Old school… Η Τούμπα και ο ΠΑΟΚ μύριζαν έντονα δεκαετία 80’s

 

Η Τούμπα και ο ΠΑΟΚ μύριζαν έντονα δεκαετία 80’s. Τότε που ο Ολυμπιακός έχανε από τα διόδια στα Μάλγαρα. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…

Μπόρα. Βαρύ γήπεδο. «Πετσιά» να τραγουδάνε βρεγμένοι ως το κόκαλο. Γλίστρες. Τάκλιν. Μανούρες. Μούρες να κολλάνε σε άλλες μούρες. Σπρωξίματα. Αψιμαχίες. Βεντέτες. Κάρτες. Διακοπές.

Καλώς ήρθατε στην Τούμπα των 80’s και των 90’s. Το γήπεδο που φιλοξένησε την πιο μακρά παράδοση στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Τότε που ήξερες πως ακόμα κι αν εμφανίζονταν 11 περαστικοί που περνούσαν τυχαία έξω από το γήπεδο με ασπρόμαυρες φανέλες θα έβρισκαν ένα μαγικό τρόπο να κερδίσουν τον Ολυμπιακό.

Οι παλιότεροι μπορεί πιθανώς απόψε να αναγνώρισαν στο γήπεδο τον Λεοντιάδη, Τον Λαγωνίδη. Τον Μαλιούφα. Τον Τζόνι Αναστασιάδη.

Παλιές φιγούρες που έμπαιναν σε τέτοια ματς με το μαχαίρι στα δόντια και έφευγαν από αυτό λασπωμένοι, ματωμένοι, διαλυμένοι, ξεθεωμένοι, έχοντας δώσει ακόμα και τα σώψυχα τους στο γήπεδο.

Ο τωρινός ΠΑΟΚ δεν είναι τέτοιος. Δεν δέρνει στο γήπεδο, επιβάλλεται αλλιώς. Ξεχειλίζει από ποιότητα. Το παιχνίδι του έχει στιλ, μυαλό, φαντασία, ωραία χτυπήματα, ποικιλίες, είναι γλυκό στο μάτι.

Να, όμως, που χρειάστηκε να παίξει κι αλλιώς. Χρειάστηκε να βάψει τα μούτρα του με φούμο και για ένα βράδυ να φορέσει παραλλαγή. Να καταθέσει μαγκιά. Να χρησιμοποιήσει ότι μούσκουλα έχει, να τρέξει και να… τραμπουκίσει (sic) τον αντίπαλο του.

Το ματς δεν κερδήθηκε στο 1-0 του Τάισον. Ούτε στο 2-0 του Ζίβκοβιτς. Είχε κερδηθεί σε μία ανύποπτη φάση εκεί στο 20λεπτο.

Εκεί που ο Αντρέ Όρτα έκανε μία κάθετη εφόρμηση και ο Αντρίγια Ζίβκοβιτς με ένα σπριντ χωρίς αύριο του πήρε την μπάλα, το πορτοφόλι και το πανηγύρισε περισσότερο κι από γκολ.

Ήταν το σινιάλο που έδειχνε την παράσταση της ασπρόμαυρης νίκης. Αυτή επιβεβαιώθηκε στο ξεκίνημα της επανάληψης. Όταν ο Ντάνιελ Ποντένσε μπήκε αεράτος στο γήπεδο, με στόχο να αλλάξει την ενέργεια του ματς, το γκρουπ του έκοψε τον αέρα.

Μερικές τεχνητές εντάσεις, λίγα μελέ κάνα δυο μανούρες με πρωταγωνιστή τον παμπόνηρο Αντρίγια και ο αέρας του Ολυμπιακού κόπηκε μαχαίρι μαζί με τον ρυθμό που προσπάθησε να αποκτήσει.

Ο ΠΑΟΚ κέρδισε γιατί διάβασε καλύτερα τις πραγματικές συνθήκες του ματς. Έβαζε πόδια σε κάθε διεκδικούμενη μπάλα. Ήταν πρώτος σχεδόν σε όλες τις σέντρες. Χάλασε την ανάπτυξη και το μυαλό του αντιπάλου του. Τον έτρεξε με σπριντ εκεί που τον ένιωθε να βαριανασαίνει και να βγάζει την (φυσιολογική και ανθρώπινη) κούραση από την υπερένταση της Πέμπτης. Του έδωσε μέτρα, όταν ήθελε να τον χτυπήσει στον κενό χώρο. 

Τον νίκησε τακτικά, σωματικά, πνευματικά. 

Ήταν σφιχτός, συμπαγής, σοβαρός, αυτοσυγκεντρωμένος, κυνικός και γεμάτος σιγουριά παίζοντας κυρίως πίσω από την μπάλα και με μόλις 42% κατοχής. 

Τα πάντα στην Τούμπα μύριζαν έντονα 80τίλα. Μόνο που τότε, με μία νίκη επί του Ολυμπιακού, θαρρεί κανείς πως έβγαινε η υποχρέωση της χρονιάς.

Τώρα ήταν απλώς ένα ακόμα βήμα προς το απόλυτο ριφιφί της χρονιάς, της δεκαετίας, του αιώνα. 

Ποτέ άλλοτε στην ιστορία της Super League μία ομάδα που ήρθε με σπριντ από την εξωτερική δεν προκάλεσε τέτοιο τρόμο στους αντιπάλους της στην τελική ευθεία…

https://www.sdna.gr/podosfairo/1197332_old-school