Αυτό το κάτι. Ο ΠΑΟΚ συνεχίζει να μην παίρνει σχεδόν τίποτα στα μεγάλα φετινά του παιχνίδια, είτε είναι καλός, είτε όχι. Γράφει ο Κώστας Κεφαλογιάννης.

 

 Ας ξεκινήσουμε από την ιστορικότητα της βραδιάς: Ο ΠΑΟΚ αγωνίστηκε για πρώτη φορά κόντρα σε έναν εκ των μεγαλυτέρων συλλόγων του κόσμου, στο θρυλικό “Ολντ Τράφορντ” , είχε μαζί του και μια εκπληκτική κερκίδα στην οποία άξιζε να πανηγυρίσει τουλάχιστον ένα γκολ. Και στην ομάδα άξιζε, διότι στάθηκε από καλά έως πολύ καλά, είχε τις στιγμές τις και ηττήθηκε εξαιτίας δυο αμυντικών ολιγωριών του Ράχμαν Μπάμπα, της ποιότητας του Αμάντ Ντιαλό, και της δικής του ολιγωρίας μπροστά στον Ονάνα. Με πιο απλά λόγια, ο ΠΑΟΚ και αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά στάθηκε αντάξιος της περίστασης. Το πρόβλημα του άλλωστε δεν είναι ότι έχασε από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, το πρόβλημα του είναι ότι έχασε από την Στεάουα και δεν κέρδισε την Πλζεν στην Τούμπα. Πλέον οφείλει να παλέψει για το 3Χ3 στα επόμενα παιχνίδια του, ώστε να έχει πιθανότητες πρόκρισης.

Μέχρι εδώ καλά. Ή μήπως όχι;

Στη θεωρία, το να πάρει αποτέλεσμα από την Γιουνάιτεντ στο “Θέατρο των Ονείρων” θα συνιστούσε υπέρβαση μουσειακής αξίας για οποιαδήποτε ελληνική ομάδα. Στην πράξη βέβαια, μιλάμε για μια Γιουνάιτεντ προβληματική και μέτρια, σε μεταβατικό στάδιο, που δεν τρομάζει κανέναν και δεν ασφαλώς δεν τρόμαξε και τον ΠΑΟΚ. Η ευκαιρία για κάτι καλό ήταν εκεί. Και ο ΠΑΟΚ την απώλεσε. Όπως συμβαίνει σταθερά φέτος.

Ο “Δικέφαλος” δεν έχει κατάφερε να νικήσει μέχρι στιγμής κανένα από τα μεγάλα παιχνίδια του. Ούτε την Μάλμε, ούτε τον ΠΑΟ, ούτε τον Άρη, ούτε την ΑΕΚ, ούτε την Γαλατά, ούτε όπως ανέφερα την Στεάουα και την Πλζεν.

Η εικόνα του στα περισσότερα εξ' αυτών ήταν ικανοποιητική.  Πήρε λιγότερα από όσα θα αξιζε, σχεδόν σε όλα τα παραπάνω ματς, με βάση όχι τις εντυπώσεις, με βάση τα περισσότερα εξελιγμένα στατιστικά, των xgoals συμπεριλαμβανομένων. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι άτυχος; Θα μπορούσαμε, πλην όμως όταν κάτι επαναλαμβάνεται, παύει να είναι τυχαίο.

Για τον ΠΑΟΚ υπάρχουν συγκεκριμένα αγωνιστικά προβλήματα από την αρχή της σεζόν, όπως η έλλειψη έντασης και ταχύτητας στα χαφ (πλην Καμαρά), η αστάθεια των μπακ, η μέτρια παρουσία των φορ . Υπάρχει επίσης και μια σχετικά λογική πνευματική κόπωση, μετά από την εξαιρετικά επιτυχημένη αλλά και απαιτητική περσινή χρονιά. Κόπωση ιδιαίτερα εμφανής σε κομβικούς ποδοσφαιριστές όπως ο Τάισον, ο Ζίφκοβιτς, ο “Ντέλιας” και ναι, ο Μπάμπα.

Τα παραπάνω δημιουργούν σταθερά την αίσθηση ότι από τον φετινό ΠΑΟΚ λείπει μονίμως κάτι: Η κυνικότητα; Το μαχαίρι στα δόντια; Η τρέλα στο μάτι; Η αυτοπεποίθηση; Κάτι.

Από ένα σημείο και μετά πέρυσι , είτε έπαιζε καλά, είτε όχι, σε έκανε να πιστεύεις ότι θα πάρει αυτό που ήθελε.

Φέτος,  την ώρα που τον παρακολουθώ, νιώθω το αντίθετο: πώς παρά την απόδοσή του, στο τέλος θα μείνει με άδεια χέρια .

Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι τι νιώθω εγώ.

Το πρόβλημα είναι αν αρχίσουν να νιώθουν το ίδιο και οι παίκτες. 

https://www.sdna.gr/podosfairo/1252753_ayto-kati