Αναλυτικά Ο ΑΓΙΟΣ ΜΗΝΑΣ "ο εν τω Κοτυαείω", ο μεγαλομάρτυρας
Έζησε τον 3ο αιώνα μ. Χ. επί Μαξιμιανού και Διοκλητιανού. Γεννήθηκε από ειδωλολάτρες γονείς στην Αίγυπτο, αλλά ο Μηνάς από έφηβος γνώρισε τον Χριστό και αφοσιώθηκε με όλη του την καρδιά σ' Αυτόν. Όταν απολύθηκε από τις τάξεις του στρατού, θέλησε να αποσυρθεί σε τόπο, όπου το σώμα του και το πνεύμα του να είναι εκτός κάθε ειδωλολατρικού ερεθίσματος. Κατέφυγε στο όρος Κοτυάειον της Φρυγίας, όπου μαζί με άλλους, ζούσαν σαν μια αυτόνομη και ελεύθερη κοινωνία Χριστού. Όταν όμως εξερράγη ο διωγμός κατά των χριστιανών, ο Μηνάς δεν άντεξε και κατέβηκε στην πόλη να ομολογήσει τον Χριστό. Σε μια πανήγυρη των ειδωλολατρών, όρμησε με θάρρος και εν μέσω όλων διακήρυξε ότι ένας είναι ο αληθινός Θεός, ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Αμέσως όλοι έπεσαν επάνω του, τον συνέλαβαν και ο δικαστής Πυρρός τον έκρινε ένοχο θανάτου. Τότε ο Μηνάς απάντησε:" Ώστε δικάζομαι σαν ένοχος, επειδή στο πανηγύρι σας διακήρυξα την αλήθεια του Θεού μου, χωρίς να αγγίξω κανένα από σας. Τότε εσείς τι είσθε, όταν όχι μόνο τη θρησκεία μας βρίζετε, αλλά και με χίλια δυο βάσανα θανατώνετε νέους, γέρους, γυναίκες και παιδιά; Αυτή λοιπόν είναι η δικαιοσύνη σας; Αυτά τα φώτα σας; Αυτός ο πολιτισμός σας; Μου προτείνετε να θυσιάσω στα είδωλα για να διαφύγω το θάνατο. Μη χάνετε λοιπόν τον καιρό σας. Το θύμα είναι μπροστά σας και δεν έχει ανάγκη της διαφυγής που του προτείνετε. Διότι το αίμα μου θα φανεί ισχυρότερο και θα σας καταπνίξει". Εξαγριωμένοι από την απάντηση οι ειδωλολάτρες, με φρικτό τρόπο τον αποκεφάλισαν (304 μ. Χ.). Απολυτίκιο. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Στρατείαν κατέλιπες την κοσμικήν, αθλητά, ουράνιον είληφας την κληρουχίαν, σοφέ, και στέφος αμάραντον, δόξαν αποδιώξας βασιλέως γήινου, άθλους δε διανύσας μαρτυρίου γενναίου. Διό, μεγαλομάρτυς Μηνά, πρέσβευε σωθήναι ημάς
Κοντάκιο. Ήχος δ’. Επεφάνης σήμερον.
Της στρατείας ήρπασε, της επικήρου, και αφθάρτου έδειξε, σε Αθλοφόρε κοινωνόν, Μηνά Χριστός ο Θεός ημών, ο των Μαρτύρων ακήρατος στέφανος. Παρακλητικός Κανών Αγ. Μηνά - Βίος Αγίου Μηνά - Θαύματα Αγίου Μηνά
Ο ΑΓΙΟΣ ΒΙΚΤΩΡ, ο Μεγαλομάρτυρας
Ανήκει στο μαρτυρικό χορό, που με το αίμα του πότισε το ζωηφόρο δένδρο της χριστιανικής πίστης το δεύτερο αιώνα μετά Χριστόν, όταν βασιλιάς ήταν ο Αντωνίνος (160). Οι υπηρεσίες του υπέρ του Ευαγγελίου, είχαν σαν στάδιο την Ιταλία. Εκεί ο Βίκτωρ έτρεχε σε διάφορες πόλεις και έσπερνε το λόγο της σωτηρίας. Συλλαμβάνεται γι' αυτό και εκβιάζεται να προσφέρει θυσία στα είδωλα. Επειδή όμως δεν λύγισε, του έβγαλαν τα μάτια και τον κρέμασαν με το κεφάλι προς τα κάτω. Έτσι παρέδωσε τη γενναία και άγια ψυχή του.
