Ό,τι λέει το κάνει και τώρα είπε «θα γίνει η νέα Τούμπα». Ο Σαββίδης γράφει ιστορία και ο Μυστακίδης που μπαίνει στο μπάσκετ, πρέπει να τον ρωτήσει «πώς γίνεται». Γράφει ο Χρ. Σταθόπουλος.

Υπάρχουν ημερομηνίες που μπαίνουν στο καλεντάρι όχι επειδή μπήκαν μπουλντόζες, αλλά επειδή κλειδώνουν αποφάσεις και προθέσεις. Για τον ποδοσφαιρικό ΠΑΟΚ, η προχθεσινή είναι μια τέτοια μέρα.

Ο ερασιτέχνης και η ΠΑΕ τα βρήκαν για να προχωρήσει η νέα Τούμπα. Μετά από όλα τα μπρος–πίσω, τα σχέδια, τις διαρροές, τις συσκέψεις, τα χαρτιά και τις υπογραφές που όλο «έρχονται», ο οργανισμός ΠΑΟΚ εμφανίζεται επιτέλους ενιαίος στο μεγαλύτερο έργο της ιστορίας του. Κι αυτό, όσο κι αν για κάποιους φαντάζει ακόμη «θεωρητικό» μέχρι να δουν να σκάβεται το οικόπεδο, είναι βήμα που δεν γυρίζει πίσω.

Την ίδια στιγμή, ο Ιβάν Σαββίδης μίλησε στους παίκτες του ΠΑΟΚ και ήταν ξεκάθαρος: η νέα Τούμπα θα γίνει. Δεν το παρουσίασε σαν σύνθημα, ούτε σαν κάποια επικοινωνιακή φιέστα. Ήταν η φυσική συνέχεια αυτού που υπηρετεί από τότε που ήρθε στον σύλλογο, να μεγαλώσει, δηλαδή, τον ΠΑΟΚ σε όλα τα επίπεδα.

Και εδώ χρειάζεται ένα στοπ. Να θυμηθούμε, πριν παρασυρθούμε από την καθημερινή φαγωμάρα, τι έχει προηγηθεί. Ο Ιβάν ήρθε σε μια εποχή που ο ΠΑΟΚ είχε πληγές. Οικονομικές, διοικητικές, αγωνιστικές. Χρειάστηκε να σβήσει φωτιές, να πληρώσει χρέη, να αλλάξει νοοτροπία, να φέρει παίκτες, προπονητές, στελέχη. Να χτίσει προπονητικό κέντρο, να οργανώσει τμήματα, να στήσει έναν σύλλογο που λειτουργεί ως σύγχρονος ευρωπαϊκός οργανισμός και όχι ως παρέα με φανέλες.

Μέσα σε αυτή τη διαδρομή ήρθαν τίτλοι, ήρθαν βράδια Ευρώπης και μπορεί να γίνονται λάθη, μπορεί να υπάρχουν αποφάσεις που συζητιούνται, όμως συνολικά η εικόνα είναι αδιαπραγμάτευτη. Ο ΠΑΟΚ της εποχής Σαββίδη δεν έχει καμία σχέση με τον ΠΑΟΚ που παρέλαβε. Είναι άλλος σύλλογος, άλλο μέγεθος, άλλη δυναμική.

Η νέα Τούμπα, λοιπόν, δεν είναι κάποιο τεστ αξιοπιστίας για τον Ιβάν. Δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν. Είναι δεδομένο ότι θα γίνει. Είναι το επόμενο λογικό βήμα ενός project που τρέχει χρόνια. Το «σπίτι» που αντιστοιχεί στον ΠΑΟΚ όπως τον έχει διαμορφώσει ο ίδιος, ένα κλαμπ που παίζει για τίτλους και όχι για να βγάλει άλλη μια χρονιά.

Ο ΠΑΟΚτσης, βέβαια, έχει κάθε δικαίωμα να είναι κουρασμένος. Έχει ακούσει για γήπεδα, για μακέτες, για νόμους, για χωροταξικά, για ΦΕΚ, για υπουργικές αποφάσεις. Έχει δει ημερομηνίες να μετακινούνται, εξαγγελίες να σκοντάφτουν, πολιτικούς να αγγίζουν το θέμα με... τσιμπιδάκι. Η δυσπιστία δεν είναι γκρίνια. Είναι άμυνα ενός κόσμου που έμαθε με τον δύσκολο τρόπο να μην ενθουσιάζεται με κάθε τίτλο και κάθε υπόσχεση.

Κι εδώ είναι η αξία της 20ης Νοέμβρη. Ο ΠΑΟΚ τακτοποιεί πρώτα τα του οίκου του. Ερασιτέχνης και ΠΑΕ στην ίδια πλευρά, χωρίς διπλές γραμμές και εσωτερικές κόντρες. Ο ιδιοκτήτης να διαβεβαιώνει τους ποδοσφαιριστές του ότι το έργο προχωρά. Ο οργανισμός να στέλνει μήνυμα ενότητας προς τα έξω. Αυτά δεν είναι λεπτομέρειες, είναι προϋποθέσεις για να προχωρήσει ένα έργο αυτής της κλίμακας.

