Ανετοιμότητα, πανικός και ατυχία άφησαν το Τσάμπιονς Λιγκ απωθημένο για τον ΠΑΟΚ. Στέλιος Γρηγοριάδης
Ο ΠΑΟΚ αποκλείστηκε από μια ομάδα που παίζει το παγκόσμιας πρωτοτυπίας σύστημα “τριγωνάκι, τριγωνάκι, τριγωνάκι, σέντρα”. Και το “κατάφερε” αυτό γιατί ο ίδιος δεν έπαιξε τίποτε. Αφού γλίτωσε τη συντριβή στο πρώτο ματς, μπήκε στη ρεβάνς της Τούμπας με την υποχρέωση να νικήσει έστω με ένα γκολ διαφορά. Και για να το πετύχει αυτό, δεν έκανε τίποτε απολύτως. Ηταν ακόμη χειρότερος στην Τούμπα. Ενα κοροϊδίστικο γκολ εκεί, δύο εδώ. Ενα γκολ από αέρος εκεί, άλλα δύο εδώ. Και ένα τρίτο στο πέμπτο λεπτό των καθυστερήσεων, στο οποίο “συμμάχησαν” η παραδοσιακή γκαντεμιά του και ο πανικός που είχε καταβάλει τους παίκτες του από το 60’ και μετά, λες και απέναντί τους είχαν τη Ρεάλ ή τη Μάντσεστερ Σίτι. Στην παράταση δε, ήταν προδιαγεγραμμένη η μοίρα του, καθώς έπαιζε με μια εντελώς πειραματική ενδεκάδα και ήδη οι παίκτες του είχαν προ πολλού ξεμείνει και από δυνάμεις και από ηθικό.
Ο ΠΑΟΚ, αν θέλουμε να πούμε όλη την αλήθεια, έφτασε στο σημείο να κρατά την πρόκριση στην αγκαλιά του μέχρι το φινάλε της κανονικής διάρκειας του αγώνα όχι χάρη στις συνδυασμένες επιθέσεις που (δεν) έκανε, ούτε χάρη στις πολλές ευκαιρίες που (δεν) δημιούργησε, ούτε καν στην κυκλοφορία της μπάλας που (δεν) είχε, αλλά χάρη σε δύο μακρινά έξυπνα σουτ του Τάισον και του Ζίβκοβιτς, που έπιασαν στον ύπνο όλους τους παίκτες της Μάλμε με πρώτο και χειρότερο τον τερματοφύλακά της και χάρη στον απίθανο κεραυνό του Κουλιεράκη από τα 30 μέτρα στον οποίο κανείς δεν θα μπορούσε να αντιδράσει.
Ετσι, πήγε με το 3-2 στα αποδυτήρια αλλά από τη στιγμή που επέστρεψε για το δεύτερο ημίχρονο είδαμε ότι το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να διατηρήσει αυτό το προβάδισμα. Οι παίκτες του περιορίστηκαν στο να προσπαθούν να αμυνθούν, ή να πάρουν την μπάλα από τα πόδια των αντιπάλων τους και οι ίδιοι ελάχιστες φορές κατόρθωσαν να σταυρώσουν περισσότερες από τρεις πάσες μεταξύ τους. Κι όσο κυλούσε ο χρόνος, τόσο χειρότερη γινόταν η κατάσταση. Μια κατάσταση που έγινε κάκιστη όταν άρχισε τις αλλαγές ο Λουτσέσκου μετά το 60’. Του Τάισον ήταν υποχρεωτική, αλλά ήταν λανθασμένη και του Ζίβκοβιτς και του Κωνσταντέλια. Αυτοί οι δύο ήταν οι μόνοι από τους οποίους κάτι μπορούσε να περιμένει κανείς. Ηδη ο Κωνσταντέλιας είχε δημιουργήσει τη μία από τις δύο καλές ευκαιρίες σε όλο το δεύτερο ημίχρονο με την εξαιρετική κάθετη “πάρε-βάλε” στον Μουργκ, την οποία ο “λιγοστός” Αυστριακός πέταξε στα σκουπίδια σουτάροντας άουτ από το σημείο περίπου του πέναλτι και υπογράφοντας εκείνη τη στιγμή την καταδίκη του ΠΑΟΚ.
Η άτακτη υποχώρηση και οι όπως-όπως αποκρούσεις της μπάλας δίκην ομάδας Δημοτικού σχολείου ήταν λογικό κάποια στιγμή να κοστίσουν. Και επειδή ο ΠΑΟΚ πολλές φορές είναι άτυχος και ελάχιστες τυχερός, πλήρωσε τη σαστιμάρα και τον πανικό του με τον πιο παράδοξο και άδοξο τρόπο. Ενα γκολ-καραμπόλα, από φάουλ που κανένας λόγος δεν υπήρχε να γίνει. Τότε ακριβώς ήταν που πόνεσε το άχαστο του Μουργκ, τότε ήταν που πόνεσε και το δοκάρι στην προσπάθεια του Κουλιεράκη, στην άλλη καλή ευκαιρία του δεύτερου ημιχρόνου.
Τα της παράτασης ήταν όλα φυσιολογικά και αναμενόμενα. Ο ΠΑΟΚ είχε πάψει παντελώς να υπάρχει, ένα ακόμη γκολ ήρθε νομοτελειακά σε βάρος του, ένα ακόμη δεν ήρθε γιατί σώθηκε από το δοκάρι και… καληνύχτα. Πάμε τώρα για το Europa League.
Αλλά μήπως είναι καλύτερα έτσι; Μήπως δεν είχε θέση ο ΠΑΟΚ στο Τσάμπιονς Λιγκ; Μήπως θα γινόταν ο καρπαζοεισπράκτορας του ομίλου του; Με τη σημερινή εικόνα του, αυτό θα ήταν το πιθανότερο να συμβεί. Και, ναι, τα χρήματα που θα εισέπραττε θα ήταν περισσότερα, αλλά μήπως η πορεία στο Γιουρόπα Λιγκ ή στο Κόνφερενς Λιγκ θα είναι πολύ καλύτερη, οπότε θα υπάρχουν και προοπτικές διάκρισης, αλλά και η δυνατότητα να εισρεύσει μπόλικο χρήμα στα ταμεία; Θα φανεί. Αρκεί η ομάδα να συμμαζευτεί, να “δέσει”, να βρει “χημεία”, να αρχίσει να αποδίδει το ποδόσφαιρό της και να θυμίσει επιτέλους τον περσινό καλό ΠΑΟΚ.
ΥΓ. Αλήθεια το λέω, υποκλίνομαι στον κόσμο του ΠΑΟΚ που βρέθηκε στην Τούμπα και ιδιαίτερα σε όλα τα παιδιά που κατέθεσαν ψυχή από τη Θύρα 4. Τα έδωσαν όλα και τα έδωσαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ηταν ο καλύτερος παίκτης του ΠΑΟΚ, μόνο που οι υπόλοιποι 17, πάνω στο χόρτο, δεν ακολούθησαν όσο θα έπρεπε.
Reviewed by GEORGE GEOPONOS
on
Αυγούστου 14, 2024
Rating:
.jpg)