Ο ΑΓΙΟΣ ΒΙΚΕΝΤΙΟΣ, ο Διάκονος Ιερομάρτυρας
Ο Άγιος αυτός, υπήρξε στα χρόνια του βασιλιά Μαξιμίνου και ηγεμόνα Δατιανού (235). Ήταν Διάκονος στην Αυγουστόπολη (Σαραγόσα) της Ισπανίας και δίδασκε το λόγο του Θεού μαζί με τον επίσκοπο Ουαλέριο. Ο ίδιος γεννήθηκε στην Ουέσκα της Ισπανίας. Κάποτε λοιπόν, συνελήφθη μαζί με τον επίσκοπο και οδηγήθηκαν στον άρχοντα Δατιανό. Αυτός τους έδεσε με αλυσίδες και έτσι αλυσοδεμένους τους έστειλε στην πιο σκοτεινή φυλακή της πόλης Βαλέντια. Αφού πέρασαν μερικές μέρες, έβγαλε από τη φυλακή τον Βικέντιο και πρόσταξε να τον καταξεσχίσουν. Έπειτα τον κάρφωσαν επάνω σ' ένα σταυρό και χτύπησαν δυνατά όλα του τα μέλη. Κατόπιν έκαψαν τις πλευρές του και εξάρθρωσαν όλο το σώμα, με αποτέλεσμα ο Άγιος να παραδώσει το πνεύμα στο στεφανοδότη Θεό. Ευλαβείς χριστιανοί, πήραν το σώμα του και το έθαψαν με την αρμόζουσα τιμή.
Η ΑΓΙΑ ΣΤΕΦΑΝΙΔΑ
Ήταν γυναίκα ενός στρατιωτικού στην Ιταλία το 160, όταν βασιλιάς ήταν ο Αντωνίνος. Στο μεταξύ πέθανε ο άνδρας της και έμεινε χήρα. Αυτή λοιπόν, χριστιανή από τους προγόνους της ακόμα, βλέποντας τον Άγιο Βίκτωρα ότι βασανιζόταν υπερβολικά, τον μακάρισε για την ανδρεία του. Η εκδήλωση της αυτή όμως, προκάλεσε τους ειδωλολάτρες και την οδήγησαν στον ηγεμόνα. Επειδή και εκεί ομολόγησε με θάρρος τον Χριστό, έδεσαν τα χέρια της στις κορυφές δύο δένδρων (φοινίκων), που με τη βία λύγισαν, κατόπιν τα άφησαν ελεύθερα και όπως με ορμή επανήλθαν στην αρχική τους θέση, έσχισαν την Αγία στα δύο, και έτσι παρέδωσε τη μακαριά ψυχή της στα χέρια του Θεού.
Απολυτίκιο. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Τρισάριθμον σύνταγμα, των Αθλητών του Χριστού, συμφώνως τιμήσωμεν, ως καθαιρέτας εχθρού, Μηνάν τον αοίδιμον, Βίκτωρα τον γενναίον και Βικέντιον άμα, τούτοις συνευφημούντες, Στεφανίδα την θείαν. Αυτών Χριστέ Ίκεσίαις, πάντας ελέησαν.
