Ομίχλη μες το μυαλό.Οι παίκτες του ΠΑΟΚ σαν να έχουν πάθει ξαφνικά ένα brain fog που επηρεάζει την καθαρή τους σκέψη. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…

Η άμμος στην κλεψύδρα λιγόστευε είχαμε μπει στο πρώτο δεκάλεπτο της επανάληψης. Το 0-0 σε μία τέτοια χρονική στιγμή πάντα θολώνει το μυαλό αυτού που πρέπει οπωσδήποτε να κερδίσει και ατσαλώνει αυτόν που δεν έχει τίποτα να χάσει.

Ο Τάισον παίζοντας με πλάτη στην εστία σαν παλιός πίβοτ, είχε την διορατικότητα, την έμπνευση, την φαντασία να περάσει την μπάλα μέσα από την τρύπα της βελόνας και να βγάλει τον Οζντόεφ σε καθαρή θέση βολής.

Δεν μπορεί να υπάρξει πιο καθαρή θέση βολής. Από το ύψος της μικρής περιοχής, αμαρκάριστος, η μπάλα στρωμένη στο καλό πόδι του δεξί, όλα ιδανικά. Δεν μπορεί να υπάρξει καλύτερη συνθήκη εκτέλεσης.

Μόνο που ο Ρώσος μέσος αντί να λειτουργήσει με καθαρό ένστικτο, το σκέφτηκε λιγάκι παραπάνω. Από υπερβολικό αλτρουισμό, σκέφτηκε κάτι ακόμα πιο ευφάνταστο. Να… σιγουρέψει το γκολ με μία παράλληλη μπαλιά στον Γιακουμάκη.

Η φάση έγινε μία κλασική περίπτωση paralysis by… over-analysis. 

Η παράλληλη μεταβίβαση ήταν λίγο πιο μπροστά από ότι θα έπρεπε και το απονενοημένο τάκλιν του Γιακουμάκη σε μία μάλλον χαμένη μπαλιά, τον έκανε να δείχνει κι ένοχος που αστόχησε σε κενή εστία.

Θα ήταν μία τυχαιότητα, μία σταγόνα στον ωκεανό αν δεν υπήρχε κάτι ανάλογο στο πρώτο μέρος. Ο Κωνσταντέλιας σε μία από τις πρώτες του ενέργειες στο παιχνίδι ξεχύθηκε σαν δροσερό αεράκι από τα αριστερά και βγήκε κι αυτός σε φάση εκτέλεσης.

Ίσως, όχι τόσο καθαρή, όπως αυτή του Οζντόεφ, αλλά σε φάση που ένας κυνικός winger τελειώνει την φάση μόνος του. Ο αλτρουιστής Ντέλιας επέλεξε κι αυτός να σιγουρέψει το γκολ, να κόψει παράλληλα στον Γιακουμάκη, μόνο που υπήρχε ένα μικρό προβληματάκι.

Ο «Έντερσον της Super League», αυτή η τερματοφυλακάρα που λέγεται Λούκας Τσάβες, τον είχε «διαβάσει» άψογα, είχε μπει στο μυαλό του, ήξερε ότι η λογική του σε τέτοιες φάσεις είναι pass first. 

Με δύο γρήγορα βηματάκια, άφησε την γραμμή του και με το απλωμένο χέρι έσωσε κάτι που έμοιαζε σχεδόν σίγουρο γκολ.

Για όποιον βλέπει συστηματικά ΠΑΟΚ είναι δύο φάσεις σταθερά επαναλαμβανόμενες, δεν είναι απλά δουλεμένες στην προπόνηση, αλλά κολλημένες στο υποσυνείδητο των παικτών του. 

Ο ΠΑΟΚ προσπαθεί να βρει το τέλειο γκολ, ει δυνατόν να εκτελέσει από την γραμμή του τέρματος και ιδεατά με ανυπεράσπιστη εστία. Υπέροχο αν λατρεύεις τους νόμους των πιθανοτήτων, αλλά δύσκολο και απαιτητικό.

Ψάχνοντας μονίμως την πάσα, τον χώρο, τον ελεύθερο συμπαίκτη, οι περισσότεροι παίκτες του Δικέφαλου σαν να έχασαν τον κυνισμό μπροστά στην αντίπαλη εστία. Σαν να έχασαν το touch με την τελική προσπάθεια, σαν να θέλουν να αποποιηθούν την ευθύνη της εκτέλεσης. Κι αυτό επηρεάζει την ποιότητα της τελικής τους απόφασης. Το ακόμα χειρότερο είναι πως οι αντίπαλοι άρχισαν να το αποκωδικοποιούν πια αυτό, τους διαβάζουν πιο εύκολα.

