Δυο φορές περήφανος! Ο Νίκος Μοσχοβίτης γράφει για το πιο «γεμάτο» παιχνίδι της φετινής σεζόν

Στη γενικότερη οικονομία μίας αγωνιστικής περιόδου, είτε μία ομάδα πετυχαίνει είτε αποτυγχάνει, κάποια αποτελέσματα μπορεί να έχουν πολύ μεγαλύτερη σημασία, από αυτήν που φαίνεται εκείνη τη στιγμή. Ίσως, στο τέλος της φετινής σεζόν, η χθεσινή νίκη του ΠΑΟΚ επί του Αμαρουσίου, να είναι πολύ σημαντικότερη από ένα απλό, ροζ φύλλο αγώνα.

Τα έχουμε ξανασημειώσει, είτε μετά από νίκες είτε μετά από ήττες, ότι δε μπορούμε να βγάζουμε τα Excel για να μετράμε τα μπάτζετ των ομάδων. Και εδώ, βέβαια όπως μας ξέρετε όλα αυτά τα χρόνια, δε μπορούμε να επικαλούμαστε το συγκεκριμένο θέμα, όποτε μας βολεύει, όπως κάνουν πολλοί. Με το μπάσκετ και τα γύρω-γύρω του προσπαθούμε να ασχολούμαστε πάντα κι ας είχε ο ΠΑΟΚ να αντιμετωπίσει και χθες μια ομάδα, με υπερδιπλάσιο (κατά πολύ) αγωνιστικό προϋπολογισμό από το δικό του.

Βλέποντας την εικόνα του πρώτου μέρους, ομολογούμε ότι υπήρξε ένας εκνευρισμός. Θα διαφωνήσουμε κάπως με την άποψη του κόουτς Καντσελιέρι, για πρόβλημα στην ένας εναντίον ενός άμυνα. Προφανώς και υπάρχει θέμα εκεί και μάλιστα σημαντικό, αλλά το θέμα που βλέπουμε εμείς είναι και στην πικ εν ρολ άμυνα. Υπάρχουν στιγμές, κυρίως με τον Άπσον στο παρκέ, που ο ΠΑΟΚ αντιμετωπίζει με πολύ λάθος τρόπο ένα σκριν στη μπάλα, δίνοντας την ευκαιρία στον (συνήθως ποιοτικότερο) αντίπαλο του, να βρει ρυθμό επιθετικά. Το ίδιο έγινε και χθες, το ίδιο έγινε στην ήττα από τον Πανιώνιο, το ίδιο έγινε και με ΑΕΚ αλλά και με Άρη ως ένα βαθμό.

Δεν ξέρουμε αν το συγκεκριμένο ζήτημα διορθώνεται κατά πολύ, μπαίνοντας στο Φλεβάρη πια, αν είναι και θέμα αγωνιστικών χαρακτηριστικών ως ένα βαθμό, ξέρουμε ότι στη διάρκεια των αγώνων, η κατάσταση βελτιώνεται και το ίδιο συνέβη και χθες. Βελτιώνεται με διαφοροποίηση της τακτικής; Βελτιώνεται με μεγαλύτερη ένταση; Βελτιώνεται με άλλα πρόσωπα; Η ουσία είναι ότι βελτιώνεται, «μακιγιάρεται», όπως θέλετε πείτε το. Δεν αρκεί πάντα αυτό, ειδικά όταν έχεις να αντιμετωπίσεις πιο ποιοτικούς αντιπάλους, αλλά αυτή η ομάδα του Καντσελιέρι, έχει μάθει να ζει με τις αδυναμίες της.

Είχε πολλές στιγμές τύχης το Μαρούσι χθες, ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο, με μπάλες που με κάποιο τρόπο έπεφταν στα χέρια των παικτών του, είτε από κάποια χαμένα ριμπάουντ, είτε από κάποια κλεψίματα που έμεναν ημιτελή και το εντυπωσιακό ήταν πως όλοι τους, ήταν έτοιμοι να τιμωρήσουν το όποιο λάθος. Το έκαναν στο μεγαλύτερο διάστημα, δε μπορούσαν να το κάνουν και στα 40 λεπτά όμως.

Κάπου εκεί «μίλησαν» οι προσωπικότητες και η αλήθεια είναι ότι ο ΠΑΟΚ, έχει αρκετές τέτοιες φέτος. Ο Μπάρτλεϊ ανέβηκε πολύ στο δεύτερο ημίχρονο, ο Ρέινολντς ήταν εξαιρετικός (αν εξαιρέσουμε ένα κομμάτι στις αρχές της 4ης περιόδου), για τον Κατσίβελη, έχουν… πονέσει τα δάχτυλα μας να τα γράφουμε από την αρχή της σεζόν. Χθες, βέβαια, ο αρχηγός έκανε σπουδαία δουλειά και στην άμυνα στον Κιν στο δεύτερο μέρος, δείχνοντας για ακόμα μία φορά, πόσο σημαντικό είναι, όσο κι αν περνάνε τα χρόνια, να έχεις στην ομάδα σου, παίκτες που πέρα από τα αθλητικά προσόντα, την ποιότητα κλπ., «νιώθουν»!