Ο ΑΓΙΟΣ ΔΡΑΚΩΝΑΣ
Άγνωστος στο Συναξαριστή του Αγίου Νικόδημου. Αναφέρεται στον Κώδικα 76 της Μεσσήνης, όπου λέγεται ότι υπήρξε επί Διοκλητιανού (284-304) και Δεκίου, ηγεμόνα Νικαίας, και καταγόταν από το χωριό Αραύρακα. Βλέποντας ο Άγιος την άδικη σφαγή τόσων χριστιανών, αγανάκτησε και παρουσιάστηκε αυθόρμητα στον ηγεμόνα Δέκιο και ομολόγησε τον Χριστό αφού, από Ιερή αγανάκτηση, έβρισε τους θεούς των ειδώλων. Τότε συνελήφθη, βασανίστηκε σκληρά και ρίχτηκε στη φυλακή. Επειδή όμως συνέχισε να ομολογεί τον Χριστό, αποκεφαλίστηκε.
Ο ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ, ο Ομολογητής ηγούμενος Μονής Στουδίου
 Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 759 και ήταν γιος του Φωτεινού και της Θεοκτίστης. Στην ανατροφή του εξάσκησε μεγάλη επιρροή ο θείος του Πλάτων, μια από τις μεγαλύτερες μορφές της εκκλησίας της Κων/πολης. Ο Θεόδωρος έγινε μοναχός πρώτα στη Μονή του Σακκουδίωνος (κοντά στην Προύσα), που ανήγειραν οι γονείς του στο κτήμα τους με την ονομασία Βοσκήτιον. Αργότερα έγινε και ηγούμενος αυτής, αφού αποσύρθηκε ο θείος του Πλάτων λόγω γήρατος. Για την αντίστασή του ο Θεόδωρος, στο γάμο του βασιλιά Κωνσταντίνου ΣΤ με τη Θεοδότη, εξορίστηκε στη Θεσσαλονίκη. Επανήλθε στην Κων/πολη μετά το θάνατο του Κωνσταντίνου και εγκαταστάθηκε στη Μονή Στουδίου σαν ηγούμενος. Αλλά και πάλι για την αντίστασή του στη χειροτονία του Νικηφόρου από λαϊκό σε Πατριάρχη, εξορίστηκε μαζί με τον θείο του Πλάτωνα (809). Επέστρεψε από την εξορία το 812 στην Κων/πολη, για να εξοριστεί τρίτη φορά από τον Λέοντα τον Ε', επειδή με πολύ θάρρος υπερασπίστηκε τις Ιερές εικόνες και το ορθόδοξο φρόνημα. Πέθανε στην εξορία το 826 σε ηλικία 67 ετών, στη χερσόνησο του Ακρίτα του Αγίου Τρύφωνα. Το σώμα του μετακομίστηκε στην Πριγκιπόνησο, όπου και ετάφη. Ύστερα, επί Πατριάρχου Μεθοδίου, το 844 ανακομίστηκε στη βασιλεύουσα, μαζί με το λείψανο του αδελφού του Ιωσήφ, του Θεσσαλονίκης, και ετάφη στη Μονή Στουδίου.
Απολυτίκιο. Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Δώρων μέτοχος, της αφθαρσίας, δώρον άσυλον, της Εκκλησίας, φερωνύμως ανεδείχθης Θεόδωρε, τοις ιεροίς γάρ επόμενος δόγμασιν, ομολογίας φωστήρ εχρημάτισας. Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν Ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
Κοντάκιον. Ήχος β’. Τα άνω ζητών.
Τον ασκητικόν, ισάγγελόν τε βίον σου, τοις αθλητικοίς, εφαίδρυνας παλαίσμασι, και Αγγέλοις σύσκηνος, θεομάκαρ ώφθης Θεόδωρε, συν αυτοίς Χριστώ τω Θεώ, πρεσβεύων απαύστως υπέρ πάντων ημών.
 Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ "ο δια Χριστόν Σαλός" και θαυματουργός
από τη Μόσχα (Ρώσος, + 1434 μ.Χ.)*
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΒΙΒΟΣ επίσκοπος Γεωργίας, Ιερομάρτυρας (6ος αι.) |
Reviewed by GEORGE GEOPONOS
on
Νοεμβρίου 10, 2024
Rating:
