Δεν είναι ακόμη ώρα για ντελίριο… Παρά τις εξαιρετικές εμφανίσεις του Δικεφάλου ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος όπως γράφει ο Άρης Νικολάκης

Λοιπόν, για πολλοστή φορά  κρούομε τον κώδωνα του κινδύνου. Κι επικαλούμαστε – το συνηθίζουμε αυτό – τους αρχαίους ημών προγόνους. Εμείς ως Έλληνες Μακεδόνες έχουμε. Οι γείτονες μας δεν έχουν. Πως να έχουν; Μόλις το 1945 δημιουργήθηκαν από τον Γιόζιπ Τίτο… Τέλος πάντων...

    Έλεγαν (δια στόματος Σόλωνα)οι αρχαίοι ημών πρόγονοι: «Μηδένα προ του τέλους μακάριζε»! Κι εμείς, οι εκ των πρώτων αναφερθέντες (για να ευλογήσουμε κομματάκι και τα γένια μας) σε νταμπλ του ΠΑΟΚ φρονούμε, πως είναι νωρίς ακόμη για να τον μακαρίζουμε. Το τέλος και στο Πρωτάθλημα και στο Κύπελλο έχει πολλή και δύσκολο δρόμο. Στρωμένο με αγκάθια.

   Αντίπαλος του ΠΑΟΚ – επιμένουμε εμείς – είναι ο κακός του εαυτός κι η ΑΕΚ. Αυτοί φαίνονται. Υπάρχουν αντίπαλοι οι οποίοι δεν φαίνονται. Δρουν κι αντιδρούν στο παρασκήνιο. Είναι τα μέλη – και τα εξαρτήματα και τα εξαρτήματα -  του συστήματος το οποίο κατατρώει χρόνια  ωσάν καρκίνος το ελληνικό ποδόσφαιρο. Αυτό το σύστημα είναι μεν,  πληγωμένο από την επιχειρούμενη θεραπεία κάθαρσης αλλά... ως πληγωμένο είναι πιο επικίνδυνο.

   Ψυχανεμιζόμαστε εμείς εδώ κάτω – δηλώνουμε, νιώθουμε αλλά κι είμαστε οικονομικοί μετανάστες  εν Αθήναις – πως ο ΠΑΟΚ πλέον, είναι κοινός στόχος μελών κι εξαρτημάτων το συστήματος, Δεν μπορούν στο προσκήνιο να απαξιώσουν τον πρωτοπόρο του Πρωταθλήματος... Τον Κυπελλούχο ο οποίος όντας στα Ημιτελικά και θέλει και μπορεί το νταμπλ. Ως εκ τούτου λειτουργούν στο παρασκήνιο. Τόνοι χολής κι όξους καταναλώνονται για το πετύχουν. Τι ακούν τα αυτιά μα και τι βλέπουν τα μάτια μας; Ανήκουν στη σφαίρα αρρωστημένης φαντασίας!

   Όσο όμως, ο ΠΑΟΚ κάνει τέτοιες εκπληκτικές παραστάσεις, τόσο πάνε να σκάσουν από την κακία και τη ζήλεια τους. Το δε, γαρ πολύ της θλίψης του γεννά παραφροσύνη. Ως παράφρονες δρουν κι αντιδρούν. Δεν πείθουν μήτε τους ίδιους τους εαυτούς. Εκτίθενται. Ρεζιλεύονται. Αυτοαπαξιώνονται...

   Κι ο ΠΑΟΚ πάντως, πρέπει να προσέξει. Μάλλιασε… το χέρι μας, να το γράφουμε. Να μην μακαρίζεται προς του τέλους Πρωταθλήματος και Κυπέλλου. Να μην εφησυχάζει. Να μην χαλαρώνει, Να μην… ψηλώνεται!  Να μη μιλά αλλά να πράττει.

   Να παραμείνει σοβαρός κι ως διοικητική κι ως τεχνική ηγεσία (ο Ραζβάν Λουτσέσκου έχει τη σοβαρότητα ως στοιχείο του) ως παίκτες κι ως κόσμος. Να μην παρασυρθεί μήτε βήμα από τα μποφόρ του ενθουσιασμού τα οποία σηκώνει σε κάθε παράσταση του. Με αυτόν τον ρυθμό δεν αργεί πολύ  η ώρα για ντελίριο. Επί του παρόντος όμως, δεν είναι ώρα για τέτοιο.

      

   ΥΓ1:  Ως γέννημα θρέμμα Μακεδόνας και Θεσσαλονικιός αισθάνομαι – και να μας συγχωρείστε τον πρώτο ενικό, δεν τον συνηθίζουμε - τουλάχιστον ντροπή γι’ αυτόν, τον απαισιότατο φαφλατά ...

   ΥΓ2 : Φυσικά και στέκει  πολύ καλά στα μυαλά του. Όταν τον ρωτούν τα δένδρα, αυτός δεν απαντά...

   ΥΓ3:  Ο μέγας Άκης Πάνου έγραψε κι ο μέγας Μανώλης Μητσιάς άδει: «... Ας τον τρελό στην τρέλα του και μην τον συνεφέρνεις. Τι κρύβει μέσα το μυαλό ενός τρελού δεν ξέρεις...»!

   ΥΓ4: Αυτός είναι το κακό για τη Θεσσαλονίκη. Το χειρότερο γι’ αυτήν είναι πως παίζει δίχως αντίπαλο. Άξια της μοίρας της. Το χείριστο!

   ΥΓ5:  Την ελληνικότητα των Μακεδόνων και τα μάτια σας. Αλλιώς; Θα σας τα βγάλει ο ελληνικός λαός...  

http://www.metrosport.gr/article/den-ine-akomi-ora-gia-ntelirio