Και κάπου εκεί, μπαίνει στη σκηνή η ίδια η Τούμπα. Το παλιό γήπεδο δεν είναι κερκίδες και μπετό. Είναι γενιές. Πατεράδες που ανέβαζαν τα παιδιά τους στους ώμους για να βλέπουν καλύτερα. Αγώνες με χιόνι, με βροχή, με αέρα που έκοβε την ανάσα. Κάγκελα, σκάλες που έτριζαν, βλέμματα που μαλάκωναν μόνο όταν η μπάλα πήγαινε στα δίχτυα. Η Τούμπα διαμόρφωσε χαρακτήρες, μυαλό, φωνή, ταυτότητα.

Κανείς δεν σβήνει αυτό το κομμάτι και βασικά, δεν αλλάζει με μια υπογραφή η ιστορία τόσων δεκαετιών. Ενας σύλλογος, όμως, που θέλει να κοιτάζει μπροστά δεν μπορεί να μείνει για πάντα δέσμιος του παρελθόντος του, όσο φορτισμένο κι αν είναι. Η νέα Τούμπα δεν θα αφαιρέσει την ψυχή του ΠΑΟΚ. Θα της δώσει άλλο κέλυφος. Θα την κάνει πιο σύγχρονη, πιο ασφαλή, αντάξια του μεγέθους που έχει πλέον ο σύλλογος.

Η γειτονιά θα αλλάξει, η πόλη θα αλλάξει, η εικόνα του ΠΑΟΚ στην Ευρώπη θα αλλάξει. Οι αντίπαλοι δεν θα έρχονται σε ένα παλιό γήπεδο με τεράστια αύρα. Θα έρχονται σε ένα σύγχρονο γήπεδο με την ίδια αύρα, αλλά κάργα ενισχυμένη. Με φώτα, με ήχο, με εξέδρες που θα «γράφουν» εικόνα σε κάθε μετάδοση.

Ο Ιβάν Σαββίδης δεν μπήκε στον ΠΑΟΚ για να κάνει δημόσιες σχέσεις. Μπήκε, έβαλε τα χρήματά του, τη φήμη του, το όνομά του. Έγινε στόχος, δέχθηκε επίθεση, μπήκε στο κάδρο σε κάθε συζήτηση για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Μπορείς να τον κρίνεις για επιμέρους επιλογές, για αγωνιστικές χρονιές, όπως και τον κάθε πρόεδρο, αλλά δεν μπορείς να αμφισβητήσεις ότι ήρθε και άλλαξε επίπεδο τον ΠΑΟΚ.

Γι’ αυτό και η νέα Τούμπα, όταν ολοκληρωθεί, δεν θα είναι «το γήπεδο που θα κρίνει τον Ιβάν». Αυτή η κουβέντα δεν στέκει. Θα είναι η φυσική κατάληξη μιας πορείας που ήδη έχει γράψει ιστορία. Ο Σαββίδης δεν περιμένει τη νέα Τούμπα για να περάσει στο βιβλίο της ομάδας. Είναι ήδη γραμμένος. Το γήπεδο θα είναι η υπογράμμιση, όχι η απόδειξη.

Κάπως έτσι, η προχθεσινή μέρα (20/11/2025) γράφεται με κανονικά γράμματα στο χαρτί, αλλά με κεφαλαία στη συνείδηση όσων αγαπούν αυτή την ομάδα. Ο ΠΑΟΚ έχει ιδιοκτήτη που ό,τι λέει το κάνει, έχει οργανισμό που συντάσσεται στο θέμα του γηπέδου και έχει μπροστά του το μεγαλύτερο έργο της ιστορίας του.

Και όταν, σε λίγα χρόνια, ο κόσμος θα κάθεται στις νέες κερκίδες, θα κοιτάζει τον αγωνιστικό χώρο και, κάπου στιγμιαία, θα θυμάται τις παγωμένες τσιμεντένιες εξέδρες, τις σπασμένες θέσεις, τις νύχτες που έφευγε βραχνός. 

Τότε, πολύ ήσυχα, σχεδόν ψιθυριστά, θα λέει: «Ήρθε, μας άλλαξε επίπεδο και μας έδωσε και το σπίτι που μας άξιζε».

Και μια κουβέντα για το μπάσκετ. Το τμήμα περνά στα χέρια του Τέλη Μυστακίδη, ενός ακόμη κροίσου που, όπως δείχνει και αποδεικνύει με το «μπάσιμό» του, αγαπά πολύ τον ΠΑΟΚ. Ωραία τα πορτοφόλια και οι μεγάλες κουβέντες, αλλά εδώ θέλει δουλειά, πίστη, συνέπεια. Να αντέχεις τη γκρίνια, τη λάσπη, τα στραβά βράδια. Ας ρωτήσει τον Ιβάν πώς γίνεται...

https://www.sdna.gr/podosfairo/1372417_oti-leei-kanei-kai-tora-eipe-tha-ginei-i-nea-toympa