Πνίγηκε σε... μια κουταλιά νερό.Αυτός ο αποκλεισμός από την Μάλμε είναι τόσο σκληρός, που μοιάζει με τραύμα που θα κάνει πάρα πολύ καιρό για να επουλωθεί. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…
Πριν από ακριβώς 86 βράδια η κεφαλιά του Καρίμ Ανσαριφάρντ διέγραψε μία σαδιστική πορεία -κάποιοι σε κλάσματα του δευτερολέπτου είδαν την ζωή ολάκερη να ξετυλίγεται σαν κινηματογραφικό φιλμ στα μάτια τους - και πέρασε ξυστά, δίπλα από το δοκάρι.
Ήταν ο τελευταίος κόκκος πριν αδειάσει από άμμο η κλεψύδρα, ήταν θαρρεί κάποιος μία ανωμαλία στην ιστορική διαδρομή του ΠΑΟΚ που ήταν γεμάτος από οδυνηρές τραγωδίες στο τελευταίο δευτερόλεπτο.
Αυτή τη φορά, ο σύλλογος επανήλθε στις εργοστασιακές ρυθμίσεις. Σημειολογικά, συνέβη Τρίτη και 13, μία ημέρα που οι προληπτικοί θέλουν να την βλέπουν να περνάει, χωρίς να χρειάζεται να σηκωθούν καν από το κρεβάτι.
Τύχη ή ατυχία; Τίποτα από τα δύο. Ας το πούμε άλλη μία φορά: Την τύχη ή την ατυχία την δημιουργείς μόνος σου. Είναι αποτέλεσμα χιλιάδων εύστοχων ή άστοχων επιλογών που έχουν ήδη γίνει στο παρελθόν, όχι μιας «φανταστικής» Θεάς που χαμογελάει μεροληπτικά σε κάποιον.
Είναι οδυνηρό, είναι σκληρό, είναι ανυπόφορο, πονάει περισσότερο από το αλάτι στην πληγή. Είναι ένα από αυτά τα τραύματα που δεν επουλώνονται ποτέ, υπάρχει και θα υπάρχει εσαεί σαν κηλίδα στην ψυχή, αλλά δεν είναι άδικο.
Η Μάλμε φαινόταν ότι είχε σπαταλήσει κάθε ικμάδα. Απειλούσε μόνο με γιόμες. Τα πρόσωπα των περισσότερων παικτών της είχαν γίνει κατακόκκινα από την ζέστη και την υγρασία. Το ρολόι σημάδευε το τρίτο λεπτό των καθυστερήσεων και ΠΑΟΚ είχε κερδίσει κόρνερ. Εκεί, κλειδώνεις για πάντα την μπάλα στο σημαιάκι, περιμένοντας το τελευταίο σφύριγμα. Ει, δυνατόν με κάποια τεχνητή ένταση, με καθυστέρηση, με πονηριά, με ό,τι έχεις.
Ο ΠΑΟΚ που πήρε το περσινό πρωτάθλημα, κολυμπώντας σε μία πισίνα με πιράνχας, κατάφερε να πνιγεί σε μία κουταλιά νερό. Ο Ντεσπόντοφ -άγνωστο γιατί- επιχείρησε να σουτάρει από αδύνατη γωνία, θέλοντας να γίνει κι αυτός ήρωας, η κατοχή χάθηκε, στην πορεία της φάσης θολωμένος έκανε ένα αχρείαστο φάουλ και η συνέχεια είναι γνωστή.
Η στραβοκλωτσιά του Καμαρά και η κόντρα στον Σουηδό… Κώστα Βουτσά για το 3-3 δεν ήταν αποτέλεσμα γκαντεμιάς ή κατάρας, μα ένα ολικό θόλωμα του μυαλού. Και σε αυτό το επίπεδο, ακόμα και το παραμικρό λάθος πληρώνεται ακριβά.
Όχι, δεν φταίει η μπάλα. Είναι η ίδια μπάλα που πήγε συστημένη στο παραθυράκι του Νταλίν από μία οβίδα του Κουλιεράκη -ένα γκολ που δεν μπαίνει σχεδόν ποτέ. Είναι ίδια μπάλα που πήγε πλαϊνό δίχτυ δύο φορές, περνώντας από σώματα, κεφάλια, χέρια, πόδια στα σουτ του Τάισον και το Ζίβκοβιτς. Η μπάλα δεν φταίει ποτέ. Αν δεν την σεβαστείς, θα σε τιμωρήσει.
Οι 11 που τελείωσαν το παιχνίδι, απέδειξαν για ποιο λόγο ξεκίνησαν οι 11 που άρχισαν το παιχνίδι. Ο τραυματισμός του Τάισον, η κούραση του Ζίβκοβιτς, το κλατάρισμα του Κωνσταντέλια αφαίρεσαν σταδιακά όλη την δομή, την συνοχή, την ροή του ΠΑΟΚ, που μετά το χαμένο ματς-μπολ του Μουργκ στο 60ό λεπτό δεν απείλησε ποτέ ξανά.
Στην παράταση, ο ΠΑΟΚ δεν είχε καμιά τύχη, έμοιαζε με σκόρπια διαδήλωση κατάκοπων παικτών. Με βάση τον τρόπο σφυριγμάτων σε όλο το ματς, το τελειωτικό χτύπημα ξεκινάει από φάουλ στον Σβαμπ που δεν δίνεται, όμως το πουλάκι είχε πετάξει πολύ νωρίτερα.
Είναι ένα βράδυ, που ο καθένας θα βρει χώρο να πει το μακρύ του και το κοντό του, μετά από ένα τέτοιο σκληρό αποτέλεσμα υπάρχει έτοιμο δηλητήριο για όλους.
Κρατάω μόνο τα δακρυσμένα μάτια του Κωνσταντίνου Κουλιεράκη, που ως άλλος Μπάνε μετά τον τελικό στην Ναντ, λύγισε, έσπασε, κατέρρευσε, συνετρίβη πνευματικά για πρώτη φορά.
Κι αυτό δείχνει το μέγεθος του τραύματος…
Reviewed by GEORGE GEOPONOS
on
Αυγούστου 14, 2024
Rating:
