Η χρυσή σελίδα και ο χαμός μιας ωραίας οπαδικής μορφής.Η μεγάλη μάχη του ΠΑΟΚ και ο χαμός του Νίκου Ξηροκώστα. Γράφει ο Σταύρος Κόλκας.

Ο ΠΑΟΚ είναι έτοιμος να δώσει άλλη μία μεγάλη μάχη, αλλά θα ξεκινήσω από τον χαμό του Νίκου Ξηροκώστα στα 51 του χρόνια. Ένα παιδί της γενιάς μου που ως εικόνα εκφράζει ένα μεγάλο κομμάτι του οπαδισμού της χώρας

Στο τέλος του δρόμου, ο οπαδός έχει αντιληφθεί πως έχει περισσότερα κοινά από όσα τον χωρίζουν με έναν «αλλόθρησκο». Είναι το πάθος για μία ομάδα, πάθος που ως ιδιοσυγκρασία έχεις ανάγκη για να αισθάνεσαι πως ζεις. Πάθος που όπως όλα αυτά, διατρέχει κινδύνους αλλά δημιουργεί σχέσεις, γεμίζει εικόνες, φουλάρει το ντεπόζιτο της ζωής. . 

Ο Νίκος Ξηροκώστας στα δικά μου μάτια, πάντα ήταν η προσωποποίηση της λογικής που αντιμετωπιζόταν ο οπαδός από τις αρχές στη χώρα μας. Έζησε το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής του σε καροτσάκι, επειδή οι υπεύθυνοι αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους με το συγκεκριμένο πάθος ως σκουπίδια. Που τους στοιβάζουν σε χώρους που δεν χωράνε, που τους στερούν τη δυνατότητα να φάνε ή να πιούνε κάτι, που σου κάνουν ξεκάθαρο με το καλημέρα πως θα προτιμούσαν να μην υπάρχεις. Και παράλληλα απαιτούν να συμπεριφέρεσαι κόσμια. 

Ο Νίκος ήταν ο άτυχος. Εκείνη τη χρονιά αν δεν κάνω λάθος, παίζαμε στη Φιλαδέλφεια σε ένα 4-3 με την ΑΕΚ και μας έβαλαν καμιά 2,5 χιλιάδες κόσμου σε κερκίδα των χιλίων. Και μέσα σε αυτή τη κατάσταση να μπουκάρουν και τα ΜΑΤ να κοπανάνε κόσμο αδιακρίτως. Ήμουν από τους τυχερούς γιατί έπεσα και από πάνω μου έπεσε το κουμπαράκι μου ο Σίφης και τις έφαγε όλες αυτός. Φεύγοντας από το γήπεδο, στο απόλυτο σκοτάδι να πέφτει ξύλο με τα ΜΑΤ ενώ γινόταν αναδάσωση. Έχανα κόσμο στις τρύπες δεξιά κι αριστερά. Χάος. Απορώ για το πως την βγάλαμε όλοι καθαρή. Έχω και άλλα παραδείγματα, αλλά δεν χρειάζεται να πλατειάσω.

Θα μπορούσαν να έχουν χαθεί πολλά παιδιά από τις συμπεριφορές των «υπευθύνων». Λύσεις δεν βρέθηκαν ποτέ, απλά δεν μπορείς να πας να δεις την ομάδα σου. Είναι ο μοναδικός λόγος που χαίρομαι που έγινα δημοσιογράφος και ανέχομαι όσα ανέχομαι σε αυτή την εποχή του άξεστου. Δεν μπορεί κανείς να μου τη στερήσει. Σε εκείνη την εποχή της έναρξης της απόλυτης ανευθυνότητας των υπευθύνων, ο Νίκος ήταν αυτός που πλήρωσε ένα πολύ βαρύ τίμημα. 

Συλλυπητήρια στους οικείους του Νίκου Ξηροκώστα και να γνωρίζουν πως πάντα αντιμετωπιζόταν με σεβασμό από τους «αλλόθρησκους» για την πίστη του στην ομάδα και το πάθος του. 

Πάμε στα δικά μας. Αύριο ο ΠΑΟΚ θα κληθεί να περάσει κερδίζοντας την Μάλμε. Δεν υπάρχουν δεύτερες σκέψεις. Για να γίνει η δουλειά πρέπει να νικήσει. 

Κάπως έτσι κατέκτησε και το πρωτάθλημα. Όταν δεν βολευόταν με τίποτα άλλο. Του έχει μπει στο πετσί αυτός ο ρόλος, ξέρει να το κάνει. Απλά τώρα το διακυβευμά είναι τεράστιο. Ο ΠΑΟΚ οφείλει στην ιστορία του να περάσει στην επόμενη πίστα. Σε αυτή που ουδέποτε έφτασε. Και αν κερδίσει αύριο, φτάνει πολύ κοντά. 

Στην ενδεκάδα δεν θα δούμε τις σούπερ αλλαγές. Νομίζω ο Καμαρά θα μπει για πρώτη φορά και είναι καλύτερο που αυτό συμβαίνει εντός. Η Μάλμε είναι ένας επικίνδυνος αντίπαλος με αμυντικά κενά. Ο ισορροπημένος ΠΑΟΚ θα βρει πολλές φάσεις, απλά στη κατάσταση που είναι θα δώσει κιόλας. 

Η κουβέντα για τα μεταγραφικά είναι άσχετη με το παιχνίδι. Έτσι κι αλλιώς, δεν θα έπαιζε κανείς και να έπαιρνε παίκτη ο ΠΑΟΚ τώρα ή πριν δέκα μέρες. Όπως και πέρυσι, έτσι και φέτος, το κουπί το τραβάνε οι προηγούμενοι. Ο Ράζβαν έχει τα καλά του έχει και τα στραβά του. Όμως το μοτίβο του κανένας δεν μπορεί να το αμφισβητήσει. 

Η Τούμπα θα παίξει καθοριστικό ρόλο. Όπως έπαιξε και η δική τους έδρα στο πρώτο παιχνίδι. Απλά έτσι όπως έχω δομήσει στο μυαλό μου τη σειρά, ο ΠΑΟΚ δύσκολα θα είναι χειρότερος και η Μάλμε δύσκολα θα είναι καλύτερη. 

Πάμε γερά λοιπόν για άλλη μία χρυσή σελίδα…

https://www.sdna.gr/podosfairo/1225280_i-hrysi-selida-kai-o-hamos-mias-oraias-opadikis-morfis