Πρώτη φορά… ξανασυμβαίνει. Μία σειρά από επαναλαμβανόμενα μοτίβα που αρχίζουν και παγιώνονται στα παιχνίδια του ΠΑΟΚ. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος...

Το χρονόμετρο φλέρταρε με το 90ό λεπτό, όταν η Καλλιθέα κέρδισε μία δεύτερη μπάλα έξω από την περιοχή του Κοτάρσκι. Ο Ντιμπά έφυγε στο πλάι, γύρισε πλάτη προς την εστία. Ήταν απολύτως ακίνδυνος.

Ο Γιόνι Ότο επέλεξε να πάει σε επιθετική άμυνα. Ο αντίπαλος του χαμήλωσε το σώμα, πήρε την επαφή, «βούτηξε» και πήρε το δώρο.

Ήταν το ίδιο αχρείαστο φάουλ που έκανε ο Κίριλ Ντεσπόντοφ στις καθυστερήσεις, στο μοιραίο παιχνίδι με την Μάλμε.

Ήταν το ίδιο αχρείαστο φάουλ, που έκανε ο Τζόναθαν Γκόμες που έφερε το 1-2 και την απόλυτη ανατροπή στο παιχνίδι με τον ΟΦΗ.

Λίγο πριν ο Ματίγια εκτελέσει το φάουλ, η Nova έβγαλε μία σοκαριστική κάρτα. Ο ΠΑΟΚ είχε μέχρι εκείνη την στιγμή 2/26 γεμίσματα. Η Καλλιθέα είχε 3/7!

Με άλλα λόγια, είχε δημιουργηθεί μία 50-50 συνθήκη για να προκύψει καθαρή φάση.

Το φάουλ πήγαινε καρφί για... μέσα, όμως ο Μπάμπα έβγαλε την μπάλα πάνω στην γραμμή.

Από το κόρνερ, το ποσοστό της Καλλιθέας έγινε ένα ολοστρόγγυλο 50%. Όλοι οι παίκτες του Δικέφαλου έμειναν βιδωμένοι στο έδαφος ή δεν είχαν άλλες δυνάμεις για να πηδήξουν.

Ο Ισιμάτ-Μιρέν έβαλε τους πάντες μέσα στα δίχτυα και υπενθύμισε ότι οι αμυντικοί μηχανισμοί του φετινού ΠΑΟΚ δεν ξέρουν, δεν μπορούν, δεν καταφέρνουν να απορροφήσουν κραδασμούς.

Σε ότι απέμενε, ο ΠΑΟΚ πήγε κόντρα στα ποσοστά. Επέλεξε να… γεμίσει. Τελείωσε το παιχνίδι με 2/32 γεμίσματα. Να το πούμε απλά; 

Επί συνόλου 40 γεμισμάτων στις δύο περιοχές, οι γηπεδούχοι κέρδισαν 6 μάχες και έχασαν 34! 

Ένας δυστοπικός αριθμός και για το μπροστά και για το πίσω κομμάτι του παιχνιδιού, που μαρτυρά ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα του συγκεκριμένου γκρουπ: τις κερδισμένες μάχες.

Για να φτάσουμε όμως ως εκεί, για να παραμείνουν όλα στην κόψη του ξυραφιού χρειάστηκε μία ορατή αλλοίωση των συνθηκών διεξαγωγής του παιχνιδιού.

Δεν χρειαζόταν η ετυμηγορία του Στεφάν Λανουά για να επικυρωθεί η βεβαιότητα που υπήρχε σε πραγματικό χρόνο πως ο ΠΑΟΚ θα έπρεπε να παίζει με παίκτη περισσότερο από τα μέσα της επανάληψης και με το σκορ στο 1-1 θα έπρεπε να έχει το δικαίωμα να εκτελέσει ένα πέναλτι. 

Θα του έφταναν αυτά για να κερδίσει; Άγνωστο. 

Το μόνο γνωστό, είναι ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο που αρχίζει να παγιώνεται φέτος.

Θαρρεί κανείς πως οι περισσότεροι Έλληνες διαιτητές (εκόντες ή άκοντες) προτιμούν να αδικήσουν τον ΠΑΟΚ, έχοντας τον φόβο μη τυχόν και τον ευνοήσουν σε κάποια φάση.

Έχοντας «δικό του» πρόεδρο στην ΕΠΟ, ο ΠΑΟΚ δεν παίρνει φέτος ούτε τον πυρετό του, έχει να θυμάται φέτος κυνηγητό ακόμα και σε παιχνίδια που κέρδισε όπως αυτά στο Περιστέρι και τον Βόλο και μία αντιμετώπιση παράταιρη με βάση την ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, με τα κόζια και σπόρια του.

Το νέο μοντέλο διοίκησης της ελληνικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας από τον Μάκη Γκαγκάτση, βασίζεται σε ένα νέο ύφος: στον πολιτισμό, στην σύγκλιση απόψεων, στην καλή πρόθεση, στις ισορροπίες, τους χαμηλούς τόνους και την ανεκτικότητα.

Η εκλογή του στο υψηλότερο αξίωμα, σαν να δημιούργησε έναν εφησυχασμό ότι επί των ημερών του ο ΠΑΟΚ εξασφαλίζει το 50-50. Αυτό που παίρνει μέχρι τώρα, είναι σίγουρα λιγότερο.

Να, ας πούμε είναι παράταιρο για εν ενεργεία πρωταθλήτρια ομάδα (στην Ελλάδα) να έχει τα περισσότερα πέναλτι εναντίον της (4), να έχει τα λιγότερα κερδισμένα φάουλ, σε έναν ολόκληρο γύρο να έχει παίξει μόλις μία φορά με αριθμητικό πλεονέκτημα. Είναι σπάνιο. 

Αν βάλει κανείς όλα τα κομμάτια του παζλ σε μία σειρά, αν προσπαθήσει να ενώσει τις τελείες, τα χαμηλά ποσοστά στις μονομαχίες, την στωική αντιμετώπιση διαιτητικών συμπεριφορών, τις αραιοκατοικημένες εξέδρες, οσμίζεται στον αέρα μία αίσθηση κορεσμού. Μια χορτασιά.

Αν κάποιος εστιάσει μόνο στο ένα από τα τρία, φοβάμαι ότι βρίσκεται εκτός θέματος…

https://www.sdna.gr/podosfairo/1260406_proti-fora-xanasymbainei