Ο «νόμος» του ΠΑΟΚ και ο μαγικός κόσμος του Κωνσταντέλια. Ο Σταύρος Σουντουλίδης γράφει για τον α-σ-τ-α-μ-ά-τ-η-τ-ο ΠΑΟΚ των επτά σερί νικών σε Ελλάδα και Ευρώπη, για τον αέρινο Γιάννη Κωνσταντέλια και αποθεώνει τη δουλειά του Ραζβάν Λουτσέσκου.
Ενα ξεκάθαρο στοιχείο για τον ΠΑΟΚ των επτά σερί νικών σε Ελλάδα και Ευρώπη, είναι το κίνητρο (του θυμού) των «ασπρόμαυρων». Ομαδική δουλειά σε υψηλότατο επίπεδο. Η μοναδική κριτική που αυτοί έχουν να κάνουν απέναντι στις επικρίσεις που εισέπρατταν, το προηγούμενο μήνα, το μοναδικό πρόσφορο όπλο τους, ήταν και είναι η απόδοσή τους.
Ήταν περίπου βέβαιον ότι το στοίχημα του αυτοσεβασμού δεν θα το άφηναν να χαθεί, έτσι άδοξα. Και έφτασαν να κάνουν όλη την Ελλάδα να χαζεύει. Δυο φορές την εβδομάδα!
Παρατηρώντας προσεκτικά τον Γιάννη Κωνσταντέλια να χορεύει στο πράσινο χαλί της Τούμπας δεν μπορείς παρά να πεις στον εαυτό σου πόσο ευλογημένος είσαι που ζεις στην εποχή του.
Ο «Ντέλιας» είναι το εύλογο talk-of-the-town, γιατί καταφέρνει να ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες το γάλα. Γιατί, απλούστατα, εκτός από ποδοσφαιριστής, εκτός από πάρα πολύ καλός ποδοσφαιριστής, συμβαίνει να διαθέτει την προσωπικότητα -ναι, στα 22,5 χρόνια- του μεγάλου ποδοσφαιριστή.
Ανέκαθεν, ο Γιάννης ήταν παιδί που άφηνε το παιχνίδι του «to do all the talking». Δεν χρειαζόταν να πει τίποτα. Δεν χρειαζόταν, επίσης, να γράψει κανείς τίποτα. Μιλούσε το πώς έπαιζε. Για την ακρίβεια, φώναζε.
Ο Κωνσταντέλιας παίζει (και βγαίνει νικητής σε) ματς όπως αυτό κόντρα στη Λιλ και το πρώτο πράγμα που έκανε επιστρέφοντας στη Θεσσαλονίκη ήταν να χαθεί στην αγκαλιά του μόλις πέντε μηνών γιου του, επειδή αυτό ένιωθε και γούσταρε, δεν βγήκε να διασκεδάσει, δεν θα τον δείτε ποτέ να μας απασχολεί με την προσωπική ζωή, γιατί πολύ απλά είναι δική του και την κρατάει για εκείνον. Αντε, το πολύ-πολύ να κάνει καμία καρδούλα προς την μεριά της οικογένειας, όπως χθες το βράδυ, μετά το έκτο του γκολ στη σεζόν.
Αν έβγαζε πρωτοσέλιδο θα έβαζα τίτλο: «Ο μυστικός κόσμος του Κωνσταντέλια». Εκφράζει, κατά βάθος, την αμηχανία των δημοσιογράφων που δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτα για τον, έξω απ' τις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Το κυριότερο; Δεν πρόκειται να (μας αφήσει να) μάθουμε.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο…
Για την οικονομία του χθεσινού ματς, η αποβολή του Γκιγκόβιτς στα πρώτα λεπτά, άλλαξε τις ισορροπίες, μπερδεύοντας αρχικά τους παίκτες του Λουτσέσκου. Όλα λύθηκαν όταν στο δεύτερο μισό άφησαν στην άκρη τις άσκοπες κινήσεις και πάτησαν με τον τρόπο τους στην περιοχή διαλύοντας την ελβετική άμυνα. Για την οικονομία της «επόμενης ημέρας», ενδεχομένως θα άξιζε τον κόπο λίγη παραπανίσια υπομονή και επιμονή.
Εξάλλου, να θυμίσουμε, όλα αυτά που βλέπουμε από τον ΠΑΟΚ δεν έγιναν τυχαία. Υπήρξε ένα σχέδιο ακόμα και όταν η μπάλα δεν «έμπαινε μέσα», όπως στα ματς με τον Παναιτωλικό και τη Μακάμπι, σήμερα που μιλάμε έχοντας φτάσει σχεδόν στο 1/3 της σεζόν, η ομάδα έχει πετύχει 39 γκολ (τα 24 στο τελευταίο νικηφόρο σερί των επτά αγώνων), ενώ έχει την καλύτερη άμυνα στο πρωτάθλημα με 5 γκολ έχοντας δεχθεί τα 3 σ’ ένα ματς (Αστέρας – ΠΑΟΚ 3-3).
