Ενα αγόρι της εποχής του, ένα αυθεντικό «εννιάρι ΠΑΟΚ». Ο Αλέξης Σπυρόπουλος γράφει για τα όσα είδε την 15η αγωνιστική του πρωταθλήματος, τη νέα νίκη της ΑΕΚ αλλά και το ντέρμπι του ΠΑΟΚ με τον Παναθηναϊκό και στέκεται στις επιδόσεις του Ανέστη Μύθου.

 Αυτό το 12-1-0 της ΑΕΚ, είναι υπερφυσικό ράλι. Σουρεαλιστικό, σχεδόν. Δεκατρία ματς σε οκτώ εβδομάδες, και με ομάδες Β' Εθνικής να σε βάλουν να παίξεις, πάλι στατιστικά δεν είναι το πιο πιθανό ότι το κοντέρ θα γράψει δώδεκα νίκες και μία ισοπαλία. Πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για τα ακριβώς επόμενα δεκατρία ματς, αμέσως μετά από εκείνες τις διαδοχικές, οδυνηρές και ζόρικες στη διαχείριση, ήττες με τον ΠΑΟΚ και με τον Ολυμπιακό. 

     Ασε που δεν ήταν οι αντίπαλοι, ομάδες Β' Εθνικής. Μάλλον, ήταν...μία. Η Ηλιούπολη. Η πρώτη νίκη, στη σειρά των δώδεκα. Δεν έμοιαζε και πολύ ομολογουμένως, ένα φυματικό μηδέν-ένα, με αφετηρία σερί. Ο πιο αμετανόητα αισιόδοξος ΑΕΚτσής τότε, ακόμη και αυτός ήταν αδύνατον να φανταζόταν τι θα ακολουθούσε σε Ευρώπη, σε Κύπελλο, σε Πρωτάθλημα. Αλλά τα σερί, πάντοτε έτσι αρχίζουν. Με ένα, όσο μικρό ή ασήμαντο, πρώτο βήμα.

     Επειτα ήρθαν, μετά την Ηλιούπολη δηλαδή, δύο φορές ο Παναιτωλικός, τρεις φορές ο ΟΦΗ, μία φορά ο Αρης, μία φορά ο Παναθηναϊκός, μία φορά ο Ατρόμητος, τα τέσσερα παιγνίδια στο Κόνφερενς Λιγκ. Και κλείνει το 2025 με το πολύχρωμο τρενάκι ΑΕΚ 37, Ολυμπιακός 36, ΠΑΟΚ 35. ΑΕΚούγεννα, ω αγαπημένε Φαίδων! Εκτίμηση, ενόσω δεν θέλω να χαλάσω κανένα κλίμα, μέρες που είναι. Τέτοιο ράλι στη σεζόν, τόσο αφύσικο, άλλο δεν πρόκειται να δούμε. Από κανένα ανταγωνιστή της ΑΕΚ. Ούτε...από την ΑΕΚ.

     Η ηχηρή απουσία στο πολύχρωμο τρενάκι, αν θέλετε η προφανής έλλειψη σε ένα ιδανικό κάδρο ενόψει της επανεκκίνησης της Σούπερ Λιγκ το Νέον Ετος, είναι το πράσινο βαγόνι. Το πράσινο βαγόνι, ατυχώς είναι εκτός κάδρου. Η πνευματική προσέγγιση στην Τούμπα ευθύς εξαρχής, ήταν (να το θέσουμε κομψά) χαμηλών απαιτήσεων. Εάν πηγαίνεις με χαμηλή απαίτηση από τον εαυτό σου, πώς μπορείς να έχεις την οποιαδήποτε βάσιμη απαίτηση για να πάρεις κάτι από την παρτίδα;

     Είμασταν ανταγωνιστικοί, λέει, στο πρώτο ημίχρονο. Και μας χάλασε, το δεύτερο γκολ. Η κραυγαλέα απόδειξη, της χαμηλής απαίτησης. Αληθινή ανταγωνιστικότητα υπήρξε, μονάχα σε ορισμένες αψιμαχίες εδώ κι εκεί. Στις φάσεις κατοχής της μπάλας η ομάδα ήταν χαλασμένη, όχι μετά το δεύτερο γκολ, πριν καν το πρώτο. Ποδοσφαιριστές πεταμένοι στον αγωνιστικό χώρο, σε αποστάσεις αρκετά μεγάλες για να βρεθούν, να βάλουν στη σειρά μερικές πάσες, μέσα από αυτές να πάρουν μια κάποια αυτοπεποίθηση.

