Μια καινούργια ιδέα στο μαξιλάρι του Λουτσέσκου. Η ανωμαλία "επεκτείνεται" στο να βγαίνει ο Οκτώβριος, και πρώτος σκόρερ του ΠΑΟΚ να είναι ο αριστερός μπακ. Γράφει ο Αλέξης Σπυρόπουλος.

Σε στιγμές που η Νέα Φιλαδέλφεια "αποθέωνε" εν χορώ τον Λουτσέσκου, ακριβώς τότε οι παίκτες του ΠΑΟΚ μπήκαν με τη μπάλα μες στα δίχτυα της ΑΕΚ. Αμέσως μετά δε, ήταν υπόθεση... μιας τρίχας ότι δεν ξαναμπήκαν. Στη βραδυά που σύμπασα η Τούμπα αποθέωνε (δίχως εισαγωγικά) τον Λουτσέσκου, ακριβώς σε αυτή τη βραδυά οι παίκτες της Βίκτορια έμπαιναν με τη μπάλα μες στα δίχτυα του ΠΑΟΚ. Πάλι και πάλι. Αλλοτε γκολ μετρούσε, άλλοτε (για μερικούς πόντους) όχι. Power to the people, λοιπόν; 'Η power to the players, μήπως;

Ο κόσμος έξω, είναι σημαντικός. Αλλά, δεν γίνεται να παίξει. Ειδάλλως...πάντοτε θα νικούσαν οι γηπεδούχοι! Τι κάνουν (ή τι δεν κάνουν) οι ποδοσφαιριστές μέσα στις γραμμές, αυτό είναι ακόμη πιο σημαντικό. Οι ποδοσφαιριστές του ΠΑΟΚ μέσα στις τέσσερις γραμμές, έχαναν μπάλες+κατοχές σαν να ήταν Νέοι που αγωνίζονταν εναντίον Ανδρών, πράγμα εντελώς οξύμωρο άμα βάλουμε κάτω ηλικίες. Τη γλιτώνεις με το όφσαϊντ στο δεύτερο λεπτό, την πληρώνεις αργότερα. Στο μηδέν-δύο. 

Επίσης οι ποδοσφαιριστές του ΠΑΟΚ πνίγονταν σε μια κουταλιά νερό, στην αντίπαλη πίεση με ευδιάκριτο μαν-του-μαν ψηλά. Τη γλιτώνεις με την κραυγαλέα αστοχία του Τσέχου στο έκτο λεπτό, την πληρώνεις αργότερα. Το μηδέν-ένα, ήδη ήταν η τρίτη και φαρμακερή. Εκεί, το όφσαϊντ δεν έσωσε. Το μαν-του-μαν ψηλά είναι αυτό, το copy-paste, που χαντάκωνε τον ΠΑΟΚ κατ' εξακολούθησιν στις παρτίδες με την ΑΕΚ του Αλμέιδα. Ωσπου, κάποτε, ο ΠΑΟΚ το "ρύθμισε". Εκτοτε, άλλη φορά με την ΑΕΚ του Αλμέιδα δεν ηττήθηκε.

Οι ποδοσφαιριστές της Βίκτορια, τώρα. Επί ενάμισι ημίχρονο το στοχευμένο τρεχαλητό τους για την καθεμιά μπάλα που κυκλοφορούσε στο χορτάρι, για την καθεμιά...στην κυριολεξία, ήταν ασταμάτητο κι ανεξάντλητο. Θα το χαρακτήριζα, ορκισμένο. Επίσης, την καθεμιά μπάλα που σηκωνόταν στον αέρα, στην περιοχή τους ή και όχι μόνο, την κέρδιζαν άνετα. Ανευ αγώνος! Ενα τρεχαλητό, σχεδόν στο όριο του εξωπραγματικού (του ανέφικτου, αν υπολογίσουμε και την αποβολή που μεσολάβησε) για να κρατήσει ενενήντα λεπτά. Πιθανότατα δεν θα κρατούσε, καν σε 11-v-11 συνθήκη.

Δεν κράτησε, πράγματι. Δεν παύει να ισχύει ωστόσο, ότι ποδόσφαιρο δίχως τρεξίματα δεν νοείται. Ούτε νοείται, ποδόσφαιρο δίχως σκληράδα στη μονομαχία. Ο ΠΑΟΚ στα ενενήντα-τόσα λεπτά δράσης, έκανε τέσσερα φάουλ! Επαιξε ένα ματς με 67-33 κατοχή, 20-11 τελειώματα, 8-0 κόρνερ, 87-64 ακρίβεια πάσας και...το έσωσε οριακά. Διότι οι άλλοι, αν μιλήσουμε για σκληράδα, έγραψαν 32-39 ανακτήσεις, 0-5 μπλοκ, 8-19 τακλ, 12-45 καθαρισμένες φάσεις.

Η ιστορία του παιγνιδιού με τη Στέαουα, δηλαδή; Μπα, καμία σχέση! Με τη Βίκτορια ο ΠΑΟΚ ήταν "αυτός που άρμοζε" μόνο μετά την κόκκινη. Δεν στέκει σύγκριση, ποιότητας+επικινδυνότητας των ευκαιριών για γκολ. Αυτό που μονάχα στέκει να σημειώσουμε, είναι ότι ο ΠΑΟΚ με τη Βίκτορια μετρίασε ένα μέρος της ζημιάς που είχε υποστεί με τη Στέαουα. Τότε, ήταν για να κερδίσει. Αυτή τη φορά, ήταν για να χάσει. Μακάρι, να είχε γίνει έτσι! Θα είχε σήμερα, τρεις πόντους. Εχει, ένα.

Ο ΠΑΟΚ είναι...μια ανώμαλη κατάσταση! Εχει ακαδημία υψηλής περιωπής, αλλά εμφάνισε εναντίον της Βίκτορια ένα Ελληνα στους 16 ποδοσφαιριστές που χρησιμοποιήθηκαν. Ο οποίος ένας, ο Κωνσταντέλιας, είναι και ο μοναδικός στους 16 που έχει γεννηθεί αυτόν τον αιώνα. Η Βίκτορια ανέβασε στη σκηνή 7/11 (και, με τις αλλαγές, 9/14) Τσέχους. Τέσσερις στους 14, είναι γεννημένοι αυτόν τον αιώνα. ΠΑΟΚ-Βίκτορια 2-2, Ελληνες-Τσέχοι 1-9, παιδιά του 21ου αιώνα 1-4.

Η ανωμαλία "επεκτείνεται" στο να βγαίνει ο Οκτώβριος, και πρώτος σκόρερ της ομάδας να είναι ο αριστερός μπακ. Μπάμπα, τέσσερα γκολ, μία ασίστ. Κι επειδή δεν υπάρχει ανώμαλο που δεν μπορεί να γίνει ακόμη πιο ανώμαλο, το κρεσέντο στο φινάλε με τη Βίκτορια έκανε τον Λουτσέσκου να πέσει για ύπνο παίρνοντας στο μαξιλάρι την πιο ενδιαφέρουσα καινούργια "ανώμαλη" ιδέα παιγνιδιού. Ενα τάντεμ Ζίβκοβιτς/Ντεσπόντοφ, ξεκάθαρα αυτών που έφεραν τα δύο γκολ της ισοφάρισης, στη δεξιά πλευρά.

Πολύ πιο παραγωγικό, εδώ που τα λέμε, από το να παίζει πάντα "μόνον ο ένας".