Ένα παρόμοιο brain fog, την ομίχλη του μυαλού που είναι τόσο της μόδας έπαθε και ο Γιώργος Γιακουμάκης, αλλά ακριβώς για τους αντίθετους λόγους.

Από την υπερβολική του επιθυμία να σκοράρει, να «γράψει» νούμερα, να τινάξει δίχτυα, έφτασε στο σημείο να χαλάει φάσεις. Στην προσπάθεια του να σιγουρέψει / πιστωθεί κι αυτός ένα γκολ με μία άτσαλη προβολή, περισσότερο λειτούργησε ως αντίπαλος στόπερ παρά ως φορ, βγάζοντας την μπάλα σχεδόν πάνω στην γραμμή, ενώ αυτή είχε μεγάλες πιθανότητες να μπει μέσα -ο τερματοφύλακας είχε νικηθεί.

Το 0-0 με τον Παναιτωλικό στην Τούμπα δεν είναι η εξαίρεση φέτος. Εξαίρεση ήταν το ευρύ και χορταστικό 5-0 με την Ριέκα. Τα υπόλοιπα ματς ήταν ένα επίσης στείρο 0-0 με την Βόλφσμπεργκερ και δύο οριακά 1-0 με ΑΕΛ και Ατρόμητο.

Ο ΠΑΟΚ είχε 62 τελικές προσπάθειες σε τρία εντός έδρας παιχνίδια για να βρει δύο τέρματα. Για να το πούμε και με την μοδάτη ορολογία των Xgoals, ο Δικέφαλος έφτιαξε ευκαιρίες για να σκοράρει 7 γκολ (1,98 + 2,45 + 2,87), είχε αθροιστικά 7,3 προσδοκώμενα τέρματα και σκόραρε μόλις δύο φορές. Πρόβλημα! 

Αυτό είναι σοβαρό πρόβλημα και δεν μπορεί να το λύσει κανένας προπονητής. Η δουλειά ενός τεχνικού είναι να δημιουργήσει εκείνες τις προϋποθέσεις, ώστε η ομάδα του να εκτελέσει με τις καλύτερες δυνατές συνθήκες, όσες περισσότερες φορές γίνεται. Η εκτέλεση, όμως, η τελική απόφαση / ενέργεια είναι αυστηρά θέμα του ποδοσφαιριστή. Εκεί, είναι αυτός και η εστία. Δεν μπορεί ούτε να επέμβει ούτε να παρέμβει κανείς άλλος.

Στην ίδια ομίχλη του μυαλού βρίσκονται και άλλοι πρωταγωνιστές. Ο Αντρίγια Ζίβκοβιτς, αίφνης, δεν μπορεί φέτος να καδράρει εστία. Ο Τόμας Κεντζιόρα μετά από μία εφιαλτική εμφάνιση στην Λιβαδειά με αυτογκόλ και εύκολο πέναλτι, δείχνει νευρικός και ασταθής. Στην φάση του ακυρωθέντος γκολ του Παναιτωλικού, με απανωτά διστακτικά πίσω βήματα, δίνει όλο τον διάδρομο, δίνει με κακή ισορροπία σώματος σχεδόν ελεύθερο σουτ με το καλό πόδι του Μίχαλακ, που οδηγεί σε ασταθή επέμβαση του Παβλένκα και προβολή του Άλεξιτς σε κενή εστία.

Κλείνοντας, μία απαραίτητη επισήμανση σε όσους αναρωτιούνται γιατί ο Λουτσέσκου δεν έπαιξε με δύο φορ στο τέλος (σχηματισμό που δεν του αρέσει), αν και το είπε και ο ίδιος. Ουσιαστικά έπαιξε! 

Ο πρώτος του περσινός σκόρερ, ο καλύτερος κεφαλοσφαιριστής του, ο Μαντί Καμαρά ουσιαστικά παίζει σαν καθαρός δεύτερος φορ στο τέλος και μάλιστα κατεβάζει με το κεφάλι 3-4 σέντρες. Απλώς, ούτε κι αυτός μπόρεσε να κεντράρει οτιδήποτε. Μία επιλογή που έχει κι αυτή την σημειολογική της ερμηνεία.

https://www.sdna.gr/podosfairo/1351688_omihli-mes-myalo