Κλείσε το τάβλι…Η ομάδα που σκόραρε πέρσι 127 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις, αίφνης δεν μπορεί να κεντράρει εστία ούτε κατά λάθος. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος...

Κάθε φορά που πλησιάζει αυτή η αποφράδα μέρα της 4ης Οκτωβρίου ένας κόμπος στον λαιμό, δεν σε αφήνει να καταπιείς. Ένα σφίξιμο, ένα ζόρι, μία ασπρόμαυρη Μεγάλη Παρασκευή.

Το πένθιμο σκηνικό από την συμπλήρωση 25 ετών από την ημέρα που «η αγάπη τους για τον ΠΑΟΚ τους έφερε εδώ, τους άφησε εδώ και συνεχίζει παραπέρα» επεκτάθηκε και στο γρασίδι.

Είναι η περίοδος της σεζόν που ο Δικέφαλος έχει ένα μόνιμο μαύρο σύννεφο πάνω από το κεφάλι του. Η περίοδος που αρκεί να τραβηχτεί μία κλωστή, ώστε να ξηλωθεί το μισό πουλόβερ, συμβαίνει με μαθηματική ακρίβεια κάθε χρόνο με τον Λουτσέσκου στον πάγκο. Ένα σερί δύο, τριών, τεσσάρων παιχνιδιών, όπου ότι είναι να πάει στραβά, θα πάει.

Αρκεί ένα ανάποδο αποτέλεσμα για να πειράξει όλο το μυαλό της ομάδας και να το κουβαλάει και στα επόμενα ματς.

Όσοι ξέρουν τάβλι, θα με καταλάβουν. Είναι η φάση που το ζάρι δεν σε θέλει, όπως και να τα ρίξεις ξέρεις ότι το ασόδυο παραμονεύει, την ώρα που αυτός που έχεις απέναντι φέρνει τις εξάρες με κλειστά μάτια. Είναι η στιγμή που σηκώνεσαι και κλείνεις το τάβλι, πρέπει να κάνεις κάτι για να αλλάξει η ενέργεια.

Η στατιστική της UEFA έδειξε 27 τελικές, 13 κόρνερ και μηδέν εις το πηλίκο, παρότι τα XGoals του ήταν 2,26. Οι αριθμοί λένε ότι με αυτές τις τελικές θα έπρεπε να σκοράρει τουλάχιστον δύο γκολ, μα για μία ακόμα φορά η εστία έμοιαζε με κουμπότρυπα.

Η ομάδα που σκόραρε πέρσι 127 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις, αίφνης δεν μπορεί να κεντράρει εστία ούτε κατά λάθος. Από αυτές τις 27 τελικές, μόνο οι 6 ήταν προς την εστία, όλα τα άλλα ήταν λίγο, πολύ ή ξυστά άουτ. 

Κι όμως, αυτή είναι η μισή αλήθεια. Τα νούμερα δεν αποτυπώνουν το feeling του γηπέδου. Και η αίσθηση που υπήρχε είναι πως όλο το βράδυ να έπαιζε ο ΠΑΟΚ, πιθανότατα δεν θα έβρισκε γκολ επιστροφής, παρά το αριθμητικό πλεονέκτημα.

Το άκρως ανησυχητικό δεν είναι η ήττα που εκτροχιάζει εντελώς την ευρωπαϊκή διαδρομή, μα ο τρόπος. Ο Δικέφαλος δεν παίζει καλά, το καλό συνδυαστικό ποδόσφαιρο έχει πάει περίπατο, τα πόδια μοιάζουν βαριά και σχεδόν οι επαφές με την μπάλα είναι νευρικές, σκληρές, απότομες, άτσαλες.

Τέτοιες ομάδες που έρχονται στην Τούμπα για να παίξουν ταμπούρι, με παίκτες που πέφτουν κάτω σαν τα κοτόπουλα για να κλέψουν έστω και ένα δευτερόλεπτο, ο κανονικός ΠΑΟΚ δεν τις βλέπει καν. Για την ακρίβεια, δεν τις έβλεπε. 

Πλέον, δεν μπορεί καν να τις ανοίξει. Απέναντι σε 10 στοιχισμένες καρέκλες από το 55ο λεπτό, ο Δικέφαλος απείλησε μόνο με γιόμες απελπισίας και γιουρούσια, δείγμα του πνευματικού μπλοκαρίσματος, που ξεκινά από την αμυντική ανασφάλεια.

Για ακόμα ένα παιχνίδι ο ΠΑΟΚ δέχθηκε ένα κωμικό γκολ από μία αναίτια χαλαρή αντίδραση του (κάκιστου σε όλο το ματς) Μιχαηλίδη, ο οποίος έχασε μία εύκολη φάση και έβαλε ένα ακόμα μεγαλύτερο ψυχολογικό βαρίδι σε όλη την ομάδα, που βρέθηκε ξανά να κυνηγάει στο σκορ, από έναν αντίπαλο που σκόραρε χωρίς να κάνει καν καθαρή ευκαιρία.

Ο ΠΑΟΚ είχε σε σοκαριστικά κακό βράδυ και τους δύο μπακ του (Σάστρε, Μπάμπα), έχει έναν Τάισον που μοιάζει θολωμένος, σέντερ-φορ που περνούν ως απλή αναφορά στο φύλλο αγώνα και έναν Ντεσπόντοφ που αναρωτιέσαι φέτος αν είναι ο ίδιος ή κάποιος σωσίας του.

Σχεδόν σαδιστικά, ο ΠΑΟΚ βάζει και φέτος επιπλέον πίεση στην ομάδα του. Θαρρεί κανείς πως επιδιώκει να παίζει με το μαχαίρι στον λαιμό, λες και το επιζητά ο οργανισμός του, ώστε να βγάλει τα ένστικτά επιβίωσης και αυτοσυντήρησης.

Αίφνης, η παρτίδα τάβλι της Κυριακής στην Λιβαδειά μοιάζει χωρίς αύριο…

https://www.sdna.gr/podosfairo/1241091_kleise-tabli