Αδικήσαμε το μπάσκετ του ΠΑΟΚ… Ο Αρις Νικολάκης αρθρογραφεί για την ομάδα του μπάσκετ του ΠΑΟΚ που έμεινε κακώς στην σκιά του ποδοσφαίρου παρά την πρόκριση επί της Παρτιζάν

Έχουμε την αμυδρά υποψία πως το μπάσκετ του ΠΑΟΚ έμεινε στην σκιά του ποδοσφαίρου. Κακώς, κάκιστα έμεινε καθώς η επική πρόκριση του μπάσκετ στο Τσάμπιονς Λιγκ είναι – όπως και να το κάνουμε – λαμπρότερη επιτυχία από την λαμπρή και αξιοπρεπή (…αξιοπρεπέστατη την χαρακτηρίσαμε την επομένη του αγώνα) εμφάνιση στο Γιουρόπα Λιγκ. Κι είναι επειδή ο ένας ΠΑΟΚ οικονομικά ισορροπεί – με τον βοήθεια του Ιβάν Σαββίδη - μεταξύ φθοράς κι αφθαρσίας ενώ ο άλλος… Είναι απόλυτα ισορροπημένος με την στήριξη του Ιβάν Σαββίδη.

  

Φυσικά κι οι φίλοι του «δικέφαλου» δεν ξεχωρίζουν το ένα άθλημα από  το άλλο. Αγκαλιάζουν αμφότερα (όπως και το βόλεϊ και το χάντμπολ και λοιπά) με την ίδια θέρμη και την ίδια λαχτάρα αλλά… Στα άλλα αθλήματα (ποδόσφαιρο, βόλεϊ, χάντμπολ) επενδύονται από βουνά μέχρι οροσειρές χρήματος. Στο μπάσκετ; Επενδύονται συγκριτικά… αμμόλοφοι!

  

Η παρουσία όμως, Μπάνε Πρέλεβιτς, Σούλη Μαρκόπουλου, Νίκου Σταυρόπουλου, Τέλη Ζουρντζίδη αξιοποιεί αυτά τα – μπροστά στους… φούρνους των άλλων αθλημάτων – ψίχουλα των οικονομικών δυνατοτήτων, για να παράγει αξιοπρεπή αποτελέσματα. Και κατά κανόνα (έτσι;) τα καταφέρνει…

  

Δε λέμε φυσικά, πως στην ΚΑΕ δεν συναντούμε αχάριστους, αγνώμονες κι άφιλους. Φυσικά και συναντούμε ανθρώπους με μνήμη χρυσόψαρου αλλά… Ευτυχώς για το μπάσκετ του ΠΑΟΚ, δεν διαμορφώνουν αυτοί το image της. Παρά τα βαριά, βαρύτατα ατοπήματα της (αγωνιστικά, οργανωτικά κι επικοινωνιακά…) η ΚΑΕ ΠΑΟΚ κατορθώνει – επειδή περί κατορθώματος πρόκειται – και να επιβιώνει αλλά πολλάκις και να διακρίνεται κόντρα σε ομάδες με βαρείς προϋπολογισμούς.

  

Ως εκ τούτων η ανάπτυξη όλης της δυναμικής του ΠΑΟΚ στο Βελιγράδι κι η ανατροπή των δεδομένων στην κόντρα με το μεγάλη Παρτίζαν άξιζε περισσότερης λάμψης από αυτή την οποία όλοι μας, μα όλοι μας ανεξαιρέτως δώσαμε. Η πρόκριση στις 16 του Τσάμπιονς Λιγκ μιας ομάδας η οποία υστερεί οικονομικά απέναντι και στις 32 είναι ένας άθλος. Κι οφείλεται σε παράγοντες προπονητές και παίκτες. Αυτοί δικαιούνταν ένα κτύπημα στην πλάτη παραπάνω. Δεν το προσφέραμε. Το άξιζαν…

  

Όχι τίποτε άλλο, αλλά… Έτσι για να συνεχίσουν τη μάχη της επιβίωσης και της ισορροπίας – μεταξύ οικονομικής φθοράς κι αφθαρσίας – με το ίδιο κουράγιο. Κι εάν αναλογίζεστε πόσο έχουν, παραθέτουμε την απάντηση αυτής της εκλαμπρότατης προσωπικότητας – ως ανθρώπου και προπονητή – του Σούλη Μαρκόπουλου: «…Εάν δεν είχαμε κουράγιο, θα είχαμε φύγει όλοι μας καιρό τώρα…»!

http://www.metrosport.gr/article/adikisame-to-mpasket-tou-paok