Που έχουν την αντίληψη μέσα στο παιχνίδι, που «διαβάζουν» καταστάσεις-συμπεριφορές και έχουν τον τρόπο, να κάνουν αυτό που χρειάζεται για να πάρουν τη νίκη. Ξέρετε, κάποιες φορές αυτό που χρειάζεται μπορεί να μην είναι ένα εύστοχο σουτ, ένα ριμπάουντ… Ο Κατσίβελης χθες, έκανε πολλά από αυτά και έβαλε κι ένα τρίποντο-«μαχαιριά» για το 85-78.

Όπως σημείωσε και ο αντίπαλος προπονητής, σε ένα παιχνίδι που ένας παίκτης του έβριζε τους γηπεδούχους και αυτό καταγράφηκε στο φύλλο αγώνα, ένας άλλος παίκτης του, άνοιγε διαρκώς διάλογο με την κερκίδα και όταν «έφαγε» το τρίποντο που έκρινε το νικητή στο τέλος, απώθησε τον αντίπαλο του, ο Καντσελιέρι έχει λόγο μετά και τον τρόπο που ήρθε η νίκη χθες, να νιώθει δύο φορές περήφανος για την ομάδα του. Και ο Ιταλός, έχει πραγματικό λόγο, γιατί για τον τεχνικό του Αμαρουσίου, η διπλή περηφάνια δε μας φαίνεται να δικαιολογείται ιδιαίτερα. Αφήστε που δεν είναι και δικοί του οι περισσότεροι εξ αυτών. Εκεί τους βρήκε. Όπως τους είχε βρει και στη Λάρισα, όπως τους είχε βρει και στην πρώτη του σεζόν στον ΠΑΟΚ. Για τη δεύτερη δε χρειάζεται να μιλήσουμε, όλοι θυμόμαστε τι έγινε πέρσι…

Είναι εντυπωσιακό πάντως, ένας προπονητής να υποπίπτει σε ένα τόσο μεγάλο ατόπημα, να κάνει λόγο για περηφάνια για τους παίκτες του, σε παιχνίδι που το έκαναν «ροντέο» στο τέλος και όταν του δίνεται η ευκαιρία να διευκρινίσει τι εννοεί και να το «σώσει» κάπως, να κοιτάει ευθεία μπροστά (στο κενό μάλλον) και να μην απαντάει ή να νομίζει ότι έχει απαντήσει. Οι πράξεις και τα λόγια μας κρίνουν όλους. Κυρίως οι πράξεις βέβαια. Όταν επιστρέφεις σε ένα περιβάλλον που ήσουν για ένα χρόνο και όλοι σε αποφεύγουν, μάλλον κάτι έχεις κάνει λάθος.

Υ.Γ.: Μπορεί πολλοί να «γκρινιάζουν» για το ότι δε γεμίζει, αλλά το Παλατάκι, είναι μια χαρά έδρα όταν χρειάζεται και χωρίς να είναι γεμάτο. Χθες, ας πούμε, ήταν «καυτό».

Υ.Γ. 2: Ο Θανάσης Χατζόπουλος έκανε ό,τι μπορούσε για να κρατήσει τον Τανούλη στον ΠΑΟΚ, όταν ο μικρός ερχόταν από τα τμήματα υποδομής στους άνδρες. Η συμπεριφορά του ίδιου και του περιβάλλοντος του, ό,τι προέλευση κι αν έχουν, είναι πρώτα από όλα, πολύ άδικη, ίσως και ανήθικη προς τον πρόεδρο του ΠΑΟΚ. Και σκεφτείτε να φορούσε και τα κίτρινα της καρδιάς του και όχι αυτά του Αμαρουσίου, τι θα έκανε. Πολύ κρίμα…

Υ.Γ. 3: Όσοι τα… έχουν φαίνονται. Όσοι… είναι πάλι φαίνονται. Η φωτογραφία που χρησιμοποιούμε στο κείμενο, αντικατοπτρίζει το συγκεκριμένο γνωμικό.

Υ.Γ. 4: Οι ομάδες είναι ζωντανοί οργανισμοί, παίκτες-προπονητές πάνε κι έρχονται και ποτέ δεν ξέρεις πως τα φέρνει η ζωή. Αλλά μετά και τα χθεσινά, για ένα συγκεκριμένο, ποτέ ξανά στο Παλατάκι.

Υ.Γ. 5: «Ο ΠΑΟΚ πρέπει να μου ζητήσει συγνώμη». Κι όμως, μέσα στο καθημερινό χαμό κάπου χάθηκε, αλλά το είπε, σε προστατευμένο περιβάλλον φυσικά, από αυτές τις τηλεοπτικές συνεντεύξεις των χαριεντισμάτων και του «χαχαχα»-«μπουχουχού» που γίνονται στην πρωτεύουσα από… μύστες του αθλήματος (ωχ Θεέ μου). Αν είναι καμιά ερώτηση πιο δύσκολη, βλέμμα στο άπειρο και καμία απάντηση.

https://www.paok24.com/mpasket/539679/dyo-fores-perifanos/