Δύο λόγια για μπάσκετ ...

Ο μπασκετικός ΠΑΟΚ είναι μυστήριο τρένο. Η χθεσινή ήττα είναι μία ακόμα σελίδα ντροπής στη σύγχρονη ιστορία του τμήματος, δεν μπορώ όμως να παραγνωρίσω τις νίκες άθλους με Λιμόζ, Βαλένθια, Λιέτουβος, Μπεσίκτας, ΑΕΚ. Γενικότερα το φετινό καλοκαίρι ήταν προβληματικό. Όλα ήταν στο αέρα. Ο Σούλης Μαρκόπουλος τελικά έμεινε κι έθεσε ως προτεραιότητα του την παραμονή Κέβιν Λάνγκφορντ, καθώς Καρτερ, Όντουμ, Μπρέμερ είχαν χαθεί και για την περιφέρεια είχε αποφασιστεί ο επαναπατρισμός του αρχηγού Κώστα Βασιλειάδη. Για τη θέση του Βον επιλέχθηκε από σπόντα ο Μάρκοβιτς. Ήταν να έρθει για αντί Κακαρούδης αρχικά. Ο Τέπιτς ξαφνικά έπρεπε να γίνει πλέι μέικερ κι ο Χαραλαμπίδης έπαθε υποτροπή. Η χρονιά ξεκίνησε με την πρόκριση στο Κύπελλο και το 0-4 στο πρωτάθλημα. Το τζόκερ άκουγε στο όνομα Γουίλ Χάτσερ. Ήρθε κι ο Σόφο κι έδεσε το γλυκό. Ως πότε όμως θα πήγαινε η ομάδα; Πέρασε στην Ευρώπη, αποκλείστηκε όμως από τον Φάρο. Κάπου τελείωσε η Ευρώπη. Πλέον, πάμε για τα πλέι οφ και τις μάχες με τον Άρη. Η χρονιά δεν θα πω αν εκεί επιτυχημένη ή αποτυχημένη. Τόσο οι Κίτρινοι του Βορρά, όσο κι αυτοί του Νότου ανέβασαν κατακόρυφα το μπάτζετ τους, εμείς το μειώσαμε. Χάρη σε Μαρκόπουλο, Πρέλεβιτς, Σταυρόπουλος, Γαλατσόπουλο έχουμε εδώ τον Βασιλειάδη και τον Σχορτσιανίτη. Τα λεφτά ήταν για οριακά ρόστερ παραμονής, όσο ντροπιαστικό κι αν ακούγεται. Κι αντί να ακούν ευχαριστώ, αποδοκιμασίες και σταθερά άδειο γήπεδο. Λες κι ήρθες ο επενδυτής και τον έδιωξαν; Πλήρης αχαριστία. Έχω πίστη κι ελπίδα πως με Κλάντον κι ενδεχομένως Μπρέμερ θα παλέψουμε ΠΑΟΚτσηδικα κι ας πέσουμε στο πεδίο ηρωικά!