Ομάδα μου αλήτισσα, Κωνσταντινουπολίτισσα! Το πρωτάθλημα του ΠΑΟΚ είναι η νίκη των μη προνομιούχων. Η νίκη των φτωχοδιάβολων αυτής της χώρας. Η νίκη όσων αντέχουν να αντιστέκονται. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος...

 Το δεξί χέρι ψηλά. Σφιγμένη γροθιά. Το άλλο χέρι πίσω από την μέση. Σε στάση προσοχής. Κεφάλι ψηλά. Όρθιο. Χείλη σφιγμένα. Στο όριο να ματώσουν. Απάθεια. Νιρβάνα.

Ο κόσμος είναι δικός σου. Κανείς δεν μπορεί να σε πειράξει. Κανείς δεν μπορεί να σε απειλήσει. Τίποτα δεν μπορεί να σε φοβίσει. Είσαι το επίκεντρο του κόσμου. 

Ξέρεις, αυτός δεν είναι ένας απλός πανηγυρισμός. Όχι, δεν αφορά μόνο τις φυλετικές διακρίσεις, τον ρατσισμό. Όχι.

Είναι ένα σύμβολο απέναντι σε κάθε μορφής ανισότητα. Είναι μία διαμαρτυρία απέναντι στην αδικία, την ανισονομία, την διαφορετική μεταχείριση, είναι μία μορφή διαμαρτυρίας απέναντι σε αυτό τον σάπιο κόσμο.

Ένας τύπος που ήρθε από το μακρινό Ντονετσκ και γεννήθηκε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού στην μακρινή επαρχία του Ρίο Γκράντε ντο Σουλ, χιλιάδες χιλιόμετρα από την Τούμπα και τις ρίζες του ΠΑΟΚ, ήρθε για να δωρίσει στον Δικέφαλο εκτός από την κλάση του, ένα σύμβολο. 

Αυτή η σφιγμένη γροθιά είναι ο ΠΑΟΚ. Είναι η δική του γροθιά κόντρα σε όλους και σε όλα. Είναι η δική του γροθιά στο κατεστημένο. Αυτή η γροθιά, είναι ο μοναδικός τρόπος που έχει να αντισταθεί, δεν έχει άλλον. Δεν μπορεί να έχει άλλον.

Το πρωτάθλημα του ΠΑΟΚ είναι η νίκη όλων των μη προνομιούχων. Η νίκη όλων των φτωχοδιάβολων αυτής της χώρας. Η νίκη όσων δεν έχουν την παραμικρή πρόσβαση, την παραμικρή επιρροή στα κέντρα εξουσίας. Η νίκη, όσων παλεύουν να είναι όσο καλύτεροι γίνονται κάθε μέρα, δίχως να εύχονται να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα. 

Η νίκη όσων αντέχουν.

Ο ΠΑΟΚ το μόνο που είχε ήταν το ποδόσφαιρο του. Τίποτα άλλο. Το ποδόσφαιρο του και το δίκιο του. Υπήρχε μόνο ένας δρόμος, ένας τρόπος για να φτάσει στην γη της Επαγγελίας.

Να πάει ευθεία. Μόνο ίσια. Να ποδοπατήσει, να περάσει από πάνω από όσους επιχειρούσαν να μπουν στο διάβα του, να βάλουν εμπόδια στον δρόμο του. Αυτό που κάνει σε όλη την ιστορική του διαδρομή, άλλοτε πετυχημένα, άλλοτε όχι.

Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να… ξεράσει την ποιότητα του σε κάθε γήπεδο της ελληνικής πλάσης. Να κάνει φίλους και εχθρούς να τον παραδεχθούν. Να είναι διπλά καλύτερος παντού, επίθεση, άμυνα, πόντοι, νίκες, κανονική διάρκεια, πλέι-οφ, ντέρμπι, παντού. 

Κι όμως, ακόμα κι έτσι υπήρχε ένα τελευταίο εμπόδιο, ίσως το πιο ψηλό από όλα. 

Ένας αντίπαλος που προσπαθούσε για να αντλήσει χαρά, προκαλώντας πόνο. Ένας ελίτ (;) διαιτητής που στα 17 δευτερόλεπτα κιτρίνισε παίκτη σε φάση που οριακά ήταν φάουλ. Ένα γήπεδο καμίνι. Ένας ρέφερι με διαφορετικά κριτήρια στον πειθαρχικό έλεγχο, βγαλμένος από άλλες σκοτεινές εποχές. Ένα κρύο γκολ ισοφάρισης. Μία αποβολή για φάουλ στην σέντρα. 

ΠΑΟΚ against all. 

ΠΑΟΚ against all odds.

Σε όλη την χρονιά, δεν υπήρξε κάτι που να τον έσπασε, κάτι που να τον λύγισε. Δεν υπήρξε κανένας εξωτερικός παράγοντας, κανένα εμπόδιο που να του έφραξε τον δρόμο.

Πορεύτηκε έχοντας ως σύμβολο αυτή την υψωμένη γροθιά. 

Μόνος του. Μόνος του, σε μία εποχή, που όσοι πορεύονται μόνοι τους, εξαφανίζονται.

Συμβολικά, το γκολ τίτλου το έβαλε εκείνος. Αυτός ο φωτεινός άνθρωπος, που ήρθε από την άλλη άκρη της γης να μας δείξει ένα άλλο μονοπάτι και να μας δείξει ότι… γίνεται.

Ως άλλος Γκάντι, μας έδειξε ότι την μέρα που η δύναμη της αγάπης θα υπερνικήσει την αγάπη της δύναμης, ο κόσμος θα γνωρίσει την ειρήνη!

Ο Τάισον στάθηκε σε στάση ευλαβικής προσοχής, χωρίς να προκαλέσει, με απόλυτο σεβασμό στην στιγμή, στο μέρος, στην ιστορικότητα της φάσης και απλά σήκωσε την γ@μημένη γροθιά του μπροστά σε όλους, δίχως τον παραμικρό μορφασμό.

Στο τέλος της ημέρας είναι… μπάλα. Το πήρε ο ΠΑΟΚ, μα η συμπαντική ισορροπία δεν απειλείται. Το ηλιακό μας σύστημα θα εξακολουθεί να έχει αυτόφωτους και ετερόφωτους πλανήτες, όπως και… δορυφόρους.

Η απάντηση σε όλα αυτά είναι μία υψωμένη γροθιά στον αέρα και σφιγμένα χείλη. Μέχρι να ματώσουν…

https://www.sdna.gr/podosfairo/1199571_omada-moy-alitissa-konstantinoypolitissa