     Ενα γκρουπ που έμοιαζε αδύναμο, δίχως προσανατολισμό και κατεύθυνση, έστω να διαβάσει μία αχίλλειο πτέρνα στον αντίπαλο και να δοκιμάσει να τη χτυπήσει. Να φέρει ας πούμε, λέω ένα παράδειγμα, τον Τετέ σε 1-v-1 με τον Μπάμπα. Γενικώς, κάπως να προβληματίσει τον ΠΑΟΚ. Να τον ανησυχήσει. Δεν ήταν έτσι ο Παναθηναϊκός, είτε μιλήσουμε για δράση είτε για αντίδραση, στα ντέρμπι του πρώτου γύρου. Σε όλα, κουτσά-στραβά κάτι έβγαζε. Οχι, σε αυτό.

     Ο ΠΑΟΚ επιβεβαίωσε πειστικά, ότι το Περιστέρι ήταν ένα περιστατικό εξουθένωσης. Τίποτα περισσότερο από αυτό, τίποτα λιγότερο από αυτό, τίποτα διαφορετικό από αυτό. Πήραν την ελάχιστη ανάσα, επέστρεψαν, βρήκαν το ιδεατό τερέν. Ο ΠΑΟΚ είναι ομάδα, πρώτον. Δεύτερον, είναι ομάδα Λουτσέσκου. Για ομάδα που είναι ομάδα Λουτσέσκου, το ιδεατό τερέν είναι το τερέν του ελέγχου. Πιο πολύ κι από το να βάζουν γκολ, το γούστο που απολαμβάνουν είναι να έχουν το κοντρόλ στα δρώμενα.

     Ολο το έργο-ΠΑΟΚ είναι η πεντάδα, οι δύο χαφ και οι τρεις ντεμί, πίσω από τον σέντερ-φορ. Η καλύτερη πεντάδα στη χώρα. Σε ισορροπία, σε δημιουργία, σε αρμονία χαρακτηριστικών. Στο πώς αλληλοσυμπληρώνονται. Οταν οι 2+3 είναι καλά, ο ΠΑΟΚ λειτουργεί καλά. Ολοι, νιώθουν την ασφάλεια. Την πρώτη στιγμή που "συναντήθηκαν" μέσα στο παιγνίδι Ζίβκοβιτς+Τάισον, με την αλλαγή πλευράς, έγινε το σουτ στο δοκάρι. Τη δεύτερη φορά, που έβαλαν και τον Κωνσταντέλια στο κόλπο, έγινε η κεφαλιά του Μύθου που την έπιασε ο γκολκίπερ. Την τρίτη φορά, που ο Τάισον πήγε σόλο στην εφόρμηση εναντίον του Γέντβαϊ, έλειψαν στον Μύθου λίγοι πόντοι για να βρει τη μπάλα.

     Το φαινόμενο-Τάισον είναι "τέλος και αρχή". Οδηγεί κάθετα, το βλέπει κανείς στις γκριμάτσες του ότι λατρεύει και ρουφάει ως το μεδούλι της ψυχής την κάθε φάση σαν να είναι η τελευταία του στο ποδόσφαιρο, ήταν ανέφικτο να τον κάνουν καλά, "γύρισε ταινία" το δεξιόστροφο αμυντικό τρίγωνο του Παναθηναϊκού, Γέντβαϊ, Πάλμερ-Μπράουν, Σιώπης. Ο δε Ντέλιας, τα έχουμε πει ξανά και ξανά και ξανά, το αδιανόητο για τον υπόλοιπο κόσμο είναι κάτι όχι wow για το δικό του μυαλό. Ενα σπινθηροβόλο ποδοσφαιρικό μυαλό που αδιάκοπα γεννά ιδέες, αδιάκοπα γεννά φάσεις, αδιάκοπα γεννά καταστάσεις, αδιάκοπα γεννά γκολ. Και αδιάκοπα γεννά...φρέσκα ΠΑΟΚτσάκια.

     Τώρα, είναι και το new kid. Το Ανεστάκι. Ενα αγόρι της εποχής του, της γενιάς του, που με είδε τον Αύγουστο και μου είπε ότι με ξέρει (από τι άλλο κι από πού αλλού;) φυσικά από...τον Αιμίλιο. Δουλεμένη δεξιότητα στο παιγνίδι με πλάτη, δουλεμένη δεξιότητα στο παιγνίδι με μέτωπο, στην κίνηση μέσα-έξω, στις ενέργειες ψηλά, στις ενέργειες χαμηλά. Οχι ένα εννιάρι με προοπτική, απλώς. Ενα αυθεντικό "εννιάρι ΠΑΟΚ". Στο πιο κατάλληλο timing ο Μύθου έρχεται και δείχνει τι ποδοσφαιρική ανοησία θα ήταν, το να έβγαινε ο ΠΑΟΚ στην αγορά για "βασικό" φορ. Τότε, προς τι η ακαδημία;           

https://www.sdna.gr/podosfairo/1383278_ena-agori-tis-epohis-toy-ena-aythentiko-enniari-paok