Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή.Όποιος προσπάθησε να ερμηνεύσει την αγάπη με την λογική, ίσως δεν αγάπησε ποτέ του αληθινά. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…

Δεν το ξέρεις. Δεν το ξέρεις ποτέ, την ώρα που συμβαίνει. Ίσως να το υποψιάζεσαι, να το ψυχανεμίζεσαι, να το φοβάσαι, μα δεν το ξέρεις. Απλώς, εύχεσαι να μην βγεις αληθινός. Εύχεσαι να είναι μία φευγαλέα, άκυρη σκέψη, τι δουλειά έχει η μελαγχολία την ώρα της χαράς; 

Εκείνη η ώρα που ξεγλίστρησε σαν άνεμος και έτρεξε παράλληλα με την λευκή γραμμή, εκείνη η ώρα που πήρε το τίποτα και το μετέτρεψε στην αρχή της σημαντικότερης ίσως στιγμής στην ιστορία του ΠΑΟΚ, εκείνη η στιγμή έμοιαζε να ήταν η αρχή του τέλους.

Εκείνη η οργασμική έκρηξη συναισθημάτων, εκείνη η στιγμή της απαράμιλλης δημιουργικότητας, εκείνη η κορύφωση στο γκολ τίτλου του Τάισον από την δική του ενέργεια θα μπορούσε να είναι το γκραν φινάλε. 

Θα μπορούσε να ήταν η τελευταία εικόνα του με τα ασπρόμαυρα. Ο τρόπος που θα επέλεγε να τον θυμούνται, η δική του στιγμή αθανασίας, το δικό του αποτύπωμα στην αιωνιότητα (του ΠΑΟΚ).

Θα μπορούσε να είναι ένα άριστo σκηνοθετικά happy end.

Ήμουν σχεδόν βέβαιος ότι εκείνη την στιγμή, όλα ξεδιάλυναν στα μάτια του. Ένιωσε πως η αποστολή του εδώ ολοκληρώθηκε. Τι πιο μεγάλο να υπάρξει από ένα (τέτοιο) πρωτάθλημα; 

Τι πιο μεγάλο να υπάρξει από ένα πρωτάθλημα που κατακτήθηκε με τέτοιο τρόπο; 

Οτιδήποτε άλλο από εδώ και πέρα πιθανώς να ήταν φθορά. Κι εκείνος θα ήθελε να τα αφήσει όλα παραμυθένια, γεμάτα αστερόσκονη.

Σε μία ανύποπτη στιγμή, όταν η μαγεία του έρεε άφθονη είχα γράψει πως:

«Ήρθε για να ραντίσει την ασχήμια γύρω μας, με την δική του ομορφιά. Ευλογημένο το ταλέντο του, μα ακόμα πιο ευλογημένοι οι κοινωνοί του, όλοι εμείς.

Ο… σκοτεινός Γάλλος ποιητής, Σαρλ Μπωντλαίρ έλεγε πως: «δεν μπορώ να συλλάβω κάποιο τύπο ομορφιάς, στον οποίο δεν υπάρχει μελαγχολία».

Το σήμερα είναι συναρπαστικό, μαζί του, γύρω του, κοντά του. 

Το αύριο;»

Το αύριο δίχως αυτόν θα μπορούσε να είναι μελαγχολικό. Νοσταλγικό. Συμβατικό.

Ξέρεις, δεν μιλάμε απλώς για έναν… προικισμένο ποδοσφαιριστή. Δεν μιλάμε καν για ένα generational talent, κάποιον που βγαίνει μια φορά στα 20-30-40 χρόνια, μα κάτι περισσότερο κι από αυτό.

Στο ποδόσφαιρο δεν είναι όλα μετρήσιμα. Δεν είναι όλα γκολ, ασίστ, ντρίμπλες, νίκες, τίτλοι. 

Ναι, είναι κι αυτά, οπωσδήποτε, αλλά υπάρχουν κι άλλα πιο σημαντικά, που δεν μπορούν να αποτυπωθούν.

Ο Ντέλιας είναι η αύρα, η ελπίδα, το όνειρο, το συναίσθημα. 

Είναι το καμάρι, το χαμόγελο, η αισιοδοξία, η φαντασία, η δημιουργία.

Είναι το φως μες το σκοτάδι, η ανεμελιά, η διαφορετικότητα, το επιφώνημα θαυμασμού, το καρδιοχτύπι μέχρι το επόμενο του άγγιγμα στην μπάλα.

Είναι η παιδική μας ηλικία, αυτός που θα ήθελες να ήσουν εσύ, ο φίλος σου, το παιδί σου.

Είναι το πρότυπο, το ίνδαλμα, ο φάρος, το σημείο αναφοράς.

Στα πόσα εκατομμύρια ευρώ μπορούν να κοστολογηθούν όλα αυτά; 

Δεν μπορούν. Διότι, όλα αυτά είναι ανεκτίμητα.

Η αγάπη είναι ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή. Συνάμα, όμως, οι Τρύπες λένε πως είναι κι ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή. Ένα ταξίδι συναρπαστικό, μα και οδυνηρό. Ένα ταξίδι ευλογημένο, μα και καταραμένο συνάμα. Ένα ταξίδι που το κουβαλάς για πάντα μαζί σου -κανείς δεν μπορεί να στο πάρει ότι κι αν γίνει. 

Οι μέρες που κύλησαν μέχρι να έρθει… the decision ήταν μαρτυρικές. Αβέβαιες. Μελαγχολικές.

Έμοιαζε σχεδόν βέβαιο ότι θα ισχύει ο νόμος του ποδοσφαιρικού καπιταλισμού. 

Ο ΠΑΟΚ είναι ο πρωτογενής παραγωγικός τομέας, είχε την τύχη να έχει στα χέρια του μία ανεκτίμητη πρώτη ύλη. Η Σάλτσμπουργκ είναι ο μεσάζοντας, που αργότερα θα μεταπωλήσει στα μεγάλα οικονομικά καρτέλ, που ορίζουν τις τιμές της αγοράς.

Οι Αυστριακοί είχαν να του προσφέρουν ένα εγγυημένο, ένα στρωμένο πλάνο καριέρας. Μπορούσαν να του δείξουν αφίσες με τον Χάαλαντ, τον Σανέ, τον Σόμποσλάι, τον Κεϊτά, τον Σέσκο, τον Αντεγέμι, τον Ουπαμεκανό και καμιά 20αριά άλλους, που μετά την RebBulll πήγαν ενδεκαδάτοι στην Premier League ή την Bundesliga.

Ο ΠΑΟΚ είχε να του προσφέρει… αγάπη. Νοιάξιμο. Αγκαλιά. Συναίσθημα. 

Αυτά τα μη μετρήσιμα που λέγαμε πιο πριν. Και τον έπεισε. 

Ο Ιβάν Σαββίδης του πρότεινε να μείνει εδώ και να γράψει κι άλλα κεφάλαια στο δικό του ασπρόμαυρο παραμύθι. Αυτό.

Και τον έπεισε.

Μπορεί εταιρικά να μην είναι σωστό, μπορεί να αποδειχθεί λάθος, μπορεί, μπορεί, μπορεί, χίλια δυο μπορεί.

Όλα αυτά όμως ορίζονται από την λογική.

Κι όποιος προσπάθησε να ερμηνεύσει την αγάπη με την λογική, ίσως δεν αγάπησε ποτέ του αληθινά…

 ΥΓ: Σε ευχαριστώ @dimitrism05

https://www.sdna.gr/podosfairo/1205549_einai-i-agapi-ena-taxidi-apo-giorti-se-giorti