Επίσης, είναι ολοφάνερο ότι το rotation έχει ανοίξει πολύ, χθες μπήκαν Βολιάκο και Μπιάνκο από την αρχή και έδειξαν να αποτελούν κομμάτι της ομάδας, χωρίς να επηρεάζεται η ποιότητα και η απόδοση της.
Ο ΠΑΟΚ είναι γεμάτος σ’ όλες τις γραμμές, υπάρχει ποιότητα σ’ όλες τις θέσεις με πρώτης γραμμής επιλογές, όλα αυτά σαράντα σκάρτες ημέρες προτού έρθει κι ενσωματωθεί ο Χρήστος Ζαφείρης. Ο ΠΑΟΚ φρόντισε το καλοκαίρι να πάρει παίκτες ποιότητας που δεν είναι φτηνοί, με την οικογένεια Σαββίδη να κάνει την υπέρβαση στην περίπτωση του Έλληνα διεθνή χαφ, ο οποίος θα έρθει να προστεθεί σε μια τριάδα (Μεϊτέ, Οζντόεφ, Μπιάνκο) που οργιάζει πάνω στο χορτάρι.
O νόμος του Ραζβάν
Πάμε και στον έτερο πρωταγωνιστή της χθεσινής βραδιάς. Ο Ραζβάν Λουτσέσκου γνώρισε την αποθέωση. Η Τούμπα «όρθια» φώναξε ρυθμικά το όνομά του προσφέροντας το μεγαλύτερο παράσημο. Σήκωσε τα χέρια, ευχαρίστησε το ίδιο κοινό, που ένα μήνα πίσω ζητούσε «την κεφαλή του επί πίνακι», φίλησε τους παίκτες του και χάθηκε στα αποδυτήρια.
Αυτός είναι ο Λουτσέσκου. Ζει στα όρια, φτάνει στα άκρα, κερδίζει τα πάντα. Την αντιπάθεια, μεταξύ άλλων. Τη λατρεία να τον μισούν. Καθότι δεν τυγχάνει ακριβώς ο ορισμός του πολιτικώς ορθού. Τέτοιοι είναι όλοι οι ομοιόμορφοι που πεθαίνουν για τη στιγμή που θα τον δουν να στραπατσάρεται.
Για τον Λουτσέσκου απαντούν αυτά που καταφέρνει στο χορτάρι. Απαντούν, επίσης, εκείνοι που «λατρεύουν να τον λατρεύουν». Οι παίκτες του, που γνωρίζουν από πρώτο χέρι το πόσο δουλευταράς είναι και πόσο αληθινός. Και ο απλός κόσμος, στην κερκίδα. Με τα αυτοσχέδια πανό-μηνύματα αγάπης. Με τις εύγλωττες επιδοκιμασίες.
Απαντά η εικόνα της ομάδας του. Του δημιουργήματός του. Προσπαθήστε να φανταστείτε που ήταν ο ΠΑΟΚ πριν μπει στο τερέν της Τούμπας για το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Προσωπικά ήξερα και το’ χα πει, κόντρα στη λαϊκή απαίτηση, ότι δεν πρόκειται να τον απολύσει ο Σαββίδης, αλλά σκεφτείτε τι θα είχε συμβεί δίχως τη νίκη εκείνο το βράδυ αρχές του Οκτώβρη.
Και κάτι ακόμη. Οι φίλοι του ΠΑΟΚ μοιάζει φυσικό ότι, εάν με κάποιον μπορούν να ταυτιστούν, αυτός είναι ο Λουτσέσκου. Με κανέναν άλλον. Ο Λουτσέσκου είναι το ποδόσφαιρο. Έρχεται από το ποδόσφαιρο, δουλεύει για το ποδόσφαιρο, ζει το ποδόσφαιρο. Οπως το ζουν κι αυτοί.
Ο Ρουμάνος όλα αυτά τα χρόνια υπερασπίζει (και διδάσκει) αξίες, αρχές, λογική. Πράγματα, αδιανόητα σε «περιβάλλον ελληνικό». Αν τον ρωτούσαμε χθες το βράδυ, ποιος ήταν ο MVP, δε θα έλεγε κανέναν, θα προτιμούσε να πει: «MVP ήταν η ομάδα. Ολόκληρη. Το σύνολο. Ο Βολιάκο, ο Κένι, ο Μεϊτέ, ο Τάισον, ο Μπιάνκο, ο Κωνσταντέλιας, ο Μπάμπα, ο Γιακουμάκης, οι αλλαγές, όλοι».
Συνήθως, έως πάντοτε, ο θρίαμβος του γκρουπ (και όχι του ενός) είναι ο θρίαμβος της ταπεινότητας.
ΥΓ: Σπουδαίο το επίτευγμα του Αντρίγια Ζίβκοβιτς, ο οποίος είναι από χθες το βράδυ ο ποδοσφαιριστής με τις περισσότερες ευρωπαϊκές συμμετοχές (61) με την «ασπρόμαυρη» φανέλα του ΠΑΟΚ.
Reviewed by GEORGE GEOPONOS
on
Νοεμβρίου 09, 2025
Rating:
