Μέρος του προβλήματος, όχι η λύση του. Όσο ο ΠΑΟΚ αναζητά λυτρωτικές κεφαλιές του Μαντί Καμαρά, θα σημαίνει ότι το αρχικό του πλάνο δεν δουλεύει. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Την ώρα που ο Δημήτρης Πέλκας πάτησε ξανά το χορτάρι στην Τούμπα, σφραγίζοντας τον δικό του νόστο, γινόταν ο 36ος διαφορετικός παίκτης που αγωνίζεται έστω και για ένα λεπτό φέτος με την ασπρόμαυρη φανέλα!
Ο Σουαλιχό Μεϊτέ, κάποια στιγμή, θα γίνει νομοτελειακά ο 37ος.
Ο σέντερ-φορ που αναζητείται και ο αριστερός μπακ που πιθανότατα θα έρθει θα γίνει ο 38ος και ο 39ος!
Είναι πολλοί. Είναι πάρα πολλοί. Είναι εξωφρενικά πολλοί, ειδικά για έναν προπονητή που πιστεύει, όσο τίποτα, στα κλειστά, σφιχτά, ομοιογενή, συμπαγή γκρουπ.
Στις «μικρές οικογένειες», που αναπτύσσουν έντονους συνεκτικούς δεσμούς.
Σε παίκτες που αναπτύσσουν τηλεπαθητικές συνεργασίες και αυτοματισμούς χάρη στην καθημερινή επαναληπτικότητα.
Σε ομάδες που έχουν ξεκάθαρους, παγιωμένους, σταθερούς ρόλους.
Ο Ματέους Βιετέσκα -πιστέψτε το ή όχι- ήταν ο 9ος διαφορετικός κεντρικός αμυντικός που έχει χρησιμοποιηθεί φέτος, διόλου παράξενο που ο Δικέφαλος υποφέρει ανασταλτικά, ψάχνει μάταια να βρει αμυντική ασφάλεια.
Αυτό το 36, είναι προς το παρόν μέρος του προβλήματος, αν θα αποδειχθεί μέρος της λύσης θα φανεί μόνο στο μέλλον.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τα γκολ του Μαντί Καμαρά. Είναι λυτρωτικά, δίνουν βαθμούς, νίκες, ανάσες, μα στην πραγματικότητα είναι μέρος του προβλήματος, όχι η λύση του.
Διότι, αν ο ΠΑΟΚ που έχει μία ξεκάθαρη και παγιωμένη ποδοσφαιρική ταυτότητα, ψάχνει λύτρωση εξ’ αέρος και αναζητά λύσεις σηκώνοντας την μπάλα ψηλά, τότε κάτι έχει πάει στραβά. Κάτι έχει πάει πολύ στραβά.
Ο Δικέφαλος, διόλου παράξενα, είναι η ομάδα του Big-4 με τα λιγότερα εύστοχα γεμίσματα, η ΑΕΚ που βρίσκεται στην κορυφή έχει καμιά… κατοσταριά περισσότερα!
Το ίδιο συνέβαινε και πέρσι. Και πρόπερσι.
Διότι, ο Λουτσέσκου δεν πιστεύει στην σηκωμένη μπάλα, το γέμισμα είναι πάντα η τελευταία του επιλογή, η έσχατη λύση.
Το ποδόσφαιρο του δεν βασίζεται στα «κορμιά», στην αθλητική υπεροχή, στις γιόμες, αλλά στην κυκλοφορία, στην συμμετοχικότητα, στην αέναη προσπάθεια εύρεσης του κενού χώρου και της καλύτερης δυνατής επιλογής για εκτέλεση.
Όσο βρίσκει λύση, παρά φύσει, από συνταγές που δεν πιστεύει, σημαίνει ότι το αρχικό πλάνο δεν δουλεύει.
Ο ΠΑΟΚ ήταν πιθανώς χειρότερος από ότι στο εντός έδρας φιάσκο με τον Βόλο πριν από δύο εβδομάδες. Απλώς, ο Λεβαδειακός είχε λιγότερη ρέντα, λιγότερο κυνισμό στις εκτελέσεις του από την ομάδα της Μαγνησίας.
Και τότε, προερχόταν από ματς που είχε στραγγίξει τις δυνάμεις του, τον επαναληπτικό προημιτελικό με την ΑΕΚ.
Και τότε έκανε σαρωτικό rotation, και τότε έδειξε τρομακτική αδυναμία να διαχειριστεί με ασφάλεια το προβάδισμα που ήρθε σχετικά αργά -συμπτωματικά πάλι με κεφαλιά του Μαντί Καμαρά!
Ένα σκηνικό βγαλμένο από καρμπόν είχε στηθεί και στην εντός έδρας ισοπαλία με την Καλλιθέα. Και στην εντός έδρας ήττα με τον ΟΦΗ.
Οι (ανακουφιστικοί) τρεις βαθμοί δεν μπορούν να κρύψουν κάτω από το χαλάκι τα άλυτα ζητήματα. Όσο ο ΠΑΟΚ δεν μπορεί να παίξει καλά και Πέμπτη και Κυριακή, δεν μπορεί να πάει μακριά, κάτι θα τον αφήσει.
Διότι αυτό το Πέμπτη-Κυριακή, που ουσιαστικά ναρκοθέτησε την φετινή εγχώρια διαδρομή του, θα επαναληφθεί τουλάχιστον άλλες τρεις φορές φέτος.
Μάνι-μάνι, η πρώτη έρχεται αυτή την εβδομάδα.
Μετά το Σαν Σεμπαστιάν και την Ρεάλ Σοσιεδάδ, έχει ΑΕΚ στην Τούμπα. Απείρως πιο απαιτητική συνθήκη από την αλληλουχία Σλάβια Πράγας-Λεβαδειακός, που δεν είχε και ταξίδι.
Αυτό το 36 είναι μία έντιμη παραδοχή λάθους. Το plan A δεν λειτούργησε, πάμε για το plan B, με σαρωτική ανακαίνιση μεσούσης της σεζόν.
Τα γκολ του Μαντί είναι μία… κάποια λύσις, που θα έλεγε και ο ποιητής, όμως ο ΠΑΟΚ απέχει πολύ ακόμα από το σημείο που μπορεί να πει κάποιος ότι «επέστρεψε» για τα καλά…
Reviewed by GEORGE GEOPONOS
on
Ιανουαρίου 27, 2025
Rating:
