Η κατάρα της μπάλας που μένει χαμηλά Ο Σταύρος Κόλκας γράφει για την κακή νοοτροπία που έχει ποτίσει τον οργανισμό του #PAOK

Η φράση «χαμηλά η μπάλα» δεν έχει καμία θέση φέτος στην Τούμπα. Ούτε στο χορτάρι, ούτε στα αποδυτήρια, ούτε στην εξέδρα, ούτε στις σουίτες των επισήμων.

Είχα ενημερώσει από το προηγούμενο άρθρο μου, πως θα ασχοληθώ με την φράση – κατάρα εν τέλει που συνοδεύει τον ΠΑΟΚ. Μία φράση που έγινε νοοτροπία και κατέληξε εδώ που είμαστε σήμερα.

«Χαμηλά τη μπάλα» η φράση που μας συνοδεύει. Μία φράση που υποδηλώνει μία μουλωχτή συμπεριφορά, μία στάση του να κερδίζεις κάτι χωρίς να σε πάρουν χαμπάρι οι άλλοι.

Ακολούθησε το SDNA στο Twitter και ενημερώσου πρώτα από όλους!

Είναι μία φράση που καθιερώθηκε στην εποχή Ζαγοράκη από τον ίδιο τον νυν ευρωβουλευτή. Δεν ήταν άστοχη γιατί ήταν μία εποχή που ήθελε μέτρο λόγω της έλλειψης χρημάτων. Ο πήχης δεν έπρεπε να ανέβει ψηλά, γιατί σε περίπτωση αποτυχίας ο βασικός χρηματοδότης κόσμος δεν θα άφηνε τον οβολό του.

Προχωρήσαμε έτσι, στήθηκε μία έξοχη ομάδα όμως κάτι της έλλειπε. Οι διακρίσεις.

Εκεί που στοίχησε το χαμηλά η μπάλα ήταν στο πιο κρίσιμο παιχνίδι της σύγχρονης ιστορίας του ΠΑΟΚ, στο ρεσιτάλ του Σπάθα στο Χαριλάου. Εκεί, αντί να το κάνουμε ροντέο πήγαμε σαν πρόβατα στη σφαγή. Ακόμη και η αστυνομία μας έστησε σε εκείνο το παιχνίδι.

Την ίδια σφαλιάρα φάγαμε και στον ημιτελικό με την ΑΕΚ, με τον Ατρόμητο. Δεν πήραμε τίποτα στην εποχή Ζαγοράκη παρότι το αξίζαμε. Το χαμηλά η μπάλα αποδείχτηκε αναποτελεσματικό.

Το φιλοσοφώ εδώ και καιρό. Όταν έχεις μεγαλώσει με την άγνοια κινδύνου μέσα σου ακολουθώντας τον ΠΑΟΚ ως Αθηναίος ΠΑΟΚτσής μάλιστα, κάτι δεν σου κολλάει. Τι χαμηλά η μπάλα και παπαριές. Αφού είμαστε «πολεμοχαρείς», θέλουμε την ένταση, θέλουμε την παράνοια. Το DNA μας είναι τέτοιο.

Το χαμηλά τη μπάλα συνεχίστηκε και στην εποχή Σαββίδη. Το κοινό εκπαιδευμένο σε αυτή τη φράση, δεν αφήνει κανένα στέλεχος της ΠΑΕ να μιλήσει αισιόδοξα. Η φοβία μη τυχόν και ειπωθεί κάτι που δεν θα βγει, οδηγεί ολόκληρο τον μηχανισμό σε παθητική στάση. Με κέρδος; Πραγματικά κανένα. Ίσα – ίσα, χαμήλωσε το ταβάνι της ομάδας. 

Φτάσαμε στο σημείο πέρυσι, ο Ιβάν Σαββίδης που είχε δώσει πάνω από δέκα εκατ. ευρώ από τη τσέπη του για την χρονιά, να δώσει πριμ πεντάδας για να τονώσει το ηθικό της ομάδας. Πήγανε να μου φύγουν τα μαλλιά εκείνη τη μέρα, αλλά δεν μπορώ να τον κατηγορήσω που το έκανε. Έψαχνε τρόπους να δείξει πως είναι κοντά στην ομάδα και την πιστεύει. Το ερώτημα όμως γιατί φτάσαμε εκεί.

