Η αγάπη όλα τα μπορεί…Η συμπεριφορά της Τούμπας προς τον Γιάννη Μιχαηλίδη υπενθύμισε ότι ο ΠΑΟΚ παραμένει μία γροθιά. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…

Η Τούμπα. Ένα μέρος που άλλοτε θυμίζει ρωμαϊκή αρένα και άλλοτε ηφαίστειο.

Η Τούμπα. Ένα γήπεδο που έχει συγκριθεί με τις πιο σκληρές εμπόλεμες ζώνες: Ιράν, Καμπότζη, Βιετνάμ.

Η Τούμπα. Η Εκκλησία του Δήμου, η Απέλλα του ασπρόμαυρου οικοσυστήματος,

Η Τούμπα. Ένας μυστικιστικός χώρος με ανεξήγητα ενεργειακά πεδία.

Η Τούμπα. Ένας χώρος που καταργεί τους νόμους της φυσικής. Ενώ μοιάζει ισιάδι, άλλοτε ανηφορίζει κι άλλοτε κατηφορίζει.

Η Τούμπα. Το μέρος που ακόμα κι όταν έχει άπνοια, φροντίζει να δημιουργεί ούριο άνεμο σε όποιον φοράει την ασπρόμαυρη φανέλα.

Η Τούμπα. Ένα μέρος σκληρό, δύσκολο, που σκορπίζει φόβο, τρόμο, πανικό σε κάθε αντίπαλο. 

Η Τούμπα μπορεί να μεταμορφώνεται, είναι σαν μία μορφή με χίλια διαφορετικά πρόσωπα.

Το μόνο που μένει αναλλοίωτο είναι η βαθιά, αληθινή αγάπη με την οποία περιβάλλει οτιδήποτε σχετίζεται με τα τέσσερα ιερά της γράμματα.

Η Τούμπα είναι το πιο δίκαιο μέρος του κόσμου. Το κριτήριο της είναι πάντα ειλικρινές, αφιλτράριστο, καθαρό.

Η Τούμπα είναι γεμάτη ενσυναίσθηση, νοιάξιμο, στήριξη.

Μπορεί να σε ισοπεδώσει αν την κοροϊδέψεις και να σε απογειώσει αν της δείξεις προσπάθεια, αν την σέβεσαι.

Μπορεί να σε «τελειώσει» σε μία στιγμή, αλλά να σου συγχωρέσει τα πάντα, αν το αξίζεις.

Το μέρος που δεν θα σε χτυπήσει ποτέ, όταν είσαι πεσμένος χάμω, μα θα σου απλώσει ένα χέρι για να πιαστείς.

Το μέρος που θα σεβαστεί το πρόβλημα, τον πόνο σου, την ανημποριά σου και θα σε περιμένει μέχρι να νιώσεις καλά.

Ένα μέρος που λατρεύει να αγαπά τους «καταραμένους», τους αδικημένους, τους κατατρεγμένους αυτής της γης.

Η Τούμπα δεν έχει μέσα τρολ, φαντάσματα, nicknames, βαλτούς, εγκάθετους, επαγγελματίες αντιρρησίες, είναι γεμάτη από κανονικούς ανθρώπους, με ονόματα, διευθύνσεις, ακεραιότητα, ανθρωπιά.

Η Τούμπα είναι το μέρος που αποθεώνει κάθε φορά που βλέπει τον Άλι Σαμάτα να προθερμαίνεται, να μπαίνει στο γήπεδο, να ακουμπά την μπάλα, να πασχίζει, να προσπαθεί, να σκίζεται, να δίνει ό,τι έχει κάθε φορά.

Δεν έχει σημασία αν αυτό δεν είναι αρκετό. 

Δεν έχει καμία σημασία αν τελείωσε ολόκληρο το 2024 άκαπνος, άσφαιρος, άβρεχτος στις 29 φορές που έπαιξε με την φανέλα του ΠΑΟΚ.

Αρκεί που είναι μέλος της «οικογένειας» και δίνει όλο του το «είναι».

Ο Γιάννης Μιχαηλίδης εδώ και πολύ καιρό έχει μονίμως πάνω από το κεφάλι του ένα σύννεφο που φέρνει βροχή. 

Είναι μέσα σε ότι στραβή υπάρχει, χρυσό πιάνει, χώμα γίνεται. 

Προσωπικές απώλειες, ένας σοβαρός τραυματισμός, ακόμα και στην μεγαλύτερη στιγμή οργασμού του φετινού ΠΑΟΚ, την κατάκτηση του πρωταθλήματος, είναι εκείνος που αποβάλλεται.

Και η Τούμπα εκεί. Όσα περισσότερα τα λάθη του, όσο μεγαλύτερη η στήριξη. Μία συνεχής υπενθύμιση ότι επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς.

Ίσως η κορυφαία ενέργεια της σεζόν ήταν η απόφαση του να κλείσει (για λίγο, για πολύ, για πάντα, θα δείξει) τα social media. Ένα απαραίτητο block στην ανώνυμη διαδικτυακή τοξικότητα, ένα απαραίτητο φιλτράρισμα από τα πάντα, ώστε για να γειάνει λίγο το μέσα του, να ηρεμήσει, να ισιώσει.

Τα ‘φερε έτσι η ρημάδα η μπάλα που είναι και πάλι μέσα σε ένα freak πέναλτι, από αυτά που ανακαλύπτει ο μεγενθυντικός φακός του VAR.

Θύμωσε, νευρίασε, εξοργίστηκε, πέταξε τα γάντια του, είπε τα γαλλικά του, βρίζοντας την γκαντεμιά του, ξέσπασε, εκτονώθηκε και επέστρεψε στην δουλειά του. Και στο τέλος βρήκε το φλουρί 10 μέρες πριν κοπεί η πρωτοχρονιάτικη πίτα.

Οι συμπαίκτες του, τον έσπρωξαν να σύρει το καθιερωμένο τελετουργικό μπροστά στην Θύρα 4, να εισπράξει λίγη χαρά, να πάρει λίγη θετική ενέργεια, να ξορκίσει το κακό.

Και το χάρηκε. Είχα καιρό να τον δω να χαμογελάει. Το χρειαζόταν.

Ο ΠΑΟΚ μπορεί να είναι καλή, κακή, προβληματική, χαρισματική, προβλέψιμη, βαρετή, κυκλοθυμική, απρόβλεπτη, αυτοκαταστροφική, ομάδα. Βάλτε ότι επιθετικό προσδιορισμό θέλετε.

Το σίγουρο, όμως, το αδιαπραγμάτευτο είναι ένα.

Ό,τι είναι… ΟΜΑΔΑ!

https://www.sdna.gr/podosfairo/1267147_i-agapi-ola-ta-mporei