Πρόσωπα, στιγμές, συναίσθημα.Η ζωή είναι ένα παζλ στιγμών και όταν μαζεύονται πολλές που ξεφεύγουν από τα τετριμμένα, τότε γράφεται μία πολύ ωραία ιστορία. Γράφει ο Σταύρος Κόλκας.

 

Τι σου είναι το ποδόσφαιρο. Μεγάλη υπόθεση για την πιεσμένη κοινωνία. Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου μπορεί να βελτιώσουν την καθημερινότητά τους λόγω μίας επιτυχίας. 

Το είπε ο Ράζβαν στο ντοκιμαντέρ. Με αυτό θα ασχοληθώ σήμερα. «Φοβήθηκα όταν συνειδητοποίησα τι μπορεί να προκαλέσει μία επιτυχία». Και προφανώς γιατί είσαι υποχρεωμένος να μην αδιαφορήσεις για να την επαναλάβεις. Η υποχρέωση είναι στα όρια του ιερού. 

Ο Κωνσταντέλιας δεν χρειάζεται να μιλάει. Χτίζει τον μύθο του και το κάνει με εξαιρετικό τρόπο. Στα 20 του είναι πρωταγωνιστής πρωταθλήτριας ομάδας κάνοντας όργια. Ομάδας που δεν έχει πολλά, όχι κάποιας που χρόνο παρά χρόνο κατακτά ένα. 

Μία εικόνα του στο ντοκιμαντέρ είναι όλα τα λεφτά. Η αδυναμία του να παρακολουθήσει τις τελευταίες φάσεις, η σύνδεσή του με ένα ΠΑΟΚτσάκι από τη Μενεμένη που εκείνη την ώρα έφυγε από το καφενείο γιατί δεν άντεχε. 

Πρόσωπα. Ο Στέφαν Σβαμπ. Ο πιο υποτιμημένος στα μάτια όλων αρχηγός της σύγχρονης ιστορίας της ομάδας. Προσωπικά – και χωρίς να έχω σχέσεις μαζί του – τον λατρεύω. Η σταθερότητα στη καριέρα του, η σοβαρότητά του, η στάση του σε όλες τις φάσεις που περνάει η ομάδα, η ικανότητά του να παίζει μονίμως πάνω από τα στοιχεία που του έδωσε η φύση. Σε αυτό το ντοκιμαντέρ μπορείς να καταλάβεις τον ρόλο του. Δεν έχει την λάμψη του Άντρε, του Τάισον, του Αντρίγια, του Ντέλια, όμως έχει το πακέτο για να είναι «ένας από μας». Ταπεινός, εργατικός, παίκτης ομάδας που δεν κρύβεται στα δύσκολα. 

Από εκεί και πέρα, κεντρικά πρόσωπα ήταν όλοι παιδιά του κλαμπ. Ο Μάκης Γκαγκάτσης, ο Γιάννης Μιχαηλίδης, ο Χρήστος Καρυπίδης. Μπορώ να γράψω πολλά και για τους τρεις, αλλά δε χρειάζεται. Μετέφεραν όσα έπρεπε. 

Προφανώς το ντοκιμαντέρ ήταν μία εξαιρετική δουλειά του Μιχάλη Ούτσιου που τράβηξε όλο το κουπί. Το είδα με άνεση και δεν με κούρασε καθόλου. Έχω και το ντεζαβαντάζ να ξέρω τα περισσότερα από όσα είδα, πριν τα δω. Δεν θα αιφνιδιαστώ εύκολα. 

Και πλέον, στη φάση που είμαι, με έχουν κάνει άρρωστο με το αποτέλεσμα. Δεν μπορώ να φορτιστώ συναισθηματικά μετά από επιτυχία. Έχω μία στάση του έγινε η δουλειά, πάμε στην επόμενη. Απλά αυτή η δουλειά κατά την ταπεινή μου άποψη, δεν έπρεπε ή δεν πρέπει να καταγραφεί μόνο από παραγωγή εντός ΠΑΕ. Η οποία περιορίζει τη δυναμική της καταγραφής της ιστορίας λόγω του εταιρικού fair play που κατ εμέ κακώς υπάρχει πολλές φορές. Γιατί έχει καταπατηθεί από τους άλλους ουκ ολίγες φορές. 

Η καταγραφή της ιστορίας, πρέπει να έχει όλες τις πτυχές. Τι έγινε, τι δεν έγινε. Να ξέρει το ΠΑΟΚτσάκι σε εκατό χρόνια, πως κάποιοι δεν μας έδωσαν παιδάκια ή πως κάποιοι άλλοι έκοβαν βόλτες με βαλίτσες και πολλά άλλα που θα πρέπει να τα μάθουν. 

Και αν τα προσθέσουμε όλα όσα έγιναν, ένα ντοκιμαντέρ έξι επεισοδίων στο Netflix βγαίνει σβηστά. 

https://www.sdna.gr/podosfairo/1213585_prosopa-stigmes-synaisthima