Πήγαμε και τελικό με το έτσι θέλω σε μία από τις ελάχιστες βραδιές που δεν είχαμε χαμηλά τη μπάλα. Όμως εκεί αποδεκατίστηκες γιατί ο Μάνταλος έκρινε πως δεν έχει να φοβηθεί έναν μηχανισμό συμβιβασμένο με τη μετριότητα. Σου έστειλε στην κερκίδα τσαμπουκά τον Κλάους και τον Νάτχο, ακολούθησε μία προκλητική υπερβολή των ΜΜΕ και πήγες στο ΟΑΚΑ σαν πρόβατο σε σφαγή. Μέτρησες τέσσερα.

Πρόσφατα μου λέει ένας φίλος μου πενηντάρης. «Τι χαμηλά η μπάλα ρε μλκ; Μπορεί να λέει για πρωτάθλημα ο Πλατέλας και ο Αραβίδης και όχι εμείς»; Δεν κατηγορώ τα παιδιά της ΑΕΚ που το έκαναν. Καλά έκαναν. Ειδικά τον Αραβίδη τον σέβομαι απεριόριστα. Όμως εμείς γιατί πρέπει να είμαστε εγκλωβισμένοι σε μία παθητική στάση που δεν οδηγεί αποδεδειγμένα πουθενά;

Σίγουρα ο αντίλογος έχει να κάνει με το κλίμα που υπάρχει γύρω από τον ΠΑΟΚ. Ωραία λοιπόν, είμαι εγώ ο ΠΑΟΚ, πληρώνω τον κώλο μου κάθε χρονιά και δεν έχω τον τρόπο να κλείσω στόματα; Πρέπει να μου επιβάλλουν ένα κλίμα ηλίθιο, εσωτερικής κρίσης που δεν βοηθάει καθόλου την καθημερινότητά μου και κοιτάω χωρίς να αντιδράω; Άλλο ένα στίγμα του χαμηλά η μπάλα. Μου κάνεις κακό θα σου κάνω. Όχι ατομικά, ο καθένας που θέλει να διασφαλίσει τη θέση του. Συνολικά, είμαι ο ΠΑΟΚ κάνεις κακό σε στελέχη μου μακριά από την έννοια της εποικοδομητικής κριτικής, θα έχεις κόστος.

Ανεξάρτητα τι θα πει ο καθένας, βάζω και τον εαυτό μου μέσα, ο ΠΑΟΚ έχει τον καλύτερο προπονητή και τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο. Και φέτος θα πάει να πάρει το πρωτάθλημα στην Ελλάδα όταν αυτό ξεκινήσει.

Είναι η πιο ακριβή ομάδα ή η δεύτερη πιο ακριβή και θα τα δώσει όλα για να πάρει το πρωτάθλημα το οποίο τελευταία φορά που πήραμε ήμουν δέκα χρονών και τώρα είμαι 41.

Αν δεν πάρει το πρωτάθλημα, δεν πειράζει θα πάρει το επόμενο. Στα συμβόλαια θα μπαίνουν μόνο πριμ κατάκτησης πρωταθλήματος και παρουσίας στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Δεύτερες θέσεις, ομίλους Γιουρόπα και πάπαλα, δεν είναι κατάκτηση. Κάποτε ήταν, πλέον είναι το αυτονόητο.

Δεν υπάρχει χαμηλά η μπάλα πλέον. Και αυτό το μήνυμα πρέπει να περάσει σε όλους μας. Στον μεγαλομέτοχο, στον προπονητή, στους παίκτες, στους φιλάθλους αλλά κυρίως, στους αντιπάλους.

Η χρονιά ξεκίνησε, δείχνουμε πως είμαστε καλύτερη ομάδα απ όλους. Αποκλειστήκαμε άδικα από τον Άγιαξ, πήγαμε κάναμε 0-3 στη Τιφλίδα 11 με 11. Ο Παναθηναϊκός που δεν ντρέπεται να λέει πως θέλει το πρωτάθλημα, κέρδισε 3-0 την Μπρόντμπι έχοντας δύο παίκτες παραπάνω, τη στιγμή που εμείς πέρυσι της βάλαμε ένα τάλιρο 11 με 11 και επτά παίκτες των ακαδημιών μου στην ενδεκάδα.

Εννοείται πως αυτή η νοοτροπία δεν μπορεί να αλλάξει από τη μία στιγμή στην άλλη. Έχει ποτίσει στο πετσί μας, δίνοντας την ταυτότητα του συμπαθητικού – γραφικού και ακίνδυνου επαρχιώτη. Που θα πάει όμως, θα αλλάξει…

http://www.sdna.gr/podosfairo/superleague/article/235518/i-katara-tis-mpalas-poy-menei-xamila