέ τη λάμψη του μπάσκετ ή του αμερικανικού ποδοσφαίρου, ο Μαξ Χολτ που έχει μπει στα «ραντάρ» του ΠΑΟΚ ήταν ένα από εκείνα τα παιδιά που ονειρευόταν διαφορετικά. «Αυτό ήταν το όνειρό μου μόλις άρχισα να παίζω βόλεϊ. Πάντα έλεγα στον εαυτό μου: «Εκεί θέλεις να είσαι». Από τα πρώτα του βήματα μέχρι την Ολυμπιακή Ομάδα των ΗΠΑ, διατήρησε ακέραια την πίστη και την αφοσίωσή του, ζώντας τελικά τη μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας του στο Ρίο ντε Τζανέιρο το 2016 όταν το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της πατρίδας του κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο.
Στο Penn State έγινε πρωταθλητής NCAA, στην Ευρώπη ένας από τους πιο αξιόπιστους κεντρικούς και στην εθνική ομάδα των ΗΠΑ έζησε δόξες, αλλά και την πιο σκληρή ήττα της καριέρας του. Η ιστορία του, μετά τη φάση αβεβαιότητας στην οποία περιήλθε η μεταγραφή του Ισραέλ Μασό, μπορεί να συνεχιστεί στον ΠΑΟΚ. Με δικά του λόγια και με τη βεβαιότητα ότι πολλές φορές το πιο ηχηρό μήνυμα το φωνάζεις, δεν το ψιθυρίζεις. «Και εγώ θέλω να φύγω από το άθλημα κάνοντας… πάταγο».
Του Μαξ Χολτ όπως θα μπορούσε να το διηγηθεί ο ίδιος…
«Μεγαλώνοντας στο Σινσινάτι, ήξερα από νωρίς τι ήθελα: να παίξω βόλεϊ στο υψηλότερο επίπεδο και να αφήσω το αποτύπωμά μου στο φιλέ. Θυμάμαι να λέω στον εαυτό μου: «Εκεί θέλεις να είσαι». Αυτό ήταν το όνειρό μου και δεν είχα καμία αμφιβολία ότι έπρεπε να δουλέψω για να το πετύχω. Το 2016 κατάφερα τελικά να μπω στην Ολυμπιακή Ομάδα των ΗΠΑ, αφού είχα μείνει εκτός το 2012. Στο Ρίο, έπαιξα ίσως το καλύτερο βόλεϊ της καριέρας μου. Οι ΗΠΑ κατέκτησαν το χάλκινο μετάλλιο και εκείνη η επιτυχία μου χάρισε τον τίτλο του άνδρα παίκτη της χρονιάς. Ο προπονητής μας, Τζον Σπίροου, είπε κάποτε ότι ήμουν ο καλύτερος μεσαίος μπλοκέρ του τουρνουά, κάτι που με συγκίνησε ιδιαίτερα.
Κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης, ήμουν ο δεύτερος κορυφαίος μπλόκερ με 20 μπλοκ, δεύτερος σε άσους με 12, και σημείωσα 45 πόντους με αποτελεσματικότητα χτυπήματος 53,8%, γεγονός που με έβαλε στην 13η θέση των σκόρερ. Αλλά η διαδρομή δεν ήταν πάντα εύκολη. Υπέστησα τραυματισμό στον αστράγαλο στην FIVB World League, ενώ η ήττα από την Ιταλία στον ημιτελικό των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν η πιο σκληρή που είχα βιώσει. Παρ’ όλα αυτά, ανασυγκροτήθηκα και οδήγησα την ομάδα στη νίκη για το χάλκινο μετάλλιο απέναντι στη Ρωσία, σημειώνοντας 13 καθοριστικούς πόντους και 3 άσους στον τελικό.
Στη συνέχεια, η καριέρα μου με οδήγησε στην Ευρώπη. Φέτος παίζω στην Αζιμούθ Μόντενα, στην Ιταλία, όπου η ομάδα βρίσκεται στη δεύτερη θέση του πρωταθλήματος. Είμαι δεύτερος στο σκοράρισμα μεταξύ των μεσαίων μπλόκερ και πέμπτος στους άσους και κάθε αγώνας με βοηθά να εξελίσσομαι. Όταν γύρισα στην εθνική ομάδα το 2023, συνειδητοποίησα πόσο μου έλειψαν οι συμπαίκτες μου και η συντροφικότητα. «Μου έλειψε η αδελφικότητα», είπα. Η ομάδα είναι πάνω από όλα για μένα και αυτό με κάνει να θέλω να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό σε κάθε φάση, σε κάθε ματς».
Στα 38 του χρόνια γνωρίζει καλά πως η φρεσκάδα των πρώτων χρόνων έχει παραχωρήσει τη θέση της στην εμπειρία. Το ίδιο όμως γνωρίζει και ότι πλέον μπορεί να «διαβάζει» καλύτερα το παιχνίδι, να προβλέπει κινήσεις, να κλείνει χώρους. Mε την προοπτική να φορέσει τα «ασπρόμαυρα» του ΠΑΟΚ, ο οποίος το εν λόγω χρονικό διάστημα «χτίζει» τις βάσεις της επικείμενης αγωνιστικής περιόδου, νιώθει ξανά την ίδια σπίθα. Γιατί όπως είχε επισημάνει και σε παρελθοντικές του τοποθετήσεις «θέλω να φύγω από το άθλημα κάνοντας… πάταγο».
Reviewed by GEORGE GEOPONOS
on
Σεπτεμβρίου 12, 2025
Rating:
